рагатнуў Руткоўскі. – Ці не здзекуюцца яны з нас?
– Ты ж упэўнены, што яны не ведаюць, хто ты гэткі, – ажывілася Марына. – Значыць, калі і здзекуюцца, то толькі з мяне адной.
– Але навошта яны ўвогуле назву памянялі?
– Не ведаю. Думаю, што ранейшая магла ім падацца недастаткова застрашлівай. Разважалі проста: «Ну, адзінота. Ну, татальная. І што з таго? А тут асацыяльная млявасць! Ты такі, курва, млявы, што нясеш небяспеку для соцыуму». То-бок «Coböl Engineering» наўмысна падагравае страх у грамадстве…
– Нешта ў гэтым ёсць. З перапалоханага чалавецтва лягчэй выбіваць грошы на новы карабель.
За вечар яны разоў колькі вярталіся да разваг пра карпарацыю. Пра яе мэты і выгоды, злыбеды і мудрыкі. Пра рэальнасць або, наадварот, сумнеўнасць прылёту новага карабля. Гэта настолькі захапіла іх думкі, што нават ноч – упершыню за доўгі час – каханыя прабавілі амаль выключна за размовамі і хуткаплынным сном.
Бура аціхала. З дня ў дзень меншала яе сіла. З дня ў дзень большала нагода для радасці. Перастаць быць пустэльнікамі, стоўпнікамі, вырваўшыся нарэшце са змушанай ізаляцыі. Убачыць штосьці, апроч адсекаў і насценных відэаімітацый. Прайсціся па паверхні Марса. Узяцца здзяйсняць задуманае раней.
Грукат на «дальняках» не аднаўляўся. Гэта надало упэўненасці, што быў ён спараджэннем буры і знік разам з яе заціханнем. Ад моманту сувязі з Зямлёй мінуў умоўны тыдзень. Штаб маўчаў і маўчаў. Марына прапаноўвала звязацца самім. Ягор і слухаць не хацеў.
У спадзяваннях, спрэчках і клопатах пасяленцы дачакаліся жаданага дня, калі бура ўляглася зусім. Замест пылавой заслоны праз ілюмінатары стаў праглядацца спакойны марсіянскі краявід. Камяністая даліна, якая раскінулася на прасторы колькіх квадратных кіламетраў, завяршалася на даляглядзе дзвюма невысокімі скалістымі гарамі з вузкай цяснінай між імі. Па даліне пыл асеў нераўнамерна. Дзе-нідзе яна нагадвала вылізаную вятрамі выдму. Але збольшага на яе абшары вытыркаліся макухі зацярушаных пылам камянёў.
Не трэба было ўзбройвацца оптыкай, каб разглядзець шэрань на прылеглым да базы каменні. Агульнай карціне гэта дадавала шарму. Руткоўскі не мог адвесці вачэй, міжволі параўноўваючы з класічным фотаздымкам паверхні Марса, які амерыканская станцыя «Viking-2» зрабіла ў неверагодна даўнім 1979 годзе. Той здымак Ягор ведаў яшчэ са старэйшай школы, калі і думаць не думаў, што лёс закіне яго ажно так далёка.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.