borskas te kyk nie.
Haar lus vir koffie verdamp terwyl sy haar kamerjasgordel so ongesiens moontlik met bewende vingers probeer vasmaak. Sy moet onmiddellik omdraai en terug kamer toe gaan. Hoe kan haar hart so verraderlik weghol met haar wanneer hy net met daardie donker oë van hom na haar kyk?
“Ekskuus, ek moet … um …” Sy draai sonder die koffie van hom weg.
“Nina, wag …”
Sy maak of sy hom nie hoor nie en loop haastig in die gang af.
Terug in haar bed, weet Nina nie hoe sy weer later uit die kamer gaan kom nie, want op hierdie oomblik voel dit asof sy vir die res van die vakansie net hier in die bed kan bly lê. Sy trek die laken oor haar en maak haar oë vir ’n paar oomblikke toe.
Onmiddellik en heeltemal ongevraag, is Ian se beeld lewensgroot terug. Hoe sal dit nou voel as sy mond …?
Nina! Sy sal seker vergaan van die byna onuithoudbare hitte wat hy uit sy hele wese straal.
Enkele minute later klop iemand sag aan haar deur. Sy lê doodstil, haal skaars asem. As dit haar ouma is, sal sy haarself wel innooi, en as dit Ian is …? Wel, hopelik gaan hy weg as sy net nie antwoord nie.
Haar neus begin kriewel. ’n Yslike nies oorweldig haar. “A-a-atiesjoe!”
Die deur gaan stadig op ’n skrefie oop, en Ian loer in. “Gesondheid. Is dit veilig om jou koffie aan te gee of gaan jy my weer met daai groen oë van jou doodkyk?” Die skewe glimlag om sy mond versag sy woorde.
Nina trek die laken nog hoër tot onder haar ken op, asof dit nou kan vergoed vir haar glibberige kamerjasgordel wat juis móés losgegaan het net voor Ian by die kombuis ingekom het.
Versigtig sit Ian die beker langs haar op die bedkassie neer.
’n Paar tellings soek hy na haar oë in die skemer oggendlig van die kamer.
Toe laat sak hy sy hand en vee die laken sagkens ’n paar sentimeter weg sodat al twee haar skouers ontbloot is. Terwyl Nina nog wonder hoekom hy dit doen, buk hy stadig af. Asof gehipnotiseer, hou sy hom dop terwyl hy eers haar een skouer en dan die ander een so sag met sy lippe aanraak dat sy wonder of sy haar dit nie maar net verbeel nie.
Sy knyp haar oë styf toe en hou haar asem op. Na etlike sekondes blaas sy dit weer stadig uit en maak haar oë oop in die hoop dat Ian dalk al weg is.
Maar sy gesig huiwer slegs enkele sentimeters bokant hare. “Ek weet nie hoekom jy dalk so dink nie, maar ek eet regtig nie meisies vir brekfis op nie, Nina,” is al wat hy sê voordat hy eindelik orent kom en uitloop.
Dit is nie vir Ian Nell se verdekselse tande wat sy bang is nie, dit is vir hierdie polsende emosies wat hy in haar wakker maak. Sy probeer doelbewus aan Carl dink, maar kan hom glad nie voorstel in ’n omgewing soos dié nie. Hy sal eenvoudig net nie hier inpas nie.
Weer maak sy haar oë toe en voel skuldig en verlore terwyl sy die salige twee of drie sekondes herleef wat sy lippe net-net met haar seer gebrande vel kontak gemaak het.
Hoe gaan sy dit hierna regkry om ongeërg teenoor Ian op te tree in haar ouma en oom Chris se teenwoordigheid?
Nina moes weer ingesluimer het, ’n halfuur of wat waartydens sy gevoel het hoe ’n heerlike warm asem en streelsagte lippe haar skouers oor en oor liefkoos. ’n Kort ewigheid waarin sy herhaaldelik in die donkerbruin dieptes van Ian se wilsand-oë bly val het.
Toe die deurknop stadig draai, is Nina egter dadelik wakker, vies vir haarself omdat sy teleurgesteld is toe ouma Anita haar verskyning maak.
Sy wil tog niks met Ian te doen hê nie. Carl is … wel, hy’s gaaf en … en …
Doelbewus fokus sy op haar ouma wat stralend lyk in ’n broekpak wat haar besonder mooi pas. Die vakansie doen haar al klaar goed. “Môre, Oumsie. Lekker geslaap?”
“Baie lekker, dankie, kinta. Maar wat moet ék doen om ook so bederf te word?” Haar laggende oë gaan na die beker koffie wat nog onaangeraak op die bedkassie staan.
