Wat die hart begeer. Amelia Strydom

trap die petrolpedaal, en die enjin brul gepynig. Oeps. Nou net die motorfiets skraap, dan’s haar vernedering volmaak.

      “Laat ek vir jou intrek,” bied Greeff aan.

      “Nie nodig nie.”

      “Oppas net vir die bike.”

      “Ontspan.” Nietemin hou sy ook asem op tot sy langs die Harley geparkeer staan.

      Hy kom maak haar deur oop, flussies se frons vervang deur ’n grinnik. “Dankie vir die vuurmaakhout. Was nie nodig nie, ma’ dis die gedagte wat tel. Self opgetel?”

      “Moenie laf wees nie. ’n Ryloper het dit vergeet.” Sy klim stywerig uit.

      “Nie baie verantwoordelik nie.”

      “Ja, foei tog, sy hét swaar gedra. Ek hoop sy kan vanaand haar kos gaarmaak.”

      “Dis onverantwoordelik om rylopers op te laai.”

      “O, dít. Nee wat, ek kon sien sy’s skadeloos.”

      “Hm. Wat sê reeksmoordenaars se bure altyd? ‘He seemed nice, he kept to himself.’ Jy doen dit nie weer nie, en van nou af vat jy een van die Range Rovers.”

      Staan daar “behandel soos ‘n kind” op haar voorkop? Hy ken haar skaars tien minute, weet niks van haar mediese geskiedenis nie, tog skryf hy reeds voor.

      “Nee dankie, ek verkies my eie kar.”

      “Ons sal sien.”

      Sy vuis haar hande, gereed om haar onafhanklikheid uitdruklik te verklaar, maar hy gee haar nie kans nie.

      “Sleutels hang altyd in die kombuis. Vat Sophia of Jackie O. Al drie is betroubaar, maar Diana het ’n paar minor issues. Deure wat vashaak en so.”

      “Laat ek nou mooi verstaan, die karre het name?”

      “Sheralize het alles na celebs vernoem, selfs haar foon en iPad.” Hulle loop agter om haar motor. “Sien, die girls se name is op hul nommerplate.”

      “En die groot Merc?” Dié het nie ’n verpersoonlikte nommerplaat nie.

      “Sommer die G-wagon, kort vir Galandewagen. Kom, ons kry jou tasse.”

      Hulle reik na die kattebakknip en sy hand vou ’n tweede maal om hare. Skokgolfies vuur deur haar arm. Dis seker hoe dit voel om aan ’n elektriese heining te raak, net … lekkerder.

      ’n Sirene skril in haar kop. Waddehel makeer haar? Haar reaksie is verkeerd – op soveel vlakke.

      “Los, ek kan self.”

      “Is jy die sterk, onafhanklike tipe, juffrou Langeveldt? Want as jy is, moet jy nóú sê.”

      Sy sou gewees het as die verdomde griepvirus nie in matriek haar hartspier opgeneuk het nie. Wat sal hy sê as hy weet sy het nog nooit alleen gebly nie? Dat die ink op haar bestuurslisensie skaars droog is? Voor die operasie was sy te bang sy kap om agter die wiel.

      “Hoekom vra jy?” skerm sy.

      “Minder werk vir my as jy jou bagasie alleen by die trappe opsleep.”

      Sy mik na die kattebak, maar hy skuur laggend verby. Moeiteloos swaai hy haar swaar tasse uit. Die seebries dra sy geur na haar. Liewe ouers, hy ruik lekker! Die ene leer, soos ’n nuwe kar in ’n groen woud ná die reën.

      Nee, nee, nee! Hoeveel miljard mans op die aardbol, en sy kry haar eerste hormoonaanval oor Franco Greeff? Hoe durf haar lyf haar so verraai? Om van haar skenker nie te praat nie …

      Sy byt die binnekant van haar wang. Hard. Om die hart te aanvaar was een ding, niks verkeerd daarmee nie. Sheralize kon dit nie meer gebruik nie, en indien Mienke “nee dankie” sou gesê het, het dit na die volgende pasiënt op die lys gegaan. Maar om aangetrokke te voel tot die man aan wie dit – metafories gesproke – behoort het? Onvergeeflik.