Skemeruur. Susanna M. Lingua

dit Carl is wat so eiegeregtig optree asof hulle nog steeds verloof is. Sy dink weer aan die rede waarom hy hul verlowing beëindig het en voel opnuut seergemaak.

      “Ek glo nie dit is goed vir jul sosiale aansien om saam met my te skaats of gesien te word nie, Carl,” vermaan sy hom en verwyder sy arm summier van haar skouers af.

      “Ek wil graag met jou praat,” begin Carl, maar Lynne gee hom nie kans om meer te sê nie.

      “Daar is heeltemal niks wat ons vir mekaar kan sê nie, Carl,” verseker sy hom met ’n geslote gesig. “Die meeste van julle beskou my as ’n uitgeworpene, maar ek kom baie goed sonder jul sogenaamde vriendskap klaar. Jy moet liewer teruggaan na jou nuwe vriendin . . .”

      “My . . . nuwe vriendin?” Hy kyk haar verward aan.

      “Ja, Marie.” Sy maak ’n wye draai en keer alleen terug na waar Kurt vir haar wag.

      Jenny en Ryno sluit hulle by Lynne en Kurt aan en saam skaats hulle om die baan.

      Lynne ignoreer Carl en Marie die res van die aand asof hulle nie bestaan nie. Maar hiermee is Carl nie gediend nie en hy probeer die hele tyd om so na aan Lynne te bly as wat hy moontlik kan – ’n toedrag van sake wat Marie se afguns en jaloesie aanvuur en haar dryf om ’n einde aan die situasie te maak.

      Marie besluit om ’n hoofpyn te veins, maar die noodlot besluit anders. Sy wou Carl net vra om haar liewer huis toe te neem, toe haar een voet swik en sy hard met die ys kennis maak. Lynne en Jenny steur hulle nie aan haar val nie, maar Carl help haar vinnig orent.

      Lynne merk terloops op dat een van die kêrels wie se werk dit is om oor die toeskouers toesig te hou, reeds besig is om Marie se enkel te verbind en Carl daarna bystaan om haar na sy motor te neem.

      “Ek wonder of Marie se enkel ernstig beseer is,” spreek Lynne ’n terloopse gedagte hardop uit.

      “Ek sal my nie eens oor haar bekommer as ek jy is nie,” laat Jenny ongeërg hoor. “Sy het jou byna die hele aand met haat en afguns aangegluur. As haar oë swaarde was, sê ek jou, was jy lankal deurboor!”

      “O, ek bekommer my hoegenaamd nie oor haar nie,” sê Lynne geamuseer. “Ek het haar en haar ma, en ook al die ander wat my nie meer wil ken nie, lankal afgesweer.”

      Lynne geniet die aand se pret terdeë en is redelik moeg toe Kurt twaalfuur die aand by haar voordeur van haar afskeid neem.

      Aangesien dit die volgende dag Sondag is, besluit Lynne om laat te slaap. Maar hierdie voorreg word haar ontsê toe die telefoon haar nege-uur die oggend wakker lui.

      Met geslote oë tel sy die gehoorbuis op en sê met ’n slaapbenewelde stem: “Lynne Steenberg.”

      “Esther Steenberg hier! Ek verstaan jy was ook gisteraand by die skaatsbaan toe Marie se enkel beseer is?” hoor Lynne haar tante met ’n kil stem sê-vra. Dit is die eerste keer dat sy met Lynne praat sedert die dag na haar aanneemouers se begrafnis.

      “Ja, ek was saam met Jenny en ’n paar ander vriende –”

      “So, dan was jy daar en jy het nie eens die ordentlikheid om my beseerde kind by te staan nie,” val Esther haar beskuldigend in die rede. “Sy kon dodelik beseer gewees het en jy sou natuurlik nie ’n vinger verroer het om haar te help nie.”

      “Verskoon my, tant Esther, maar jy en jou liewe Marie gaan my nie in die minste aan nie,” kap Lynne nou verontwaardig terug. “Ná jou en Marie se skinderveldtog teen my is dit uiters vermetel en naïef van jou om nog te verwag dat ek haar moes bystaan. As dit Janet of oom Nico was, sou ek hulle met liefde bygestaan het. Maar dit sluit nie vir jou en Marie in nie. Onthou, ’n mens maai net wat jy saai. En moet my asseblief nie weer oor sulke onsin pla nie. Marie het nie my hulp nodig gehad nie . . . Tot siens, tant Esther.”

      Lynne sit die gehoorbuis terug op die mikkie sonder om Esther die geleentheid te gee om meer te sê. Sy draai om en raak weer dadelik aan die slaap.