Louisa du Toit Omnibus 10. Louisa du Toit

troetelname oor die foon. Môre lê die dorp vol van “ou Haan”. Dis sy bynaam, nadat hy etlike ander tokkelokke uitgestof het by die bekwame mooi maatskaplike werkstudent. Wat sal Bina tog hiervan sê?

      Hy wonder nog wat presies aangaan. Haar skielike weggaan, wie se inisiatief was dit eintlik? Hy brand om te weet. En is sy al op pad? Hy onthou dat Tanja op sy reaksie wag. Of dink sy? Ja, sy dink. Want sy praat weer eerste: “Nie in die pos nie, nee. Dan bring ek dit liewer self.”

      “Wat?” skrik hy. “Ek bedoel, wat bring jy?”

      “Maar Het Melkmeisje; het jy niks gehoor van wat ek sê nie? Dit grief my dat ek nog nie by jou is nie, aan jou sy. Ek dink aan die Bybelse beeld ‘braakland’. Sê my, ek wou al vra: as ek daar is, en jy het vergaderings, soos kerkraad of kommissies, mag ek by wees? As ek agterlangs op ’n stoel sit? Ek belowe ek sal nie ’n woord praat nie, behalwe natuurlik as ek iets werklik sinvols te sê het.”

      Elzar se droë mond is dus nie net vanweë die wreed afgeknipte slaap nie.Vergesog. Daar is geen ander woord voor nie. Maar hoe bring hy haar dit aan die verstand? Hy kry darem uit: “Moenie haastig wees nie, die melkmeisie is met verlof en bly lank weg.”

      “Ek sit nogtans self solank verlof in,” belowe sy. “Dan kan hulle betyds ’n afloswerkster hierso kry.”

      “Ja, ja,” mompel hy. “Dit gaan ook maar dol hier. Later dalk beter. Wil jou darem nie afskeep …”

      “So jy verlang my darem ’n bietjie?”

      “Natuurlik,” sê hy opreg. “Nie ’n bietjie nie, en glad nie net af en toe nie.”

      “Ek laat jou weet. Ek doen my bes.” Soengeluide, haar mond teen die foon.

      Toe Elzar terugkruip onder die beddegoed, is dit nog skaars lig. Hy wens hy kan verlaas indommel, maar hy glo vas dat hy nooit weer in sy hele lewe sal kan slaap nie. Hierdie vroumens weet hoe om hom deurmekaar te klits, vanaf sy hormone tot by sy daaglikse program, sy hoop en sy wanhoop, sy drome en nagmerries. En makliker sal dit nie word nie. Hy kry ’n prentjie van haar, stigtelik op ’n stoel “agterlangs” terwyl hy en die sogenaamde swartspan, ten alle koste outonoom, in aller-geskoktheid vergader.

      Toe kan Elzar Enslin aan niks anders dink om te doen nie: hy trek sy kop toe.