Jeden dobry dzień. Roma Ligocka

więc uważnie i ostrożnie, tylko to: „Wiesz, myślę, że każdy z nas ma wiele spraw nierozliczonych, miejsc nieodwiedzonych, i prawdopodobnie zostajemy z tym zawsze, choćbyśmy żyli bardzo długo”.

      Nie wiem, czy go tego wieczoru pocieszyłam, ale czuję z drugiej strony telefonu aprobujące milczenie.

      ***

      Jesień. W długich rozmowach, kiedy się spotykamy, albo tylko przez telefon, opowiada mi swoje życie. Nie wiadomo, skąd ta potrzeba. Nie spodziewałam się tego. Mówi, jakby się śpieszył, jakby czuł, że trzeba, że teraz. Ważne i nieważne – epizody i żarty, wspomnienia i kłopoty. Wszystko. Anegdoty. Drobiazgi.

      I sprawy istotne, bolesne, dojmujące. Jakby chciał, żebym wiedziała, żeby ktoś wiedział. Żeby to po nim zostało. Chciał, żeby pozostało to w mojej pamięci. Oddawał swoje życie w moje ręce – wiedział, że jeśli nawet kiedyś je opiszę, to tak, jak on by tego chciał. Ufał mi.

      Był świadom, że postaram się tego nie zmarnować. Opowiadał chaotycznie, pośpiesznie. Jakby nie wiedział, ile jeszcze mamy czasu, albo jakby już wiedział…

      „Jak ja”.

      To był powtarzający się refren tych naszych rozmów – zawsze, kiedy następowała pauza – chwila milczenia – jedno z nas mówiło: ja także, ja też, tak jak ja… zdziwieni tym podobieństwem, bo przecież zanim się poznaliśmy – nie znaliśmy się przez całe wieki.

      Nie, nie było między nami fascynacji innością. Tego cudownego uczucia: poznajesz obcego, jest całkiem inny niż ty, ale daje ci to, czego sama nie masz, a ty jemu to, czego jemu brak, i właśnie dlatego jest taki bliski.