Ek wou nie weer die laptop nader trek nie, maar dis nog te vroeg om te gaan slaap. En die nuuskierigheid vreet aan my soos ’n rusper aan ’n blaar.
Ek skuif die leë pizzaboks opsy en gaan sit kruisbeen op my bed. My hart tamboer toe ek op Skype ingaan en sien hy het sowaar vir my ’n invite gestuur. Ek kliek op sy naam. Billy Bruwer. Slaat my om met ’n veer. Billy Bruwer, einste hy, verleidelik aantreklik soos die sonde self, besef ek weer eens toe ek na sy profielfoto kyk. Behalwe natuurlik as hy gehack is en ek my naam lekker gat gaan maak deur daarop te reageer. Whatever! Ek kan dit ook nie net so los nie, nie vir die res van my vervelige lewe daaroor wonder nie.
My vingers kry ’n lewe van hul eie, ek aanvaar “Billy Bruwer” se invite met ’n enkele tik van my wysvinger. Accept? Accept, ja! Daar! Dis gedoen! Nou sien ons maar hoe en wanneer meneer die redakteur, of sy spookstem, daarop gaan reageer.
Hy ís blykbaar online, sien ek. Nou toe nou. Ek weet hoegenaamd niks van Billy Bruwer af nie, net dat hy, soos ek, op hierdie oomblik online is. Toe die Skype-roepdeuntjie feitlik onmiddellik in my ore opklink, skrik ek groot genoeg om amper van die bed af te val. Nie vir ’n oomblik het ek verwag dat hy my dadelik gaan skype nie. Is die man heeltemal mal, of wat? Wat soek hy in elk geval by sy rekenaar? Hierdie tyd van die aand? Van ’n Vrydagaand? Hy is veronderstel om die stad rooi te verf met ’n poppie aan elke hand en een om die nek. Dis wat ouens soos hy doen. Dis bleeksiele soos Mario wat op ’n naweeksaand, of enige ander, voor die rekenaar aan die slaap raak. En vet meisies soos ek. Sosiale misfits. Nie die gesogte prinse van die samelewing nie.
Ek sluk. En sweet. En bewe. What to do, what to do? Ek wil hom regtig nie antwoord nie. Ek kan nie. Nie so nie. Nie so gou nie. Nie nou nie. Nie soos ek nou lyk nie. Dis die einde van die week. My hare is dae laas gewas, dis in ’n bondel agter my kop met ’n kammetjie vasgesteek. Ek het ure laas by die spieël gaan draai, maar ek kan raai dat ek taamlik oes lyk. Goed genoeg vir ’n ou soos Mario, wat nie vir veel vra nie. Maar nie naastenby aanvaarbaar vir iemand soos Billy Bruwer nie. Nie eens in my Sunday best sal ek die toets slaag nie, wat nog te sê in my huisdra-blommebroek met die rek om die middel, so na aan ’n pajamabroek soos demmit aan ’n vloekwoord?
Ek is verlig toe die geroep bedaar. Sjoe. Noue ontkoming.
Maar ek is teleurgesteld ook. Ek sien die rooi telefoontjie-teken op die blad verskyn. Missed call from Billy Bruwer, lees ek die verwytende woorde daarby. Dit voel asof ek so pas iets kosbaars verloor het, dat dit soos sand deur my vingers geglip het. Ek weet sowaar nie wát ek wil hê nie. Maar ek kan raai wat die man aan die ander kant dink. Hy weet ek is óf by die huis óf naby ’n rekenaar of tablet of watter tegnologiese katoeter ek ook al gebruik het om so pas sy invite te aanvaar. Dis nie rocket science nie.
Dalk dink hy ek het gou eers ’n sexy nommertjie oor my kop gaan trek voordat ek met hom praat. Just hang on while I slip into something more comfortable … Ek sóú graag ’n bietjie wou titivate voordat hy my sien, maar dis nou in elk geval te laat daarvoor. Billy Bruwer het tou opgegooi en ’n koers ingeslaan. My naam is modder nog voordat hy weet wat my naam is.
Ek gryp vervaard na die botteltjie parfuum op my bedkassie en bespuit my van ’n kant af. Agter die ore, in my nek, op my polse. Al die strategiese plekke wat sou saak maak as Billy Bruwer hier by my was. Te laat, besef ek, want Billy Bruwer is die niet in. Ek mors my Elizabeth Arden wat by die dag duurder word. Ek kan hom tog nie van my kant af terugroep nie, kan ek? Mag ek? Wil ek? Moet ek? Nee! Don’t push your luck, Lucy. Hoe sal dit nou lyk? Jy sal jou wát verbeel om sy privaatheid binne te dring. Onthou, jy is die muis, hy is die olifant.
Toe die Skype-deuntjie opnuut in my ore raas, ruk alles in my orent. Maar hierdie keer dink ek nie verder nie, ek reageer instinkmatig. Miskien is dit die parfuumwalm wat my op ’n high gesit het, want ek tik verwoed op die knoppie wat ’n video call sal aktiveer. Hier is ek nou – boots and all. Ready, able and willing. Soort van. Bring it on, Billy Bruwer.
