hy kom dit nie agter nie.
“You’re an artist!”
Hy kyk verskrik op. Die meisie Rebecca staan voor hom. Hy kyk haar spraakloos aan, nog vasgevang in die vreemde, dwingende verlange.
“Dis donker,” sê sy op Engels, haar stem sag van verwondering toe sy op sy werk afkyk. “Jy kan nie meer sien nie.”
“Ja,” sê hy en maak sy sketsboek met bewende vingers toe. Sy mond is droog.
“Mag ek kyk?”
Hy huiwer.
“Asseblief.”
Dit het inderdaad donker geword, ligte het oral aangegaan. Mense het by hom verbygeloop, terug, sonder dat hy dit besef het. Hy voel nou die sweet aan sy hemp en in sy hare, ten spyte van die koue lug wat uit die klippe opslaan. Hy kyk op na die meisie. Sy het baie donker oë en ’n sagte, vol mond.
Hy hou die sketsboek na haar toe uit.
Sy gaan sit langs hom op die muurtjie en begin versigtig deur die boek blaai. Hy kyk na haar dun vingers en die lig van die hoë lampe teen die kant van haar gesig. Hy voel moeg.
Sy skud haar kop vir ’n lang ruk voor sy praat. “Ongelooflik.”
Hy neem die boek weer by haar en sy laat dit onwillig gaan.
“Jy was aan diens,” sê hy.
Sy knik. “Ek is klaar, dis al halfagt.”
“Rebecca,” sê hy ingedagte.
“Dis reg.”
“Maar dit was ’n ander naam wat hulle van die hek af geroep het.”
Sy glimlag effens. “Rivkah. Dis Hebreeus vir Rebecca.”
“Rivkah,” herhaal hy.
Sy knik.
Hy kyk op na haar soos een wat droom. “Weet jy waar ek ’n bus kan kry na my hotel toe?”
“Jy sal nie ’n bus kry nie. Busse hou op Shabbat smiddae vieruur op met ry.”
“Ja?”
“Ja. In watter hotel is jy?”
Hy soek in sy sakke na ’n kaartjie van die hotel en hou dit na haar toe uit. Sy kyk daarna. “Dis nie ver van die Ou Stad af nie. Jy kan terugloop. As jy deur die Jaffa-poort gaan.”
“Jaffa-poort?”
Sy moet lag. “Wanneer het jy gekom?”
“Vanoggend.”
“Hoe’t jy hiér gekom?”
Hy dink ’n oomblik na. “Die hotel se bussie het my by een van die stadspoorte afgelaai.”
Sy skud haar kop. “Het jy al geëet vandag?”
“Ek … Ja, vanoggend voor ek uit Tel Aviv weg is.”
“Jy was in Tel Aviv?”
“Ja, ek het Woensdagaand aangekom en tot vanoggend by ’n kennis oorgebly. Vanmiddag met die sherut Jerusalem toe gekom.”
Sy knik begrypend. “Miskien is dit goed as jy iets eet.”
Hy kyk na haar en vir die eerste keer glimlag hy, en dis asof hy uit sy droomtoestand terugkom. “Miskien.”
“As jy wil, kan ek jou gaan wys waar die lekkerste shawarmas en falafels in die Arabiese buurt is.”
“Arabiese buurt?”
“Dis Shabbat, jy sal niks oop kry in die Joodse buurt nie,” verduidelik sy geduldig.
“Sal jy saam met my eet?”
“Hulle wag vir my met Shabbat by die huis.”
“Is jy nie haastig nie?”
“My broer is nog tot nege-uur aan diens, ek wag vir hom.”
“Jy het gesê die busse ry nie.”
“Ons loop.” Sy kyk op haar horlosie. “Kom, ek gaan wys jou waar die shawarmas is.”
Hy sit sy sketsboek versigtig terug in sy sak. “Ontferm jy jou altyd oor vreemdelinge?”
“Ek wil hoor van Suid-Afrika. Het jy al jou geld vir shekels omgeruil?”
“Ek het bietjie gehad, maar ek het dit alles in Tel Aviv en vir die sherut gebruik.”
“Wat het jy, reisigertjeks?”
“Dollars.”
“O, oukei. Ek sal jou sommer na ’n Arabier toe neem wat dit vir jou sal omruil. Hy’s veilig.”
Hulle begin teen die breë trap opklim wat na die Joodse buurt toe lei. Haar kop raak skaars aan sy skouer.
“Ek weet nie meer wat jou naam is nie,” sê sy.
“Marc.”
“Marc,” herhaal sy, en sy naam klink vreemd in haar aksent.
“Wat het jy gesê gaan ek eet?”
Sy lag. “Shawarmas of falafels.”
“Wat’s ’n falafel?”
“Jy sal sien.”
Hulle sit later op ’n muur naby die Jaffa-poort en Marc eet die falafels wat hy op haar aanbeveling by die Arabier gekoop het. Hy is honger genoeg vir twee. Dit smaak voortreflik.
“Ek voel sleg dat ek alleen sit en eet.”
“Jy hoef nie. Ons koop nie op Shabbat nie.”
“En as ek nou vir jou dié granaat gee?” Hy beduie met sy ken na die drie granate wat hy op die muurtjie neergesit het en waarna hy haar verlangend sien kyk het.
Sy aarsel ’n oomblik, toe neem sy een.
“Jou werk is stunning,” sê sy.
Hy kyk na die buitelyne van die stadsmuur wat donker afgeteken teen die naghemel staan. ’n Sekelmaan hang skuins bokant.
“Waarom het party van die mans pels om hul hoede en ander nie?” vra hy asof hy haar nie gehoor het nie en beduie na ’n man wat juis verbygeloop kom met sy gesinnetjie skarrelend om hom heen.
“Dis vir Pesach.”
“Sorry, wat’s dit?”
“Pesach begin Dinsdag. Pase.”
“Natuurlik. Ek het eintlik nie so daaroor gedink nie. Julle hou dit seker nogal … anders as wat ons dit doen. Ek bedoel nou ons Paasfees …?”
Sy breek die groot, rooi granaat, wat hy by ’n vrugtestalletjie langs die een met die shawarmas en die falafels gekoop het, behendig oop. Marc sien die geil pitte in die straatlig blink. Dit vlek haar vingerpunte rooi.
“Wil jy regtig weet, of vra jy dit nou uit beleefdheid?”
“Ek is nie heeltemal só beleef nie.”
Sy grinnik, hap ’n mondvol pitte en kou dit lustig. “Pesach is ’n fees van die voorjaar. Soos nou, Nissan. Dit duur agt dae lank en dis om ons te herinner aan Israel se verlossing uit slawerny in Egipte. Pesach is nie ’n opsigselfstaande fees nie. Dit is tegelyk ook die eerste dag van die Fees van die Ongesuurde Brode. Alle suurdeeg word uit die huise en winkels verwyder, en ons eet vir die hele tydperk net matzah. Daar mag nie ’n stukkie suurdeeg in ons huise gevind kan word nie.”
“Dis anders as hoe ons Pase vier.”
“Ek weet,” sê sy. “Ek neem aan jy is ’n Christen en dis soos julle maak. Maar ons maak soos HaShem ons in die Tora beveel het om te doen.”
“HaShem?”
“Meester van die Heelal, Ribono Shel Olam.”
“God?” vra hy steeds onseker.
Sy