is Greeff by om die hond aan sy los nekvelle weg te trek. “Jammer, man. Hy sal nie byt nie, hy’s ’n ou softie.”
Wat ’n verligting, dink sy suur. Jammer sy vind dit uit ná hy haar bestorm het.
“Is jy oukei?” Oë wat nie kan besluit of hulle blou of grys wil wees nie gly oor haar. Besonderse oë met diepblou vlekke in die irisse, soos patroontjies in ’n kaleidoskoop.
Doef. Haar hart skop teen haar ribbekas vas. Sjoe, ’n nuwe toertjie. Omdat die senuwees afgesny is, kommunikeer ’n skenkerhart nie met die brein nie. Dit reageer wel op adrenalien, maar nie betyds nie.
“Warm stadig op voor oefening,” het Deirdre gewaarsku. “Sonder sensasie in die hartspier, sal jy nie noodwendig borskaspyn voel wanneer dit swaarkry nie. Juis daarom moet jy attent wees op ander tekens van verwerping: koors, lyfseer, asemnood, moegheid.”
“’Skuus, jy’t jou gat afgeskrik.” Greeff druk swaarder op die hond se bruin-en-wit kop sodat dié moet sit. “Skaam jou, Kaptein. Help nie jy smile nou vir haar nie, jy’t ons klaar in die skande gesteek.”
Lyk sowaar of die hond lag. Noudat sy slagtande op ’n veilige afstand is, is sy oorbyt nogal oulik.
“Ek mag verkeerd wees, pel,” gaan hy kamma vertroulik voort, “ma’ ek dink sy sal jou dalk net vergewe. Nie dat jy dit verdien nie, but give it a shot.”
Tik-tik-tik. Kaptein slaan sy stert teen sy baas se seilskoen en hyg oopbek. Mienke se hart vermurwe.
“Hoe bly mens kwaad vir so ’n opvreetbare gesig?”
“Met moeite. Sal ek hom gaan toemaak?”
“Ag, laat hy maar vir my hallo sê.”
Die hond beur na haar uitgestrekte hand, maar Greeff skud eers sy nekplooie. “Gedra jou, nie weer opspring nie.”
Gedwee kom druk hy sy vierkantige kop teen haar palm. Sy streel sy ore tot hy met ’n sug van lekkerkry omrol.
“Don’t push your luck, pel, sy gaan nie jou pens krap nie.”
Maar sy hurk reeds.
Franco bars uit van die lag. “Weet nie hoe jy dit doen nie, Kaptein.”
“Die leepoë. Onweerstaanbaar.”
“Jy was ’n goeie sport hieroor. Dankie.”
Hul oë ontmoet en haar vingers vergeet van krap. Toe Kaptein haar met ’n snorkgeluid herinner, is sy dankievaderbly vir ’n verskoning om weg te kyk.
“Boelhonde het altyd vir my so befoeterd gelyk,” smeer sy haar ongemak toe. “Ek sou nooit kon raai hulle’s so dierbaar nie.”
“Looks can be deceiving.”
Inderdaad, wat honde én hul eienaars betref. Franco Greeff is totaal anders as wat sy haar voorgestel het: warmer, meer plat op die aarde. Die kreukels wat om sy ooghoeke waaier, getuig van ’n humorsin, die terglus daarin dat hy ander graag laat saamlag.
Wat hét sy verwag? ’n Selfvoldane glanspersoonlikheid? ’n Broeiende, verbitterde wewenaar wat sy dogtertjie afskeep?
Klaarblyklik is Tallie nie al een met vooroordele nie.
“My kind is nie so stout soos my hond nie,” sê hy. “Net ingeval jy oorweeg om te ry. En vir die rekord, Kaptein wás by ’n hondeskool, maar hy’s geskors. Trainer sê sy’t in twintig jaar nog nie so ’n hopelose geval gesien nie.”
Kaptein sug asof elke woord ’n dolk in sy lywige sy is.
Mienke gaan plat op die plaveisel sit, so hard lag sy.
Franco kyk bekommerd na haar, skynbaar onseker of vermaak of vertraagde skok haar beetgepak het.
“Dis oukei, meneer Greeff,” hyg sy, “so groot het ek darem nie geskrik nie.”
“Franco. Jy’s Mientjie, nè?”
“Mienke.”
“Mienke.”