Toe sy gesig op die skerm verskyn, voel ek ’n floute oor my kom. Wat ís dit met my? Die man is doer ver, wherever, nie regtig saam met my hier op my bed nie, al voel dit vir ’n malle oomblik so. En ja, op die rekenaarskerm is die man inderdaad gevaarlik aantreklik, maar wat daarvan? Vroue soos ek behoort immuun te wees teen manne soos daardie, nie duiselig te wil word omdat sy baard ’n dag oud is en sy sielvolle oë na joune soek nie.
Dis sy frons wat my summier van die floute laat vergeet. Want ek vererg my. ’n Bietjie. Die verbasing op sy gesig getuig net van een ding – hy het natuurlik nie verwag om ’n vet meisie op sy rekenaarskerm toe te laat nie.
The story of my life! The story of my frieken life!
Die man kon hom gerus geestelik voorberei het op die moontlikheid dat ek nie heeltemal so ’n funky feetjie is soos wat ek op my blog voorgee nie. Nou kyk hy na my asof ek van ’n planeet is waar die vroue na dertig ’n ekstra oog op die voorkop groei en op Vrydagaande in weerwolwe verander.
Dis nie die eerste keer wat ek dáárdie uitdrukking op ’n man se gesig sien nie. Ek het my kwota blind dates agter die rug, dankie. Op universiteit al daarmee begin. Van die meisies in die koshuis wat my jammer gekry het en wou weghelp met die een of ander agtertangse familielid wanneer dit nodig was om ’n plus-one vir ’n funksie te hê. Die meeste van die gawe Samaritane het vir my ’n ewe vet boyfriend gesoek. Asof dit al is wat nodig was vir ons om vir ewig en altyd gelukkig te wees. Hoe de hel het hulle gedink sou ons arme kinders dan lyk? Potjierolle wat soos vraatsugtige stofsuiers alles wat nie giftig is nie voor die voet verslind?
As daar nie ’n vette beskikbaar was nie, is ’n ander loser nader gehark om aan my af te smeer, ouens wat self so laag op die food chain was dat hulle nie sou omgee om saam met ’n vet meisie gesien te word nie.
“Feetjie?” vra Billy Bruwer dan nou ook, sy stem diep, donker, dik en waardig soos die toga wat ’n advokaat in die hoërhof dra. “Funky Feetjie, is dit jy?”
Ek kug, probeer ook vernaam klink. “Ja. Dis ek. En … en ek is vet.”
Dis uit voordat ek kon keer. Onnodig natuurlik. Die man het oë in sy kop.
“Ekskuus?”
“Ek … ek sê ek weet ek is nie presies wat jy verwag het nie.”
“Nee, jy is nie. Jy is soveel meer.”
Meer? Wat bedoel hy met méér? Meer wát? Meer hare? Meer sproete? Groter boobs? Méér om die lyf as wat enigiemand sou wou hê?
“Die foto by my blog is gedokter. Ek het Photoshop en ek weet hoe om dit te gebruik.”
“Ek sien so.” Hy lag. “Dis ’n verrassing om te sien jy is van vlees en bloed. Die profielfoto by die blog lyk alte veel na ’n avatar.”
“Ek het dit oorweeg om ’n avatar te gebruik, maar ek wou hê Funky Feetjie moet deels fantasie en deels vlees en bloed wees.”
“Dis presies waarna ek soek.” Billy Bruwer leun vorentoe en sy gesig kom nader aan myne. “Ek het ’n paar van jou blogs gelees. Ek hou van die eerlikheid waarmee jy skryf, jy skiet van die heup af. Ons kan daarmee werk.”
“Wat … wat bedoel jy?” My hart doen vreemde dinge in my bors. Iets soos gimnastiek of atletiek, iets wat ’n vreeslike gespring en ’n gesnak na asem tot gevolg het.
“Media Uniek wil ’n nuwe tydskrif launch …”
“’n Nuwe tydskrif? Ek het dan verstaan tydskrifte se verkope het drasties gedaal. Dat die bedryf in sy geheel in sy … in sy dinges is.”
Ek moenie praat nie, veral nie oor goed waarvan ek nie genoeg weet nie. En ek moet veral nie per ongeluk vloek nie. Ek moet probeer intelligent lyk, my mond hou en luister, my maag intrek, onthou om só te sit dat my dubbele ken in wording nie wys nie, en my kop elke nou en dan instemmend knik. Maar my senuwees laat dit nie toe nie. Daarvoor is die situasie te bisar, te absurd. Ek! Wat met Billy Bruwer gesels! Geen wonder die woorde borrel onbeheersd oor my lippe, waaraan daar nou nie eens ’n smeerseltjie lipstiffie is nie.
“A! Ja! Dit raak ietwat van ’n uitdaging om koerante en tydskrifte