Vet feetjies vlieg nie. Kristel Loots

soos ek se drome te mors.

      “Die aanlyn-weergawe van Uniseks gaan eerste live wees en sal natuurlik deurlopend interaktief wees,” praat hy nog terwyl hy sy das knoop en sy hempsmoue afrol. Hy hark met sy hand deur sy hare sonder om in ’n spieël te kyk. “Dis wat alle tydskrifte doen, maar ek hoop om meer lewe in die virtuele bekgevegte tussen skrywer en leser te blaas. Dit móét inderdaad amper iets soos Facebook wees, waar die woorde en gedagtes maar heen en weer kan vlieg. Maar met ’n streng poortwagter wat die gepeupel gaan probeer weghou.” Hy lag. “Elke ou met ’n koue vrou of ’n kwaai skoonma baklei mos deesdae op sosiale media oor onderwerpe wat eintlik nie daarmee verband hou nie. Dis ’n uitlaatklep, eerder as om hul werklike probleme aan te spreek.” Hy kyk direk in die kamera. “Die idee met Uniseks gaan wees om intelligente geselskap te inspireer en te aktiveer.”

      Ek kreun. “Ek is bevrees Funky Feetjie is nie besonder intellektueel nie.”

      “Nee, ek weet, sy is eerder ’n bietjie naïef.”

      My nekhare spring orent. Funky Feetjie is miskien nie ’n besonder slim feetjie nie, maar sy dink oor dinge en sy sê haar sê. Miskien nie met vreeslike groot woorde geborduur nie, maar ook nie so dat sy tevrede gaan wees om as naïef afgemaak te word nie.

      “Nou waarom wil jy haar dan vir die wolwe gooi?”

      Billy Bruwer moenie dink ek gaan my of vir Feetjie so maklik laat misbruik nie.

      “Luister, girl, al wat ek vra, is dat jy my die geleentheid gee om te verduidelik. Uniseks gaan nie droë, akademiese leesstof wees nie, ons wil erns én humor daarin hê. ’n Tikkie naïwiteit kan bekoorlik wees en Funky Feetjie is net reg daarvoor om ’n ambassadeur vir ons vroulike lesers te wees.”

      My mond gaap oop, maar ek word nie toegelaat om te protesteer nie.

      Billy Bruwer praat nog oor sy skouer met my terwyl hy sy selfoon in sy sak sit en skynbaar na sy motorsleutels soek. Dit verbaas my dat hy genoeg hande het om dit te doen, want hy is steeds aan die beduie soos ’n straatprediker voor dié wat nie wil hoor nie. “Uniseks gaan uniek wees. Dit gaan eenvoudig nie moontlik wees om bladsye uit die tydskrif te skeur om onder in die voëltjiehok te sit of om die vuur aan die brand te kry nie.”

      Ek kan sien hy is nou rooiwarm-haastig om die end call-knoppie te druk om van my ontslae te raak. Billy Bruwer het ’n lewe buite daardie skitterblink blyplek van hom. Ek nie. Ek sit hier soos Raponsie opgesluit in ’n toringgebou in Bellville, kompleet met die lang blonde hare. Maar met niemand wat my hier wil kom red of wegsleep nie.

      Dis meteens asof ek hom nie wil laat gaan nie, asof ek na iets wil gryp om my later daarvan te oortuig dat hierdie bisarre gesprek tussen my in my pajamabroek en Billy Bruwer in sy netjiese strepieshemp in sy penthouse in Johannesburg wel plaasgevind het. Ek pluk-pluk aan my klere, probeer my T-shirt glad stryk oor my boobs sodat ek nie heeltemal lyk soos ’n vlugteling uit ’n oorloggeteisterde land nie. “Ek lyk darem nie altyd so sleg nie,” verduidelik ek desperaat. “Dit was ’n woeste week en … enne … ek het nie verwag jy sou só gou skype nie.”

      “Ek wou nie langer wag om met jou kennis te maak nie.”