“O, dit?” kom dit vaag van Nina.
“Wel, ek het jou net kom roep, kinta-lief. Ek en jy gaan na ontbyt saam met Chris uitry veld toe om iets van die wild op die plaas te sien.”
Nina probeer haar gesig neutraal hou sodat haar teleurstelling nie wys nie. Sy spring kamma vrolik uit die bed en trek die nagrok oor haar kop. Haar ouma tel dit op waar dit in ’n hopie op die hoek van die bed val en vryf dit ingedagte tussen haar vingers. “Jy wil tog nie vir my sê jy het hierdie dungewaste ou nagrokkie saamgebring nie?”
Nina trek gou ’n kuitbroek en wit bloesie aan, bewus daarvan dat haar ouma haar vraend aankyk. “Wel, dit is darem nie asof ek op my wittebrood is nie, Ouma, so ontspan gerus,” kry sy dit so ongeërg moontlik uit terwyl sy haar hare kam.
Tydens die heerlike ontbyt hou Nina haar oë pal op haar bord terwyl sy haar verluister aan Ian wat gesels asof niks voor sonop tussen hulle gebeur het nie.
Dan verskyn daar ’n vrou in die eetkamerdeur, met ’n vlekkelose vel, vriendelike goudbruin oë en opregte glimlag. Haar ligpienk insteekskoene pas perfek by die skakering van haar kraakvars uniform.
“Jenny, dis nou Anita en Nina waarvan ons al so baie gepraat het,” stel oom Chris hulle aan mekaar voor. “Jenny is ons huishoudster.”
Die glimlag van die vrou, seker so twintig jaar ouer as Nina, helder elke gelaatstrek in haar gesig op.
Nina glimlag terug en probeer om Ian se warm blik op haar te vermy. So dít is dan Jenny!
“Ek’s Jenny Bock. Baie welkom op Geluk. Ek hoop die aandete het darem nie sta’ en uitdroog op die stove nie. Ek moes gister huis toe voordat julle hier aangekom het.”
“Dit was die lekkerste kos wat ons in jare geëet het, Jenny. Waar het jy geleer om so ’n lekker malvapoeding te bak?” wil ouma Anita weet.
Nina brand om te weet wat Ian dink wanneer hy so aandagtig na haar sit en kyk.
“O, niemand het my geleer nie, mevrou. Dis maar daai een resep wat ek altyd maak. ‘Anita se poeding’, sta’ nogals boaan geskryf,” antwoord Jenny.
Die volgende oomblik slaan sy haar hand voor haar mond. “Haai, moenie vir my sê mevrou is die ‘Anita’ van die resep nie!”
Oom Chris kyk ouma Anita betekenisvol oor die breedte van die tafel aan. “Ek het dit nog al die jare gehou.”
“Nou maar dit is baie lekker om mevrou te ontmoet. Dis amper asof mevrou famous is hierso,” lag Jenny voor sy haarself verskoon en die tafel ywerig afdek.
Ian verskoon hom van die tafel met ’n glimlag om sy mond. Hy sit sy hoed op en verdwyn by die deur uit.
Nina voel afgehaal oor die feit dat hy blykbaar nie eens sover dink soos om haar saam met hom te nooi nie.
“Nou ja, die son sit al hoog. Ons sal moet roer as ons nog ’n gemsbok of twee wil sien.” Oom Chris vat sy hoed wat oor sy stoel se rugleuning hang en hou sy arm sodat ouma Anita kan inhaak.
Agter hulle loop Nina met gemengde gevoelens. Dié Ian, hy’s ’n boer in murg en been. Sy, daarenteen, is deur en deur ’n stadsmeisie. Haar salon is haar heiligdom en sy is vasberade om ’n sukses daarvan te maak. Nie alleen is sy dit aan haarself verskuldig nie, maar sy voel dit is niks minder as reg nie dat sy ’n sukses maak van die onderneming wat sy met oupa Dawie se erfgeld begin het. Nee, daar is geen manier wat sy haarself of haar talent ooit op ’n plek soos hierdie … hierdie woestyn sal begrawe nie.
Sy kan nie ontken dat sy Ian aantreklik vind nie, maar om enigsins daarop te reageer sou malligheid wees.
Wat het daardie soene op haar skouers in elk geval beteken? Voel hy bloot jammer vir die arme stadsmeisie wat haar so in die Kalahari-son verbrand het?
Net omdat Ian ongetroud is, beteken dit nie hy is nié in ’n verhouding nie, tob sy. Hy kan selfs tevrede wees om in die bondel te vry,