vrywilligers hier by die Mountain Rescue se broer het verlede maand vier weeframe by haar gaan aflaai. Dit klink my dis sommer by haar huis op die plot. Dis dalk die moeite werd om te ondersoek.”
Maggie sit regop, sy het ook aan iets gedink. “Wat van Craig Brodie? Hy woon sy hele lewe lank al hier op die dorp. As daar iemand is wat sal weet waar so ’n gemeenskap hier naby gevind kan word, is dit hy.” Sy beduie na die man met die strandbalmaag wat so flussies met die vleisrol gepraat het. “Ek sal jou nou-nou aan hom gaan voorstel.”
Talla glimlag. Sy voel verlig, hier is sommer twee leidrade.
Aandete word opgedien en Teodor sit ’n stomende bord kos voor haar neer. Dit kan seker as Skotse boerekos beskryf word. ’n Berg kapokaartappels lê die helfte van die bord vol en langs dit is ’n kleiner berg fyngemaakte iets, growwer en bruiner. Die vleisrol wat die res van die bord toelê, lyk soos maalvleis, maar is fyner van tekstuur en gryser. Die kos ruik geurig en Talla se maag grom. Sy proe aan die vleisrol. Dit is heerlik en sy vat nog ’n groot hap.
“Geniet jy die haggis?” vra Maggie.
Die ander gaste skaterlag toe hulle na Talla se gesig kyk. Skaaplewer, -hart en -longe. Google het haar oor haggis ingelig en sy het haar voorgeneem om dit te vermy. Maar sy is so honger soos nog nooit voorheen nie. Sy steek haar weersin weg, rol haar oë spottend en vat ’n sluk van haar whisky. Hierna sit sy haar glas neer, kyk na die gaste wat haar in afwagting dophou in die hoop dat sy gaan gril of naar word. Talla giggel. “It is delicious!” verklaar sy en lê weg.
Later die aand, toe die meeste mense reeds huis toe is, staan Neil buite en rook. Talla gaan staan by hom. Sy vertel hom van die stories waarna sy op soek is. “Maggie het my aan Craig Brodie voorgestel – dié was baie aangenaam en het ingestem om oor ’n week of wat met my te gesels. Hy kan nie vroeër nie, gaan vir die een of ander iets Glasgow toe.”
“Vang hom maar vroeg in die dag. Hy kan nogal aan die drink gaan.”
“Ek sal.” Talla vou haar arms om haar skouers. “Jý weet nie dalk van tradisionele wewers in die omgewing nie?”
Neil frons lig. “Nee, jammer. Hopelik kan Craig jou help.”
Talla knik haar kop en kyk op na die wolklose lug. Die sterre blink helder, nes in die Karoo. “Hoe ver is Shetland van hier af?”
“Dit is so ses uur met die bus tot by Aberdeen waar jy die veerboot kry. Die veerboot vaar in die nag, die rit is so tien uur lank na Lerwick toe. ’n Mens kan vlieg ook, maar dis duurder.”
“Was jy al daar?”
“Een keer.”
“En?”
“Wild. Aaklige weer. Min mense. Ek was mal daaroor.” Neil grinnik, trap sy sigaret dood en tel die stompie op. “Dis koud, kom ons gaan in en drink ’n laaste whisky voor ons gaan slaap.”
8
Die Quiet Room se gestoffeerde banke is deurgesit en die mat, soos die res van die matte in Munro’s, is verslete. ’n Groot boekrak met voosgevatte slapbandboeke oorheers die vertrek.
Talla sit op die bank langs die boekrak, haar gunstelingplek in Munro’s. Sy het die afgelope paar dae baie tyd op Google deurgebring in haar soektog na wewers, stories, weefstories. Onsuksesvol. Maar sy is positief, sy gaan vir Craig ontmoet en sy hou duim vas dinge loop goed af. ’n Storie of selfs ’n hele arsenaal wag op haar. Klein arsenaal, Talla. Hoopvolheid is nie altyd ’n goeie ding nie. ’n Mens moet dit temper met realisme. Tog het sy ’n goeie gevoel oor Craig, hy lyk na ’n kleurvolle karakter.
Talla gaan weer deur die titels op die boekrak. Daar is ’n klompie reisgidse vir dié deel van Skotland, almal ouer as tien jaar. Sy haal een uit en maak dit oop. Dit dateer uit 2002. Wel, die geografie is ten minste nog dieselfde.
