toe in die Kaap moet gaan.
Sy borsel gou haar tande en gryp haar handsak. Hopelik het sy vandag tyd om aan haar voorstel te werk. Solank sy besig bly, kan haar gedagtes nie na lang mans met mooi blou oë dwaal nie.
Drie
’n Pa vir Papawer? Omgekrap staar Riekert na Bippie se skraal figuur wat in die straat af stap op pad werk toe. Dis klaar warm, hoekom loop sy in dié hitte? Tant Cora het geskimp dat sy probeer petrol spaar. Sou sy finansieel sukkel? Die pa is blykbaar glad nie betrokke nie.
Hy vryf oor sy gesig en stap met lang treë oor die straat na die huis wat hy veronderstel is om te restoureer.
Niks met hom te doen nie. Het mos geweet hy moet uit Bippie se pad bly. Wanneer hy naby haar is, gebeur iets in sy binneste waarvan hy niks hou nie. Die besluit om nooit ernstig oor enige vroumens te raak nie, het hy lank gelede geneem. Trou- of pa-materiaal is hy nie. Maar Bippie het die onverklaarbare vermoë om hom te laat wonder oor sy besluit – ’n baie goeie rede om seker te maak hulle paaie kruis nie te gereeld nie.
Hy stuur ’n skietgebedjie op: Here, U weet ek kan haar niks bied nie. Help, asseblief!
Sy foon lui. Dis Lex. Hy antwoorde dadelik, hy het lanklaas met sy broer gesels. “Môre. Dis ’n verrassing om op ’n Maandagoggend van jou te hoor. Als oukei?”
“Ja, ek … uhm … ek het gedink ek moet jou waarsku.” Stilte. “Ma het my uit die bloute gebel. Na die spreekkamer toe.”
Alles om Riekert raak stil.
“Riekert?”
“Ek hoor jou.” Riekert probeer asemhaal, maar iets trek styf om sy borskas wat dit moeilik maak.
“Het sy al met jou kontak gemaak?” vra Lex.
“Nee.”
“Sy … sy wil ons sien. Ek het jou nommer vir haar gegee.”
Riekert wurg die woorde uit: “Ek het niks vir haar te sê nie.”
“Sy bly ons ma.”
“Iets wat sy vyf-en-twintig jaar gelede vergeet het toe sy ons net so alleen gelos en by die voordeur uitgestap het.”
Lex sug diep. “Sy het darem vir ouma Millie laat weet ons is alleen.”
“Ek was vyf jaar oud, Lex. Ek weet niks van kinders grootmaak nie, maar ek weet darem ’n ma los haar vyf- en sewejarige kinders nie alleen by die huis, klim in haar motor en ry net weg nie. Vir altyd weg nie.”
“Ek stem saam, maar ’n storie het altyd twee kante.”
Riekert druk sy vingers teen sy oë. “Weet Pa?”
“Ek het hom gesê.”
“Wat sê hy?”
“Jy ken vir Pa. Nie veel nie. Hy sal dit eers moet verwerk voor hy met ons daaroor praat.”
“Ek … moet gaan, dankie vir die bel,” sê Riekert. “Ons gesels later.”
“Ek laat weet jou wanneer ek haar gesien het.”
“Dis nie nodig nie. Totsiens.”
Hy druk sy foon met rukkerige vingers dood voor hy dit in sy broeksak druk. Sy ma wil hom sien. Om wat vir hom te sê? Niks wat sy nou sê, kan die afgelope vyf-en-twintig jaar verander of ongedaan maak nie. Wat gebeur het, het gebeur.
“Riekert?” roep Paul, een van die werkers, hom van die stoep af.
’n Mens het ’n knoppie wat jy druk en dan skakel jy eenvoudig af. Dit maak dit moontlik om emosies weg te bêre, die vrees te ignoreer wat jou keel wil toedruk, ander naamlose gevoelens toe te sluit en aan te gaan met wat gedoen moet word. Dis ’n meganisme wat hy lank gelede baie vinnig moes ontwikkel. Toe hy vyf jaar oud was om presies te wees. Dis nou weer tyd om daardie knoppie te druk.
Riekert stap stoep se kant toe. Hy kan nie wag om aan die huis te begin werk nie. Dis een van die oorspronklike huisies wat vroeg in die 1800’s gebou is. In daardie stadium was hier nie veel wonings nie, slegs ’n paar waar mense tuisgegaan het wanneer hulle vir Nagmaal dorp toe gekom het, asook ’n huis vir die meulenaar en een vir die sweepmaker. Aldus die navorsing wat hy tot dusver gedoen het.
