Вячаслаў Адамчык

Чужая бацькаўшчына


Скачать книгу

мусiць, шукаеш Мiцю? – дагадаўся стары Корсак.

      – Ага… Дзе ж та ён?

      – Недзе, пэўна, да Алесi пайшоў. А ты гэта куды выправiўся?

      – На начлег збiраюся, дзядзька. Можа, Мiця паехаў бы разам?

      – Зноў на лезнявiцкае жыта? – Корсак задам адступiўся да лавы, узяўся за край абедзвюма рукамi i сеў. – Ой, глядзiце, хлопцы.

      У Лезнявiчах, што былi вярсты за тры на ўсход сонца ад Верасава, яшчэ не скасавалi шнуры, вялiкi палетак жыта межаваў з верасаўскiмi дзялкамi, i на яго верасаўскiя дзецi пускалi ўкрадкам свае авечкi, а мужчыны вадзiлi на начлег коней.

      Летась лезнявiцкi паплаўнiчы, якога агулам наймала вёска пiльнаваць поле, абязвечыў верасаўскага пастушка: секануў цераз галаву бiзуном i выбiў вока. Пасля гэтага верасаўцы асцерагалiся паплаўнiчага. Але ўвосень, калi на лезнявiцкiм полi паднiмалася рунь, яны зноў пачыналi пускаць на яе кароў i авечак.

      – Вы думаеце, паплаўнiчы наскочыць? Цi ён галавы свае не шкадуе? – спытаў Лiтавар, няўзнак зiркаючы на Хрысцю – яна мыла ў чыгуне картоплi, яе закасаныя аж да локцяў рукi зачырванелiся ад халоднае вады.

      – Што мне думаць – рабеце, як самыя знаеце, але каб потым патылiцу не чухалi, – угнуўшы галаву, сказаў Корсак.

      Лiтавар падышоў да дзвярэй, паставiў на парог чорны, з блiшчастым галёшам валёнак i папрасiў Хрысцю:

      – Падбяжы, Хрысцечка, клiкнi Мiцю.

      – Ага, схадзi, – падняў галаву Корсак.

      Хрысця выцерла рукi аб шары, зношаны фартух i, расшморгваючы яго з-заду, на паяснiцы, пайшла акрывацца.

      Путаючыся ў доўгай бурцы, Лiтавар выйшаў з хаты. Пастаяў на надворку, слухаючы, цi не адчыняе дзверы Хрысця, але не дачакаўся. Папхнуў веснiкi i ўжо з вулiцы ўбачыў, як каля сцяны заварушылася нешта чорнае, i дагадаўся, што гэта яна.

      – Хрысця, пачакай, пойдзем разам! – крыкнуў ён, памкнуўшыся зноў на надворак.

      – I адна не заблуджуся, – азвалася яна, завярнуўшы ў другi канец надворка i гiнучы ў невiдушчай, як каламутная вада, цемнаце.

      У Лiтавара заварушылася злосць, што Хрысця, мусiць, не помнячы сябе, бяжыць да Алесi, каб пакруцiцца перад маладым малацьбiтом, якога ён убачыў першы раз на вячорках у Корсакаў i аж знiякавеў тады – хлопец быў высокi, харошы з твару: бралi завiдкi, што перад такiм не ўстаiць нi адна дзеўка.

      Душачыся ад злосцi i зайздрасцi да гэтага новага хлопца, што ўзяўся невядома адкуль у Верасаве, Бронiк Лiтавар пасунуўся глухою вулiцай. Слепата адбiрала вочы. Жоўтаю пустатою свяцiлiся, гарэлi ў хатах вокны. У некага на надворку тупа бухалi ў зямлю – секлi дровы. Бразгалi дзверы, i нехта гаварыў у цемнаце.

      На другой вулiцы, ужо недзе ў Мондрых, тонкiм маладым смехам засмяялася Хрысця.

      Лiтавар, дайшоўшы да свае хаты, пастаяў каля вугла, слухаючы гэты тонкi смех, потым адчынiў цёплы парны хлеў, абмацаў на кастылi вобруць i вывеў каня. Узяўся рукою за грыву i лёг на яго жыватом, перакiдваючы ўжо на хаду нагу. Выехаў на дарогу, спынiўся каля нахiленага ад старасцi крыжа, каб прыждаць астатнiх начлежнiкаў.

      За блiзкiм, вымытым паводкаю раўком у адну чарнату злiвалася вёска. Дрыжалi нiзкiя агнi ў хатах. Лiтавар узiраўся ў белую дарогу, што раставала ў цемнаце