'n Belofte vir Bippie. Elsa Winckler

hoek van die huis verdwyn.

      Bippie gaan staan stil.

      Riekert skep ’n diep teug asem. “Ek het haar vyf-en-twintig jaar gelede laas gesien. Sy het my en my broer net so gelos en weggeloop.”

      Bippie draai stadig terug. “Het jy by jou pa grootgeword?”

      Hy knik. “Ja. Dit was maar altyd net ek en my pa en my broer, Lex. En toe bel Lex vanoggend om te sê ons ma wil ons sien.”

      Sy knik stadig. “Ek kan verstaan dat jy ontsteld is. Weet jy wat destyds gebeur het? Hoekom sy weg is?”

      “Weet ek hoekom sy my en my broer by die huis gelos het toe ek vyf was en hy sewe en by die voordeur uitgestap het? Nee, ek weet nie. Ek wil ook nie weet nie.”

      Riekert vryf oor sy gesig en gaan op een van die stoele sit. Hy het nog nooit met iemand oor sy ma gepraat nie. Toe Lex bel om te sê hulle ma het hom gebel, was dit die eerste keer in ’n lang tyd dat hy en sy broer oor haar gepraat het.

      “Ek kan my nie in jou situasie indink nie.” Sy lig haar skouers. “My ouers … ek is hulle enigste kind. Een wat hulle glad nie verwag het nie,” sê Bippie terwyl sy stadig naderkom. “Hulle is albei akademici, hulle enigste prioriteit is hulle werk.” Sy glimlag skeef. “Hulle het regtig nooit geweet wat om met my te maak nie.” Sy beduie na haar boepie. “En Papawer het hulle lewe net weer kom omkrap.” Sy laat rus haar hand op haar maag. “Ek het nog nooit verstaan hoekom hulle so is nie, maar ek kom al hoe dieper onder die indruk van hoe groot ’n ouer se taak is. En ek moet vir jou sê, die afgelope ruk wil-wil ek oorweldig word. Papawer gaan geheel en al afhanklik wees van my en sê nou net ek’s ’n useless ma? Sê nou sy, of hy, huil, en ek kan nie troos nie? Sê nou ek weet glad nie wat om te doen nie?” Sy gaan sit op die punt van ’n stoel. “Wat my laat wonder: dalk is daar ’n rede hoekom jou ma weg is.”

      “Watter ma los haar kind net so en stap weg?” vra Riekert bars.

      Stilte.

      Uiteindelik: “Een wat om watter rede ook al dink sy is nie ’n goeie ma nie.”

      Riekert kyk op. “Maar sy was! Sy het ure lank vir ons stories gelees, saam met ons buite onder die bome gespeel. En toe op ’n dag stap sy by die voordeur uit.”

      “Maar sy is nou terug.” Bippie se stem is sag. “Miskien moet jy luister na wat sy sê, anders sal jy altyd wonder.” Sy staan op. “Ek moet gaan. Uhm … ek sal vir jou bid.”

      “Dankie,” kry hy moeilik uit.

      Sy draai om, maar hy sluit sy vingers om haar elmboog. “Ek stap saam tot voor, hier lê heelwat rommel rond. Jy kan val.”

      “Ek kan self –”

      “Ek weet jy kan self.” Hy druk ’n vinger op haar mond. “Maar jy leer mos nou om hulp van ander te aanvaar, of hoe? Of het ek jou verkeerd verstaan?”

      Haar ken lig weer parmantig eenkant toe, maar sy ruk nie los nie.

      Dit is nou al sterk skemer en moeilik om te sien waar hulle trap. Hy vou sy hand om hare sodat hy haar makliker kan help indien sy sou struikel. Haar hand is heelwat kleiner as syne en fladder vir ’n oomblik paniekerig onder sy vingers voor haar vingers ontspan.

      Hulle stap in stilte tot aan die voorkant van die huis.

      “Dankie, ek sal regkom hiervandaan.” Sy trek haar hand los.

      “Sê vir tant Cora dankie vir die kos, ek bring die bord môre.”

      “Ek sal sê.” Sy wuif terwyl sy wegstap.

      “En Bippie?” roep hy.

      “Ja?” Sy kyk oor haar skouer.

      “Jy sal nie ’n useless ma wees nie.”

      Sy skud haar kop, lag sag. “Ek wens ek kan seker wees daarvan.”

      “Ek sal vir jou bid.”

      “Riekert.” Vir ’n oomblik verbeel hy hom haar oë blink van die trane, maar sy draai om en stap vinnig oor die straat.

      Eers toe sy die voordeur agter haar toemaak, draai hy om en loop stadig terug na die tafel onder die boom waar hy gaan sit en begin eet. Die sap is heerlik koud, die kos lekker. Hy’s honger. Binne minute is die bord leeg.

      Hy leun agteroor op die stoel en kyk op. Dis nou amper donker en in die hemelruim blink die sterre. Sjoe! In Johannesburg het hy nooit na die sterre gekyk nie. Afgesien daarvan dat dit onmoontlik is om sterre tussen al die liggies te sien, was daar nooit tyd nie. En omdat hy meestal net gewerk het, het dit hom ook nie gepla nie.

      Sy ma het altyd saam met hom en Lex na die sterre gekyk. Daar is die Suiderkruis, dáár die aandster, sou sy beduie. Meteens frons hy. Waar was sy pa dan? Hy het so ’n helder herinnering van hoe hy en Lex en hulle ma op someraande op ’n kombers lê en na die sterre kyk, al was hy maar vier of vyf, maar snaaks, hy onthou nie dat sy pa daar was nie.

      Hoekom wil sy ma nou met hom praat? Watter soort ma los haar kinders net so? Een wat dalk dink sy is nie ’n goeie ma nie, hoor hy weer Bippie se woorde.

      Van kleins af het hy homself gedwing om sy aandag op iets anders te fokus wanneer gedagtes aan sy ma by hom opgekom het. Eers het hy baie gehuil, maar sy pa het gou van alles in die huis ontslae geraak wat hulle aan haar kon laat dink het. Pa sou net altyd wegstap wanneer een van hulle oor haar praat sodat hulle geleer het om nie oor haar uit te vra nie.

      Hy haal sy foon uit en staar lank na die laaste nommer waarvan daar gebel is. Sy ma se selnommer. Hy stoor die nommer en druk sy foon terug in sy sak voor hy opstaan. Dis tyd om eers weer die “af”-knoppie te druk, sy emosies weg te bêre en op sy werk te konsentreer.

      Hy wil vanaand nog ’n paar e-posse uitstuur en hoop die firma wat die skaars houtsoorte aanhou, het gereageer. As dit moet, ry hy sommer môre deur Kaap toe om die hout te gaan haal. Dan kan hy miskien sommer ook by Derek ’n draai maak om oor hulle eerste werkdag te praat.