Sonder ’n woord, met sy regterhand op sy hart, maak die man ’n diep buiging voor Isabelle, maar hy vermy dit om haar in die oë te kyk. Dan draai hy om en sukkel terug na sy perd. Hy moet baie seergekry het, want hy kan skaars op sy voet trap, maar Isabelle weet dat sy nie nou hulp moet aanbied nie. Sy het reeds haar perke ver oorskry.
Sy kyk om na Jarad.
“Ons sal later hulp vir hom kry,” sê hy. “Nou moet ons so gou moontlik die verlore tyd probeer inhaal.”
Hulle hervat hul gevaarlike tog om die krans en al elf haal die ander kant veilig.
Die oponthoud het hulle duur te staan gekom: hul agtervolgers is ook reeds besig om om die krans te beweeg. Die geluide van swaarde wat uit die skede getrek word, verbreek die stilte. Jarad se rasjids maak ook gereed vir die geveg.
Dit gaan ’n slagting wees, dink Isabelle verskrik en soek haastig skuiling. Wie weet wat Khidr se manne met haar sal maak as hulle haar kry?
Jarad is tussen sy rasjids, met sy swaard gereed in sy hand. Hulle kan hoor hoe die ander om die krans beweeg en hoe hulle skoene en swaarde teen die klip skuur. Om vinnig te probeer wegkom, sal nie meer werk nie. Hier waar hulle nou is, is die beste plek om ’n aanval af te weer.
Dan verskyn die eerstes van die agtervolgers. Hulle het hul perde aan die ander kant van die krans gelaat om makliker te kan beweeg. Hulle kom ook nie onvoorbereid nie, maar is tot die tande toe gewapen en gereed vir die geveg toe hulle om die draai na Jarad en sy groep aankom.
Die eerste twee word maklik deur Jarad oorrompel, maar dan kom hulle al vinniger deur en spoedig word die stil berge gevul met eggo’s van die geveg. Die maanlig is te flou vir Isabelle om behoorlik te kan sien, dog sy kan Jarad se groep min of meer herken. Die ander is aggressief en aanvallend, maar dis meesal onduidelik wie wie is. Die enigste voordeel van Jarad se posisie is dat Khidr se manne nie almal tegelyk kan aanval nie weens die gebrek aan beweegruimte.
’n Man stort met ’n gil oor die afgrond en verdwyn in die dieptes voordat Isabelle kan bepaal aan watter kant hy behoort het. As sy ook net ’n wapen gehad het, kon sy ingeklim en gehelp het. Haar pa het haar van jongs af die swaardkuns geleer. As hulle haar net wil vertrou …
Maar dis asof die vegtende mans heeltemal onbewus van haar teenwoordigheid is. Sy begin stadigaan besef waarom Xavier Jarad nie vir haar ’n wapen wou gee nie: hy het geweet dat haar lewe vir eers nie in gevaar sal wees nie.
Een van Khidr se manne word twee tree van haar af doodgesteek. Hy val agteroor tussen die klippe en sy swaard kletter neer. Sy aarsel net ’n oomblik en spring dan vorentoe om dit op te tel. Daarmee in die hand voel sy veiliger.
Terwyl sy besluiteloos staan en kyk, sien sy hoe twee van Khidr se manne Jarad van agter bekruip terwyl hy met een voor hom veg. Nog aarsel sy, want as sy toetree tot die geveg, gaan daar geen genade vir haar wees nie. Toe besef sy dat Jarad nie drie van hulle kan baasraak nie. Sonder aarseling sluit sy by hom aan, met haar rug teen syne.
“Wat maak jy?” sis hy.
“Bly stil en veg!” sis sy terug.
Isabelle kom te staan voor ’n besonder vlugvoetige Arabier wie se oë glinster van genoegdoening. Sy moet fyn tussen die klippe op die ongelyke grond trap om uit die pad van sy kromswaard te bly. Die terrein belemmer haar bewegings, maar haar oë bly vasgenael op die glimmende wapen in die hand van haar teenstander. Sy onthou die bewegings wat haar pa haar geleer het, maar met die ongelyke terrein en die gevaar van die afgrond aan haar linkerkant is sy in ’n baie swak posisie. Dan klink staal op staal toe sy eindelik in die geveg ingetrek word.
In die donker kan sy nie sien hoeveel Arabiere tussen Jarad se manne is nie; sy bly net veg teen dié wat op haar afstorm. Ten spyte daarvan dat sy lanklaas ’n swaard hanteer het, kry sy dit reg om elke hou af te weer. Die wapen begin swaar voel in haar hand en haar arm raak moeg, maar sy weet as sy haar waaksaamheid verslap, sal sy doodgemaak word.
