in sy bed en kyk nie op van sy hande toe sy langs die bed gaan staan nie.
Ineens pla die skerp reuk vanaand hier in die eenheid haar. Ontsmetmiddel en iets wat haar aan metaal herinner. Die geraas steur haar ook. Niks voel reg nie.
Dis asof Reuben nie hier hoort nie, sy ook nie, maar die gedagte is sinloos. Niemand bly lank hier nie. Almal beweeg aan.
“Hallo, Reuben.” Sy wonder of hy haar stem herken, want hy reageer nie. Lyk ook nie of hy van plan is om dit gou te doen nie. Sy lig haar hand, maar huiwer dan. Ineens is sy bang om aan hom te vat. Wat haar daarvan weerhou, weet sy nie. Gewoonlik raak sy sonder moeite aan pasiënte.
Sy gaan sit op die stoel langs hom.
Hy lyk moeg. Die bleekheid in sy gesig lê vreemd teen die sonbruin van sy vel. Daar is ’n snytjie teen sy regterwang en fyn snymerkies oor sy linkerhand.
“Reuben,” probeer sy weer, maar steeds lig hy nie sy oë na haar nie. Hy maak nie eens ’n geluid om aan te dui dat hy haar hoor nie. “Reuben.” Hierdie keer sit sy haar hand oor syne. Sy vou haar vingers oor albei sy hande. Die vel is koud onder haar aanraking, en sy vat sy hande stywer vas.
Sy kan aan die lyn van sy skouers sien hoe hy verstil. Hoe hy bewus word van haar. Hy is so ’n aantreklike man. Selfs hier tussen die kliniese mure in ’n toestand van skok, kan sy nie anders as om die sterk lyn van sy kaak en die gevoelvolle hoekies weerskante van sy oë op te merk nie.
Toe hy opkyk, skrik sy. Nie omdat hy aan skok ly en die donker blik in sy oë lyk asof hy op die rand van ’n gapende afgrond staan nie. Ook nie omdat hy hom van die werklikheid onttrek het nie, maar omdat herkenning deur haar flits met ’n snydende akkuraatheid wat haar hart uit haar wil ruk.
Sy staar na hom, met ’n droë mond en ’n hol gevoel in haar binneste. Sy blou oë lê donker en diep in die kasse in sy bleek gelaat.
Die spanning in haar lyf druk die asem uit Aria se longe. Sy maak haar mond oop en toe sy sluk, veroorsaak dit byna ’n fisieke pyn.
Reuben Rademan sit voor haar en skielik word sy teruggevoer na die dag toe hulle die tyding oor Ansu gekry het …
En dan na ’n paar weke later toe een van Ansu se vriende, wat daardie noodlottige dag saam op die rotse was, sy opwagting by hulle voordeur gemaak het. Dít alles beleef sy in ’n oogwink opnuut.
Die seer. Die woede. Die aanvaarding.
Hy was by die begrafnis, het sy daardie dag gehoor waar sy in die kombuis koffie gemaak het terwyl hy met haar ouers gepraat het. Sy wou die koffie nie op die koffietafel plaas nie; sy wou dit oor hom uitgooi, maar het dit nie gedoen nie.
Hy moes haar suster daardie dag gehelp het, maar in stede kom hy toe net met simpatie. Kom vertel hy hulle hoe jammer hy is. Die klomp studente was seker te gekuier om te help, maar niemand het dit ooit gesê nie.
Sy het die skinkbord neergeplak en skaars na die jong man gekyk voor sy uit die vertrek gevlug het. Sy blou oë was diep van spanning, sy gelaat bleek onder die sonbruin. Dis wat sy al die jare onthou het. Die kyk in die oë en die bleekheid.
Sy het nie teruggegaan om hom te groet nie. Om die waarheid te sê, het sy daardie dag nie ’n enkele woord met hom gepraat nie. Later het sy deur haar kamervenster geloer toe hy alleen in die tuinpaadjie af loop. Sy blonde hare het so effens weggestaan van sy voorkop asof hy sy vingers daardeur getrek het.
En nou, na al die jare, ontmoet hulle weer.
Sy word bewus van haar hand wat steeds om syne gevou is en trek dit vinnig terug. Haar palm voel skielik koud. Sy vou haar hande eerder in haar skoot.
Hulle kyk net na mekaar.
Sy weet nie waar om te begin nie. Hoe praat sy met hom terwyl dit soos ’n klug voel? Maar sy kan nie anders nie – sy weet sy moet. Sy moet professioneel bly en doen wat van haar verwag word.
Hulle verlede is nie nou belangrik nie. Of is dit?
Sy soek in sy oë, maar sien niks van die spanning wat sy op sy gelaat en in die lyne van sy gesig lees nie. Sy gaan doen wat sy moet, so vinnig sy kan, en dan loop.