      “I clean up nicely,” probeer ek hom nog taamlik desperaat oortuig. Al is dit nie heeltemal waar nie. Maak nie saak hoeveel lae grimering en allerhande goeters ek aan my gesig en lyf plak nie, vetlae kry jy nie toegesmeer nie.

      Billy Bruwer het nie ’n sáák met my lomp verskoning nie. Hy het people to see, places to go en ek kan maar net raai dat die people to see nie XXL-rokke dra nie. Teen die tyd dat hy vanaand of heel moontlik eers môreoggend inklok, sal daar ’n paar bloeddorstige lovebites teen daardie mooi bruingebrande nek van hom wees. Billy Bruwer gaan na alle waarskynlikheid alles van my en Funky Feetjie en sy planne vir Uniseks vergeet die oomblik wat hy met sy motorsleutels by sy voordeur uitstap. Na waar daar ander avonture op hom wag, sekerlik lyflik van aard en wat lakens van satyn en ’n horde opgepofte kussings insluit.

      Toe sy gesig met Skype se kenmerkende gesug van die skerm af verdwyn, is ek vir ’n oomblik heeltemal gedisoriënteerd. Ek streel nadenkend oor die dooie skerm. Maar daar kom nie weer iets soos ’n genie uit ’n bottel te voorskyn nie. Wonderwerke soos daardie is few and far between.

      My kop draai. Wat is waar en wat is wolhaar? Die ergste is dat ek nie hieroor mag praat nie. Met wie sou ek in elk geval kon? Dalk net met die nuutgevonde Mario, ás hy genoeg sou belangstel.

      Vir die res van die naweek sien ek Mario in elk geval nie met ’n oog nie. Ek steek skaars my kop by die deur uit. Ek durf Operasie Mooimaak aan, net vir ingeval Billy Bruwer my weer wil skype. Hierdie keer wil ek reg wees vir hom. My beenhare geskeer, my hakke geskuur, my blonde hare nóg blonder gekleur en blinkskoon, my wenkbroue gepluk, eina tog! Hoeveel hiervan hy op sy rekenaarskerm sal kan raaksien, weet ek nie, maar dis beter om voorbereid te wees as om weer in jou amperse granny pants betrap te word. Veral as jy veronderstel is om funky te wees.

      Teen Sondagaand lyk ek na ’n heelwat jonger weergawe van myself, soos een wat dit nog kan waag om so af en toe skelm na trourokke te loer. Net as daar, teen alle odds in, iewers op die aardbol ’n man rondloop wat vir my bedoel is.

      Nou moet ek nog net by die winkels uitkom om die regte outfit vir die volgende Skype-geselsie te koop. Lekker casual, maar met ’n tikkie klas. Iets wat ek elke dag kan dra en saans kan was om oornag droog te word, sodat ek nie weer in rags and tatters betrap word nie.

      My koskaste is lelik leeg, maar ek is te bang om by die woonstel uit te gaan en nie daar te wees indien Billy na my op die laptop roep nie. Eintlik behoort ek Skype op my tablet te laai, dan kan ek die virtuele Billy Bruwer in my handsak saamdra sodat hy my kan kry net waar en wanneer hy my wil hê.

      Maar ek wag verniet. Teen Maandagoggend toe ek moet werk toe gaan, het ek nog niks weer van die prins van Media Uniek gehoor nie. Dis toe dat die realiteit my soos ’n klip teen die kop tref.

      Niks hiervan kan waar wees nie. Belaglike gedagte! Om mý by Uniseks te betrek. Vir mý nogal, arme ou bloggertjie wat oor alledaagse storietjies skryf wat deur ’n paar honderd besoekers per dag gelees word. Almal seker sulke verlore siele soos syself, mense wat net op een of twee pistons leef. Groot geraas, weinig wol, soos Ouma sou sê – of dalk sou sy die spreekwoord aanhaal oor die leë blikke wat die meeste geraas maak. Want my ouma is nie een wat aan ’n drol in die drinkwater ’n mooier naam gee tensy dit absoluut noodsaaklik is nie.