glimlag dophou.
“Nie net ’n mooi gesiggie nie,” kom dit tergend. “Wil sommer met die intrapslag begin kook ook, sien ek. Moet tog geen moeite ontsien nie, Nina.”
Nina ignoreer sy tergende opmerking. “Kan jy my asseblief net wys waar ons slaapkamer is?” vra sy so saaklik moontlik om haar verleentheid te probeer verbloem.
“Sjoe, Nina! Is alle stadsmeisies geneig om so haastig te wees, of is dit net die rooikoppe? Ek meen nou maar net, ons kan altyd later van plan verander as jy nog steeds voel ek en jy moet ’n kamer deel, maar miskien moet ek voorlopig net eers jóú kamer vir jou gaan wys.”
Nina gloei van verleentheid. Hoeveel keer sal sy haar nog voor hierdie man verspreek? “Jy weet baie goed dat ek na my en ouma Anita se kamer verwys het,” kry Nina dit net-net uit terwyl Ian se oë haar steeds takseer.
“Kom,” grinnik Ian.
Nina loop agter hom aan deur ’n ruim leefvertrek waarna hy links in ’n gang af stap. Die blink gepoleerde plankvloer kraak onder sy voete. Sy bekyk hom van kop tot stewels terwyl sy nou die geleentheid het sonder dat haar ouma by is om alles met haar wakker oë raak te sien.
Wat aan die man is nou eintlik so … wel, so aantreklik? Sy deurmekaar donkerbruin hare? Dit kan tog nie moontlik wees nie, probeer sy haarself oortuig. Waarvandaan kom die gevoel dan dat sy graag haar vingers daardeur wil trek?
Nina klem die pakkies stywer vas.
Die spiere onder sy hempsmoue bult. Spiere wat beslis nie in ’n gimnasium opgebou is na ’n dag in ’n koel kantoor nie, maar deur harde fisieke werk in die buitelug, onder die ongenadig warm Kalaharison. Haar oë sak outomaties na sy … ummm … netjiese sitvlak en lang bene wat met groot treë voor haar uitstap. Ja-nee, reg, daar is meer as genoeg om na te kyk, en dit is nog net die mansmens se agterkant.
By die derde deur aan die regterkant van die gang kom Ian tot stilstand, sit die tasse neer en maak dit oop.
Wat ’n lieflike ruim slaapkamer is dit nie, met ’n massiewe bed en pragtige antieke meubels wat slim gerangskik is om die maksimum vloerspasie te laat. Die vertrek ruik na meubelolie en vloerpolitoer. ’n Pragtige bont laslappieskombers en wit gehekelde deken op die bed. Eintlik noem ’n mens dit seker ’n katel, dink Nina met ’n glimlag.
“Ons hou die gordyne maar meestal dig toe in die somer,” waarsku Ian haar. “Soos jy nog sal agterkom, is ons afhanklik van sonkrag op die plaas en kan ons die waterverkoeler nie snags ook laat loop nie.”
Ian tel haar bagasie op en sit dit op die riempiesbankie voor die groot venster neer. Hy plant sy hande in sy sye. “Jy’s skielik stil,” torring hy. “Dink jy die kamer sal darem voldoen aan ’n volbloed-stadsmeisie se hoë standaarde?”
“Dit is regtig die lieflikste kamer,” moet sy toegee. “Baie, baie dankie, Ian,” sê sy opreg en sien die verbasing op sy gesig. “En dit is so heerlik koel! Ek en Ouma sal nie weet wat ons getref het om met al die mooi goed bederf te word nie.” Nina kyk na die skoon handdoeke en bakkie met sjokolade toegedraai in helderkleurige blink papiertjies op die spieëltafel.
Op ’n tafeltjie langs die riempiesbank staan ’n handvol van die rooi kannas, lossies in ’n groot deurskynende vaas ingedruk, bo-op ’n stapeltjie tydskrifte. Glad nie sleg vir twee mans nie, dink sy in haar skik. Sy en haar ouma kon beswaarlik vir beter gewens het.
“Die kamer is net vir jou, Nina. Tannie Anita slaap in die kamer langsaan. Die badkamer is die volgende deur laer af in die gang.” Hy begin deur toe loop. Loer dan weer om die kosyn. “O ja, jy kan later self vir Jenny dankie sê vir die mooimaak van die kamer. Ek het regtig niks daarmee te doen gehad nie.”
3
Jenny! Wie sou dit wees? Dit wonder Nina vir die soveelste keer sedert Ian haar vanmiddag genoem het. Sy lig haar skouers en begin om haarself driftig af te droog. Moontlik ’n vriendin van Ian?
Die stekie jaloesie maak haar sommer vies vir haarself. Wat maak dit nou eintlik saak wie Jenny is?