Die dorpie is eers in 1862 geproklameer en toe in plotte van twee en ’n half hektaar opgedeel. Mense was gretig om grond te koop, want in daardie stadium is nog gereken daar sou ’n pad tussen McGregor en Greyton gebou word, iets wat nooit gebeur het nie.
Dis ook die hoofrede hoekom so baie van die oorspronklike sjarme van die dorpie behoue gebly het.
Die afgelope paar weke het hy ou foto’s bestudeer om te kyk hoe die huis oorspronklik gelyk het. Hy het ook lank met Derek en Reina gesels om seker te maak wat presies hulle uiteindelik wil hê.
McGregor se argitektuur is in werklikheid Victoriaans en nie Kaaps-Hollands nie. Baie nuwe eienaars wat huise in die dorpie gerestoureer het, het die fout gemaak om stoepe aan te las met soliede pilare wat nie strook met die oorspronklike Victoriaanse styl nie. Verandas is tipies van Victoriaanse platdakgeboue, maar is gesteun deur fyn hout- of ysterpilare, gewoonlik dekoratief van aard. Deel van sy opdrag is om die pilare wat die vorige eienaar aangebring het, te vervang sodat die huis weer sal inpas by die oorspronklike styl.
Die rietdak is reeds deur die vorige eienaar gedek en is nog in ’n goeie toestand, maar die hele huis moet herbedraad word en die rioolpype vervang word. Hy hoop die elektrisiën en loodgieter daag vandag op soos hulle belowe het. Terwyl hulle besig is, wil hy die vensterrame en die vloer nagaan sodat hy kan vasstel wat vervang moet word.
Die buitemure sal uiteindelik weer met strooiklei of “cob”, soos dit in die omgang bekend staan, gedek en afgewit word soos lank gelede. Beide Derek en Reina wil die buitekant van die huis graag so na aan oorspronklik as moontlik laat lyk. Volgens sy beraming behoort hulle die huis binne so vyf, ses maande te kan aflewer. Aan die binnekant sal egter moderne verf gebruik word wat langer hou en nie afgee nie.
Net voor hy by die huis instap, kyk hy weer in die straat af. Daar is geen teken van Bippie nie, sy het reeds om die hoek verdwyn.
Die sonbesies sing al van vroegdag af lustig in die hitte. Sal Bippie oukei wees? Dis nogal ’n hele ent dorp toe en …
Hy pers sy lippe opmekaar. Nie sy probleem nie. Sy is in elk geval so hardekwas, wee die stomme man wat vir haar probeer voorsê wat sy moet doen!
Kopskuddend stap hy in die gang af. In watter toestand sou die houtvloere en vensterrame wees? As die kewers tog net nie intussen die pragtige geelhout van destyds bygekom het nie.
Ou huise is gewoonlik so gebou dat die vloer hoër as die oppervlak buite lê. Dan is daar vir ventilasie gesorg aan die kant waar die heersende winde waai om seker te maak daar kom nie klammigheid onder die houtvloer in nie, so hopelik is verrotte hout nie deel van sy probleem nie.
“Môre, môre,” groet stemme van die voordeur af.
Die elektrisiën en loodgieter het opgedaag, dankie tog. Hiervandaan kan dinge net beter raak. En besig.
Miskien moet hy tog verneem of Bippie …
Hy pers sy lippe opmekaar. As sy in die hitte wil rondloop, is dit nie sy saak nie.
Bippie snak behoorlik na asem toe sy laatmiddag die winkel se deur agter haar sluit. Dis vyfuur, maar steeds snikheet buite. Die gebou binne is heerlik koel, danksy die lugversorger waarop Reina en Derek aangedring het, en tuis sal haar kamer ook heerlik koel wees. Tant Cora sit die lugversorger gewoonlik aan ’n rukkie voor Bippie opdaag.
Sy het haar skootrekenaar saamgebring en gehoop sy kan begin skryf aan haar voorstel vir ’n navorsingsonderwerp, maar ’n paar kliënte het ingekom en die tye dat dit stil was, het sy oor die gebeure aan die ontbyttafel getob. En môre ry sy deur na die ginekoloog in die stad – nog ’n dag dat sy nie sal kan skryf