Isabelle besef eindelik dat sy te moeg is om nog al haar aandag te fokus op wat sy doen. Met elke hou is dit asof die swaard al swaarder in haar hand word. Haar enigste gedagte is dat sy net moet aanhou totdat alles verby is. Elke hou wat sy afweer, gee die ander kans om die skaal te laat kantel.
Plotseling sluit ’n arm in ’n staalgreep om haar nek en haar swaard word uit haar hand geforseer. Sy het haar aanvaller nie sien kom nie en die een voor haar teen wie sy nog geveg het, grynslag oor haar benarde posisie.
Sy spartel om uit die man se greep te kom, maar dis tevergeefs.
“Jarad!” roep haar aanvaller, en die sjeik swaai om.
“Los haar!” sis hy.
“Khidr het gesê ons moet die meisie terugbring as ons jou nie kan doodmaak nie.” Hy grynslag. “Hy het planne met haar.”
Isabelle krap met haar naels bloederige snye in die man se voorarm. Sy boarm klem egter stywer om haar nek, asof hy haar nou eerder wil verwurg. Selfs net om asem te haal raak ’n pyniging.
Die ander staak die geveg en staan en kyk na wat nou aan die gebeur is.
“Ek het haar van Khidr gekoop,” sê Jarad kalm. “Ek het hom die volle som in goue rijals betaal en sy behoort aan my.”
“Sjeik Khidr wil die meisie terughê. Die rijals kan jy by hom gaan haal.”
Jarad loop stadig nader. Daar is bloed aan sy mou waar hy gewond is.
“As jy die meisie na jou broer terugvat, is dit oorlog, Ibrahim ibn Khidr. Ek sal terugkom en jou vermoor en dan sal die wadi Yekka in ’n bloedbad omskep word.”
Jarad se oë is donker poele en Isabelle kan nie die uitdrukking daarin sien nie. Haar oë rek egter toe hy tot by haar kom, asof hy nie vir enigiets bang is nie.
Dis skaakmat, dink sy beangs. Wat Ibrahim ook al besluit, sal ’n oorlog tot gevolg hê. En sy sal in die middel daarvan staan.
5
Ibrabim se oë flikker boosaardig in sy donker gesig, maar hy laat Isabelle nie gaan nie. Sy rasjids begin na die smal rotslys beweeg om vinnig te kan wegkom as dit nodig sou word. Hulle is reeds heelwat uitgedun deur die geveg en dis duidelik dat hulle nie werklik opgewasse is teen Jarad se rasjids nie.
“Ek sal jou ’n ander keuse gee,” sê Jarad kalm. “Ek daag jou tot ’n tweegeveg met dolke uit. Die wenner neem die meisie.”
Jarad kom nader en Ibrahim druk sy mes blitsvinnig teen Isabelle se keel.
“Bly waar jy is!” skreeu hy.
Die vlymskerp mes sny dadelik deur haar vel en sy voel ’n druppel bloed teen haar keel afloop. Sy sluk swaar, haar oë wyd gerek van angs.
“Jy kan nie alleen met haar oor die rotslys teruggaan nie,” sê Jarad.
Ibrahim kyk vervaard om en sien dat sy manne vasgekeer is tussen die kranse en afgrond aan die een kant en Jarad se groep aan die ander kant.
“Ek het ’n opdrag!” bulder hy, maar met aansienlik minder oortuiging as vroeër.
“Moenie ’n gek wees nie, Ibrahim,” sê Jarad. “Julle gaan almal vannag hier sterf uit onnoselheid.”
Met ’n vloek laat los Ibrahim Isabelle en gryp na sy dolk. “Dan veg ons!” skreeu hy woedend omdat hy moes toegee.
Sy tel blitsvinnig die swaard op en skuifel eenkant toe. Toe sy opkyk, is die twee mans al aanmekaar en trap hulle ligvoets om die los klippe in hul pad.
Daar is nie veel plek om te baklei nie. Telkens breek hulle weg van mekaar en kring dan weer versigtig om mekaar, op hul hoede vir die geringste beweging van die ander.
Die wond aan Jarad se linkerarm bloei nog. Dit moet pynlik wees en hom uitput, dink sy. Ibrahim, daarenteen, makeer niks. Hy is ook effens jonger as Jarad en dit lyk amper asof hy met die sjeik speletjies speel. Dis nie ’n gelyke stryd nie.
Plotseling steek Ibrabim na Jarad. Alles