“Hallo, Reuben.” Die woorde kom hees, sag. “Dokter Vermeulen het my ontbied. Ek is die traumaberader hier by Medline S.” Haar stem is onpersoonlik, maar sy kan dit nie verhelp nie. Met alles in haar wese wil sy nou uit hierdie kamer vlug. Sy wil nie voor Reuben sit of hom in die oë kyk nie.
Hy kyk net na haar asof sy nie al haar varkies op hok het nie.
Sy kug en probeer weer. “Sal jy met my praat?”
“Nee, dankie,” verbaas hy haar. Sy stem is sterker as wat sy gedink het dit sou wees. Blykbaar gaan dit ’n selfs korter sessie wees as waarvoor sy gehoop het.
“Jy kan nie nee dankie sê nie.” Verontwaardiging sou nie haar reaksie teenoor enige ander pasiënt gewees het nie, maar sy sukkel nou om in beheer van haar emosies te bly. “Ek wil net oor die ongeluk gesels. Niks meer nie. Wil jy my nie daarvan vertel nie?” Haar stem bly met inspanning kalm.
“Nee.” Hy skud sy kop. Kyk terug na sy hande. “Nie nou nie.”
“Hoekom nie? Was dit dan so erg?”
“Derms uitryg is nie my ding nie. Ek het dit lank gelede gedoen. Dit het duidelik nie gehelp nie, want hier sit ons weer.” Bedoel hy nou die insident waarby haar suster betrokke was? Dié gedagte ruk aan haar hart. Of is daar dalk nog iets wat een of ander onsekerheid in hom na die oppervlak bring.
Sy staan op en draai haar rug op hom. Soek in haarself ’n oomblik langer na kalmte, want eintlik is sy lus om hom nou aan die skouers te gryp en te vertel presies wie sy is. Maar dalk is dit beter dat hy nie die waarheid weet nie. Wat gebeur het, is verby en niks kan dit meer ongedaan maak nie. Hulle kan net uit mekaar se pad bly sodat ou koeie nie uitgegrawe word nie.
Sy haal diep asem en draai weer na hom. “Wat in jou verlede gebeur het, het niks met vanaand te make nie en kon dit op geen manier beïnvloed het nie. Onthou dit. As daar onverwerkte trauma is, sal ou onsekerhede moontlik nou weer presenteer en gaan hulle jou begrip en verwerking van vanaand se ongeluk bemoeilik. Ek vra jou nie om derms uit te ryg of persoonlike dinge uit jou verlede op te rakel nie. Dokter Vermeulen is bekommerd oor jou gemoedstoestand en voel dis nodig dat ek eers met jou gesels voor jy mediese saal toe geskuif kan word vir die nag. Dis eintlik net ’n debriefing om jou te lei om vanaand se gebeure te verwerk.”
Toe hy weer na haar kyk, is sy oë steeds uitdrukkingloos. “Ek is jammer, maar ek wil eintlik nou net alleen wees.”
“Goed. As jy aandring, is daar niks wat ek kan doen nie. Ek sal aanbeveel dat hulle jou na die saal verskuif. Daar is geen rede om jou langer hier te hou nie. Dokter Vermeulen was vanaand oorversigtig.” As hy nie met haar wil praat nie, is daar niks wat sy kan doen nie. Hulle was bekommerd omdat hy hom van sy omgewing onttrek het, maar nou reageer hy toepaslik.
Haar gewete ry haar byna onmiddellik. Dis nie hoe sy werk nie. Alle pasiënte het die reg op professionele diens en om in vrede met hulle hede en toekoms te wees sonder om die verlede telkens te herleef.
“Dankie.”
“Onthou net, jy is nie alleen nie. Jy kan met my praat as jy wil. Amanda en Charmain is in goeie hande.” Sy doen die regte ding. Al wil sy, kan sy Reuben nie aan sy lot oorlaat nie. “Ek sal Deon laat weet jy is hier. Jou naasbestaandes is reeds in kennis gestel.”
Hy knik. “Dankie.”
“Jy gaan oornag bly vir observasie en sal waarskynlik môreoggend ontslaan word. Drink asseblief die slaappil wat hulle in die saal vir jou gaan gee. En maak seker jy slaap die res van die week ook goed. Dis noodsaaklik vir traumaverwerking.”
Dit lyk asof hy wil protesteer, maar hom dan bedink. Of hy oukei is, kan sy nie met sekerheid sê nie. Solank hy weier om oop te maak kan sy hom nie lei om die trauma te verwerk nie.
“Totsiens, Reuben. Ek hoop jy slaap goed.” Al wat sy nou wil doen, is om by die huis te kom en te vergeet sy het Reuben ooit vandag ontmoet.