Haar lag droog summier op. Die twee lettergrepe klink so nuut uit sy mond. So asof hy elkeen langsaam oor sy tong rol.
“Kom.” Hy hou sy regterhand uit. “Laat ek jou ophelp.”
Sy stof haar palms aan haar jeans af. Toe sy vingers om hare sluit, vloei die lamheid van haar sitvlak tot in haar bobene. Flippit, sy hoop hy het vanoggend al sy pap geëet, want sy weet nie hoe sy hier gaan opkom nie.
“Jy sal moet trek,” berei sy hom voor. “My maagspiere is bewusteloos gelag.”
“Ek’s nie bang nie.”
Hy hoef ook nie te wees nie, sy biseps bult alte netjies onder sy T-hemp se lang moue.
Ongelukkig sit hy ’n raps te veel oemf in die poging. Die momentum gooi haar van balans af en sy vlieg teen sy harde manslyf vas.
“Whoa, versigtig.” Hy kry haar aan die boarms beet. Is so naby dat sy liggaamshitte haar soos vloeibare sonskyn deurweek.
Doef. Sy sweer haar hart het weer gebokspring.
Nonsens, stry haar verstand. Dit was die impak van jou botsing teen Mr Muscle. Geen senuvesels nie, onthou? Of was dit ’n truuk van haar geheue, ’n wrede herinnering aan hoe ’n gesonde hart op ’n mooi man moet reageer?
Want – laat sy nou maar eerlik wees – Franco Greeff is vir haar ’n besonder mooi man, anderster gesig en al. Sy het vergeet hoe mooi: ná haar operasie het sy berigte oor hom en Sheralize vermy. Nogal ’n uitdaging, hul gesigte was op al wat TV-kanaal en voorblad was. Foto’s van gelukkiger tye: op hul troudag, by die Silwerskermfees, stralend van trots op hulle babadogtertjie …
Onthou is ’n skoot yswater in haar gesig. Sy los die vuisvol T-hemp waaraan sy steeds klou en wriemel uit sy arms. “’Skuus, ek het my balans verloor.”
“Huh-uh, ek het jou omgetrek.” Sy tongpunt glip oor sy lippe. “Ek en Kaptein het nie ’n great eerste indruk gemaak nie, het ons? Moet seblief nie ry voor jy Audrey ontmoet het nie. Jy sal van háár hou, ek belowe.”
Hoekom is hy so bang sy gaan ry? En dink hy sowaar sy hou nie van hom nie? Is suksesvolle akteurs nie veronderstel om vroulike bewondering as hul geboortereg te aanvaar nie? Of geld dit nie vir sepieskurke nie?
“Ek verwilder nie so maklik nie.”
Nie? vra haar verstand. Want hier flikker gevaarliggies. Lam bene? Onverklaarbare hartkaperjolle? ’n Vel wat gloei asof sy vingers haar gebrandmerk het? Gevaartekens.
Vergeet dit, sy bly tot haar kontrak Desember verstryk. Teen daardie tyd het sy hopelik ’n fraksie van haar skuld aan Sheralize terugbetaal. Enne, nuusflits: Haar vel is gevoelig omdat Franco haar nie soos ’n kristalvaas gehanteer het toe hy haar regop wou hou nie. Dis ook hoekom sy teen hom moes aangeleun het, om haar ewewig te herwin.
Fokus, Mienke.
“Waar steek jy Audrey weg?”
“Sy’t gaan skulpies optel saam met haar peetpa, ons het nie geweet presies hoe laat om jou te verwag nie.” Hy frons op na die granietlug. “Ek weet, dis nie strandweer nie. Ma’ sy’t so mooi gevra, en ek hét haar warm laat aantrek.”
Oukei, oukei, sy was verkeerd, hy is nie ’n afwesige pa nie. Onseker, ja – waarskynlik oorweldig – maar sy hart is op die regte plek.
“Montessori-onderwyseresse is groot voorstanders van skulpies optel in enige weer. ’n Leersame aktiwiteit.”
Hy flits ’n glimlag en beduie na ’n klipgebou. “Bêre sommer jou kar. Jy kan langs die bike parkeer.”
Haar deurgesitte boude protesteer toe sy weer agter die stuur inskuif. In die kantspieël sien sy hom ’n afstandsbeheerder uit sy sak haal. ’n Ry deure vou soos reusevlerke uit die muur.
Surrealisties.
Die gevoel van onwerklikheid