“Ek is ’n persoon met beperkte middele!” kraak ’n ou stem in Engels by ontvangs. “Julle behoort my beter afslag as tien persent te gee.” Die man klink omgekrap. ’n Geritsel van plastieksakke volg.
“Ons kan nie uitsonderings maak nie. Die afslag word voorgeskryf.” Dit klink soos Teodor se stem.
Net hierna klink Neil se stem op. “Hiya, Mikey!”
“Hiya, Neil,” groet die man bly. “Ek het ’n kamer nodig, teen afslag.”
“Ek weet,” sê Neil. “Al ons beddens is vanaand vol, maar ons gaan ’n plan maak. Waar kom jy nou vandaan?”
“Fort William.”
“Al die pad gestap?”
“Ja, ek het vieruur vanoggend in die pad geval. Ek is nou moeg.”
“Daar is ’n warm linnekamer hier op die grondvloer, aan die einde van die gang waar mense jou nie sommer sal pla nie. Jy kan verniet daar slaap. Niemand sal vrae vra nie,” sê Neil.
Weer ritsel die sakke. “Wag hier, Mikey, ek gaan gou ’n kampbed in die stoor haal,” sê Neil. Dit raak stil in ontvangs en Talla loop op haar tone na die Quiet Room se deur toe. Sy wil sien hoe dié Mikey lyk. ’n Klein figuur verskyn skielik in die deur en Talla trek haar asem skerp in.
“Ekskuus …”
Mikey is ’n maer gryskop met koddige bakbeentjies. Sy lang hare is in ’n dun poniestert vasgebind en hy hou ’n plastieksak in elke hand vas. “Ek is ’n persoon met beperkte middele,” hy beduie met sy kop na ontvangs, “maar Neil is ’n planmaker.”
“Ek is bly hy kon jou help –”
“Ek het van Fort William af hierheen gestap.”
“Dis ver, veral in die koue. Kan ek vir jou koffie of iets gaan maak?”
“Nee, sit.” Mikey stap tot teenaan Talla. Sy retireer en plons op die bank neer. “As ek nog gedrink het, sou ek nou aangedring het op ’n dubbele whisky.” Hy lag, maar hou so vinnig op as wat hy begin het. “Sedert die insident van … wat … twintig, nee, dalk so drie-en-twintig jaar gelede het ek nog nie weer my mond aan alkohol gesit nie. En as ek ooit rede gesoek het om ernstig te begin drink, sou dit juis in daardie tyd gewees het.” Hy skud sy kop en kyk na Talla asof sy presies moet weet waarvan hy praat. Hy verwag ’n reaksie van haar.
“Dis goed. Alkohol is …” Is wát? En moet sy uitvra oor die voorval van so lank gelede? Liewer nie. “Wat van tee? Dit behoort jou lekker warm te maak.” Sy voel vasgedruk hier op die bank en staan op.
Mikey spring op. “Ja, tee! Ek is honger ook. Ek gaan iets maak om te eet.”
In die kombuis sit hy sy inkopiesakke op die werksblad neer, maak die een oop en begin uitpak: drie pakkies hawermoutkoekies, drie pakkies soppoeier, ’n witbrood en ’n blikkie kondensmelk. “A veritable feast!” sê hy en flits sy gaterige glimlag.
Talla beduie na die onoopgemaakte plastieksak op die tafel.
“My klere,” sê Mikey. “Blikoopmaker, Captain?”
Talla trek laaie oop en kry oplaas een raakgevat. Dit is gebuig en het hier en daar ’n roesmerk op, maar dit pla Mikey nie. Hy vat dit by haar aan, stamp dit in die kondensmelkblik in en begin dit oopsny. “Ek stap al sedert die insident,” sê hy en drup kondensmelk oor die hawermoutkoekies wat hy op ’n bord uitgepak het. Hy hou ’n koekie na haar uit, maar Talla skud haar kop en trek vir haar ’n stoel nader. Die skraapgeluid van die stoel oor die koue vloerteëls weerklink in die leë kombuis.
“Tot my ma se dood het ek vir haar heide bymekaargemaak so ver ek gestap het.” Hy stop die koekie heel in sy mond.
“Wat het gebeur? Die voorval?” vra Talla uiteindelik teen haar sin. Dit lyk asof Mikey daaroor wil praat, anders sou hy dit mos nie weer opgehaal het nie. Sy is ook nou al meer gewoond aan sy Skotse aksent en sal seker nie vreeslik probleme hê om hom te volg nie.
Hy is nie skaam om inligting te deel nie en kou skaars klaar voordat hy begin praat. “Kate. In Glasgow. Sy het my net