is wat oom Nico ook gesê het en ek hoop jy gaan my daarmee help, want sonder jou hulp sal ek hopeloos verlore wees,” verseker Lynne haar ernstig.
“Nou goed, laat ons na jou woonstel toe gaan en kyk wat jy alles sal nodig hê,” doen Jenny aan die hand. “Ry voor, ek sal jou volg.”
Met Jenny se hulp neem dit gelukkig nie lank om te besluit wat Lynne alles vir haar nuwe tuiste nodig sal hê nie. Daarna keer die twee terug huis toe om die regte meubels uit te soek.
Lynne kies van alles net die beste – van ’n teelepel tot ’n kombers. Een huishulp pak al die breekware vir haar in kartondose, ’n ander een besorg weer die skilderye, gordyne en linneware in haar motor, aangesien die gordyne en skilderye nog daardie middag gehang moet word.
Na die middagete vervoer Lynne en Jenny al die los ware en ook Lynne se persoonlike besittings met hul motors na die woonstel, terwyl die twee huishulpe die gordyne ophang en al die breekware en kombuisgereedskap versorg.
Vir Jenny is dit groot pret om Lynne se nuwe tuiste te help meubileer. Sy wens sy kan vir haarself ook ’n eie tuiste skep, maar sy weet dat haar pa dit nooit sal toelaat nie. In daardie opsig is hy baie konserwatief.
Albei meisies is doodmoeg toe Jenny die middag groet en vertrek, met die belofte om die volgende dag weer te kom help.
Na ’n koue stortbad voel Lynne sommer baie beter, maar sy sien nie uit na nog ’n stil en eensame aand met haar eie, ongelukkige gedagtes nie. Sy besluit dus om na die aandete maar weer Vrydag se lesings wat ’n medestudent vir haar afgeskryf het, deur te lees. Sy sien daarna uit dat dit al Maandag moet wees sodat sy elke lesing weer self kan bywoon.
Lynne is effens verbaas toe Carl haar kort na die aandete besoek. Sy weet nie wat sy verwag het nie, maar beslis nie om hom so gou na die vorige aand se skokkende nuus te sien nie. Hy was veronderstel om eers die skok te verwerk en dan oor hul verlowing te besluit.
Die somber uitdrukking op Carl se gesig toon duidelik dat sy besluit nie gunstig kan wees nie. Hierdie wete behoort Lynne te ontstel, maar sy het die afgelope paar dae al soveel skokke beleef dat sy nou ongevoelig is vir nog ’n ontnugtering. Sy weet dat wat Carl ook al besluit het, miskien eers later tot haar sal deurdring en betekenis kry.
Vir Carl is die doel van hierdie besoek nog veel moeiliker as wat hy hom dit voorgestel het. Hy weet nie hoe om sy besluit aan Lynne oor te dra sonder om haar seer te maak nie.
Vanoggend aan die ontbyttafel het Carl besef dat hy sy verlowing om sy ouers se onthalwe sal moet verbreek. Maar noudat die oomblik daarvoor aangebreek het, weet hy met ’n onwrikbare sekerheid dat hy nie kans sien om van sy pragtige, stemmige Lynne af te sien nie. Dit sal sy hart breek as hy haar nooit weer sou sien nie, nooit weer in sy arms kan neem en die sagtheid van haar lippe teen syne kan voel nie. Dit sal van sy lewe net ’n leë bestaan maak.
Lynne maak ineens ’n einde aan Carl se besluiteloosheid. “Ek veronderstel jy het vanaand hierheen gekom om vir my te sê wat jy besluit het, Carl?” spoor sy hom aan met ’n geslote gesig waaruit hy niks oor haar gevoelens kan wys word nie.
“Ek wil jou nie graag seermaak nie, Lynne,” sê Carl halfhartig. “Jy het die afgelope paar dae reeds te veel skokke beleef –”
“Sê maar gerus wat jy wil sê, Carl,” val sy hom met geforseerde bedaardheid in die rede. “Op die oomblik is ek ietwat ongevoelig vir skokke. Laat ek dus maar die ergste hoor . . . Ek veronderstel jy wil ons verlowing beëindig en nou het jy nie genoeg moed om dit vir my te sê nie, of hoe?”
“Dis waar,” sê hy na ’n rukkie, “ek het nie die moed om ons verlowing te verbreek nie, maar om ’n ander rede as wat jy dink . . . Ek het jou lief, Lynne. Aan my maak dit hoegenaamd geen verskil wie en wat jou ouers is nie. Maar my ouers dink ongelukkig anders oor die saak en om hul onthalwe is ek verplig om ons verlowing te verbreek.” Hy kom stadig orent en kyk haar aan met somber, hartseer oë. “Jy is die mooiste en liefste meisie wat ek ken en ek sal jou altyd bemin, Lynne. Eendag, wanneer jou onbekende herkoms nie meer vir my ouers saak maak nie, sal ek jou weer kom vra om met my te trou.”