Nina staan op haar tone om haar gesig in die toegewasemde spieël te probeer sien. Genugtig, moet die spieël dan so hoog hang? Sy dink aan Ian se ellelange lyf en sien in haar verbeelding hoe hy sou moes dubbeld vou terwyl hy skeer as dit laer gehang het.
Sy sien haar groen oë en die nat rooi hare wat teen haar wange hang. Toe trek sy skewemond vir haar dowwe spieëlbeeld en haal die borsel uit haar toiletsakkie.
Jy moet jou regruk en vinnig ook, Nina, maan sy haarself terwyl die borsel onnodig hard oor haar kopvel gaan. Haar tande loop ewe onsag onder die tandeborsel deur terwyl sy die wasem met die handdoek in haar ander hand van die spieël afvee.
Sy leun nader om die rytjie sproete oor haar neus van nader te bekyk. Ja-nee! Dít ook nog! Net ’n paar ure in die buitelug en nie net is haar skouers verlaag na kersierooistatus nie, maar daar pronk boonop ’n goeie strooisel ekstra sproete oor haar effense wipneus.
Sy smeer geurige lyfroom met lang hale aan haar bene en arms. Hier sal sy moet oppas of sy gaan ’n hele paar kilogram optel. Die bruingebakte skaaptjops en aartappelslaai wat hulle vir aandete gehad het, het vorentoe gesmaak, om nie te eens te praat van die pampoenkoekies en ’n watertand-groenboontjiegereg nie.
Wie sou die kos voorberei het? Sy het niemand anders gesien nie, maar sy twyfel of oom Chris of Ian kook.
Selfs nagereg het nie agterweë gebly nie. Sy is bevrees sy het haar byna vergryp aan die heerlike malvapoeding en tuisgemaakte vla.
Malvapoeding. Goeie herinneringe aan gesellige maaltye maak Nina skielik weemoedig. Dit was oupa Dawie se gunsteling-nagereg. Ouma Anita het dit nog nooit weer na sy dood gemaak nie, besef sy nou eers.
Sy smeer nog room aan en sorg dat haar sonvernielde skouers genoeg daarvan kry. Deur die matglas van die badkamervenster agter ’n fyn kantgordyntjie sien sy dat die son al baie laag sit en wonder verbaas hoekom dit dan op die verkeerde plek ondergaan.
Sy trek haar wenkbroue op en sug gelate. Sy gee nie om waar die son ondergaan en môre weer opkom nie; solank dit net op ’n gereelde basis gebeur, sal sy daarmee kan saamleef. Na haar blaps met die diere, sal sy maar liewers nie vir Ian daarna vra nie.
Die huis is besonder stil, besef Nina terwyl sy haarself vir oulaas krities in die spieël bestudeer en haar kort, rooi somerkamerjas aantrek. Met haar wysvinger stryk sy tussen haar oë waar ’n plooi pas verskyn het. Wil jy ook nog voortydig ’n verrimpelde gesig opdoen, Nina du Toit?
Haar vuil klere bondel sy bymekaar en rits die toiletsakkie met heelwat meer drif toe as wat nodig is. Ian! Waarom vul die man haar denke, selfs al is hy nie eens teenwoordig nie?
Dink aan Carl, dink aan jou salon, aan enigiets anders, preek sy vir haarself.
Vererg ruk sy die badkamerdeur oop.
Voor haar staan die voorwerp van haar gedagtes, kaal bolyf, met slegs ’n ligblou handdoek laag om die heupe gevou. Die ligte kleur van die handdoek beklemtoon die sonbruin van Ian se gespierde liggaam selfs nog meer sodat dit onmoontlik is om dit nie met veel, veel meer as net terloopse waardering op te let nie.
Hy lyk ’n bietjie uit die veld geslaan oor die hardhandigheid waarmee die badkamerdeur so pas oopgeruk is. Dan volg sy smeulende oë hul eie pad en trek warm strepies oor haar lyf.
Nina sien hoe sy blik momenteel stol, iewers onder die soom van haar kort rooi kamerjassie wat haar bene blootstel. Dan beweeg sy oë al hoe laer af, stadig oor die lengte van haar bene.
Eindelik fokus hy stip op die grond.
Dan buk hy sonder meer terwyl Nina met ingehoue asem bespiegel of die vou in die ligblou handdoek dié soepel beweging sal kan weerstaan. Haar oë volg hom asof alles in stadige aksie plaasvind, terwyl hy die driehoekige stukkie vleeskleurige kant, wat met die oopruk van die badkamerdeur voor sy voete geval het, tussen sy wysvinger en duim vasknyp en van die grond af oplig.
Dit lyk verspot klein in sy groot hand.
Og,