Lynne haal Carl se ring van haar vinger af, kom self orent en laat die ring in sy baadjie se sak val. “Ek sal jou nie aanraai om vir my te wag nie, Carl,” verseker sy hom baie ernstig. “My vriende sal van nou af bestaan uit mense wat my vriende wil wees oor wie ek is en nie oor wie my ouers is nie. In my lewe sal daar nooit weer plek wees vir mooiweersvriende nie, dit verseker ek jou. Aangesien jy op die punt staan om te vertrek en ek nog baie werk het om af te handel, sê ek dan maar tot siens, Carl . . . Soek gerus vir jou ’n ander lewensmaat.”
Sy wag totdat hy die voordeur agter hom toetrek, begeef haar dan na haar slaapkamer en wil haar net oorgee aan moedelose, hartseer trane toe die huishulp vir haar kom sê dat sy besoekers het. Sy besef dat sy nog baie na Carl sal verlang, maar sy weet ook dat harde werk uitstekende terapie vir ’n seer gemoed is.
Lynne is aangenaam verras toe sy Janet en dié se verloofde, Thys, in die groot sitkamer aantref. Sy groet haar twee vriende en dan neem hulle plaas in ’n gesellige hoekie op sagte leunstoele om ’n lae, ronde tafel.
“Carl het nou net vertrek,” vertel Lynne. “Hy het ons verlowing beëindig, glo om sy ouers se onthalwe.”
“As hy so ’n lamsak is om jul verlowing om sy ouers se onthalwe te verbreek, is jy baie beslis beter daaraan toe sonder hom, Lynne,” verseker Thys haar baie ernstig. “Die keuse van ’n man se lewensmaat berus myns insiens uitsluitlik by homself en nie by sy ouers nie. Dis hý wat saam met haar moet leef, nie sy ouers nie.”
“Ek stem volkome saam met Thys,” kom dit van Janet. “Ek sou nooit kon droom dat die Humans hul rug op jou sou keer nie, Lynne. Goeiste, na al die jare wat hulle jou ken, behoort hulle te weet dat jy in alle opsigte ’n edel mens is . . .”
“Ek vrees dit beteken niks nie,” help Lynne haar verleë reg. “Die Humans, benewens Jenny natuurlik, meen dat ek nie meer van dieselfde stand as hulle is nie en dus nie meer by hulle inpas nie. Ek is bly dat ek darem nog vir julle twee, oom Nico en Jenny as vriende het,” sê Lynne met opregte waardering. “Ek weet nog nie wat Maandag op die kampus vir my wag nie. Maar een ding is seker: ek sal nie toelaat dat ’n klomp snobs my lewe versuur of my lewensideaal in die wiele ry nie. Ek is vasbeslote om die eindeksamens met lof te slaag, want volgende jaar is my laaste jaar op universiteit.”
Hierna gesels hulle oor Lynne se erfenis, haar nuwe tuiste en die meubels waarmee sy haar woonstel gaan meubileer, totdat dit tyd is vir Janet en Thys om te vertrek.
Toe Lynne later, gereed om te gaan slaap, haar blink rooibruin hare voor die spieël sit en borsel, staar sy diep ingedagte na haar eie gesig wat glo die ewebeeld van haar onbekende ma is. Sy wonder wie haar onverantwoordelike ma werklik is; of sy uit swakheid oor die tou getrap het of moontlik ’n vrou van losse sedes is. Sy wonder ook of haar onbekende ma nog lewe en of sy toe ’n operasangeres geword het. En indien wel, wat en waar sing sy?
Lynne voel op die oomblik soos ’n lewende vraagteken, maar sy is vasbeslote om antwoorde op al haar vrae te vind.
Lynne is ’n wetenskapmens en dra nie eintlik kennis van sangers nie. Tog het sy nog nooit gehoor van ’n Suid-Afrikaanse sangers met rooibruin hare en groen oë wat soos sy lyk nie. Sy het trouens ook nog nooit so ’n sangeres op televisie gesien nie.
’n Lang ruk sit sy daar voor die spieël oor hierdie vrae en peins, toe besluit sy eindelik om gedurende die Desembervakansie na Katbos te gaan. Miskien kan sy daar leidrade oor haar ma opspoor. Daar is tog seker mense wat die meisie na drie en twintig jaar sal onthou, dink Lynne, en ’n lang gaap oorval haar.
Sy staan van die bankie af op en gaan klim in die bed, want die dag wat voorlê, gaan beslis weer bedrywig wees.
Nico en Jenny is reeds by die woonstel toe Lynne die volgende oggend saam met die vragmotor daar opdaag. Sy is baie lief vir haar oom Nico en is bly toe sy hom en Jenny daar aantref.
“Ek en Jenny het kom kyk of ons jou met iets kan help, my kind,” groet Nico haar terwyl hy haar ondersoekend aankyk. Hy het ’n baie