is gestuur om ’n ogie oor jou te hou,” sê oom Johan. “Dit maak nie saak waar ons vandaan kom nie, solank jy in ons glo.”
Toe raak tannie Anna baie kwaad. “Twak! Vertel vir die kind die waarheid,” sê sy. “Kom, vertel haar. Vertel van die gat in die muur en dat hy haar dophou.”
Die oom sal my nou moet vertel, want ek raak baie bang.
Hy knik en klop met sy hand op my duvet. “Daar is ’n gat, hartjie,” sê hy. “Daar is ’n gat. Maar hy kyk net soms of jy slapies. Jy hoef nie vir hom bang te wees nie.”
“Is dit die man met die sekel?” vra ek.
“Ja, hartjie. Hy hou nie van lig nie, daarom kom hy net in die nag. Ons het gewag tot jy sy voetstappe hoor. Nou weet ons dat jy in ons glo.”
“Ek hou nie van hom nie. Hy maak my bang.”
Oom Johan skuif nader. Sy growwe hand vat aan my wang en hy kyk in my oë en sê saggies: “Hartjie, ons sal nou by jou bly tot jy slapies.”
Ek kyk vir oom Johan, en voel nie meer bang nie. Ek vertrou hom. Ek kruip onder my pienk duvet in en hy trek my toe. Hy wil die bedlampie afsit, maar ek sê hy moet dit asseblief aan los. Hy knik.
Toe dink ek weer aan die gat in die muur en sit regop. “Waar is die gat, Oom?”
Oom Johan skud sy kop. Hy loop na die muur – dis ’n houtmuur – en haal my ballerina-sertifikaat af.
Hy is reg, daar is ’n gat! So groot soos ’n gholfballetjie; ek kan dit met my eie oë sien. “Kan hy deur goed sien, oom Johan?” vra ek.
“Ja, Black Boy het super powers,” sê die oom. “Maar hy sal jou nooit seermaak nie, want ons waak oor jou.”
Ek hou nie van hom nie. Ek wil nie hê iemand moet vir my kyk nie.
Oom Johan sit die sertifikaat terug en tel Lisa op my bed om langs my te lê. “Jy’s ook mooi,” sê Lisa saggies.
Nadat ek hulle leer ken het, kon ek saans nie meer wag vir hul verskyning nie. Oom Johan het altyd vir my die snaaksste slaaptydstories vertel. Hy wou my aan die slaap maak, maar ek het my telkens wakker gelag. Hy kon ’n storie soos ’n fliek voor jou laat afspeel. Ek kon die feetjies met hul hoëhakskoene sien, die kabouters wat kaalvoet met hul Armani-pakkies gespog het, en die wit perd met die goue tande.
Lisa het elke aand langs my gelê. Tannie Anna was nie baie gaande daaroor nie en sy het my gedurig daarvan beskuldig dat ek haar kind wil steel. Maar Lisa was nie haar kind nie. Sy het my dit self gesê, en ek het haar geglo. Oom Johan moes ons soms stilmaak, want Klaasvakie sou weer koers kry van die geraas. Ek wou egter nie ophou gesels nie, want hul teenwoordigheid het my siel gevoed.
My bedlampie het die man met die sekel weggehou, maar die gat in die muur het bevestig dat hy wel daar is. Ek het soms in die dag daarna gestaar; gewonder hoekom my broer dit nie kon sien nie, want hy moes tog van sy kamer af na myne kon deurkyk. Ek het ook gewonder of my ma van die gat weet, want sy het die sertifikaat daar gehang.
Die gat was pikswart. Ek wou eenkeer my vinger daarin druk, maar net toe roep Maria my. Ek het yskoud geword, en dit nooit weer probeer nie.
My kuiergaste was mense wat in my geglo het en na my geluister het. Ek kon vir hulle vertel wat my hart gekneus het. Ek het hulle met alles vertrou, selfs die pyn oor oom Leon en sy hande. Ek het verlang na hulle, wou net by hulle wees. Ek het veilig by hulle gevoel, maar my bedlampie moes aanbly.
In my eie familie, my geliefdes, het ek vertroue verloor. Hulle was die mense wat my nie wou glo nie, en ek wou so graag iemand hê wat my glo. My kamer het ’n skatkis vol geheime geword, geheime wat ek stil bewaar het.
HOOFSTUK 4
Die kleuterskool is een van die heel lekkerste plekke op aarde. Dit is ’n huis met ’n draadheining om en agter die heining is ’n klein berg. Op die klippe van die berg lê daar dassies. Die dassies praat met my, hulle sê ek moet vir juffrou Adrie luister.
Daar is ’n gat in die draad agter die skool. Ek kruip maklik deur die gat en klim tot bo. Partykeer val ek, maar ek staan weer op en dan hou ek aan die gras vas, want iemand roep my van daar bo af. Ek kyk op en in die son sien ek dit is oom Johan wat daar bo staan. Hy hou sy arms oop, en ek is so bly, want dit is die eerste keer dat ek hom hier buite sien, hy was nog altyd net in my kamer.
Oom Johan het my hand gevat en vir my ’n storie vertel. Toe het hy weer saam met my afgegaan na die skool toe. Juffrou Adrie het gevra waar was ek, en toe sê ek vir haar niks van oom Johan nie, en ook nie van die gat in die draad nie. En ek het gekyk en kon sien oom Johan wag vir my daar by die swaaie.
Ek eet my Marmite-toebroodjies en drink my rooi koeldrank op ’n klip naby die swaaie. Oom Johan sit langs my. Hy sê ek moet oppas vir van die seuns, hulle is baie stout. Ook daardie ene met die wit, wit hare. Dit maak my ’n bietjie kwaad, want ek hou daarvan as daai seuntjie my vang as ons soen-touchies speel. Die ander kinders roep ek moet kom saam speel, maar ek wil nie. Ek moet plek maak op die klip, want Lisa en tannie Anna wil ook daarop sit.
My nuwe vriende was wel nooit saam met ons in die motor nie, maar ek het nooit gewonder hoe hulle by die kleuterskool kom nie; net geweet hulle sou daar wees. My ma het my altyd afgelaai en dan het oom Johan vir my by die klip gewuif, asof ek hom jare laas gesien het. Hy het altyd sy bolhoed afgehaal en ’n galante buiging gemaak. Die wete dat hulle daar was, het my veilig laat voel. Die vrees vir alleenheid het in hierdie hoop vervaag.
My ouers het beurte gemaak om ons vir vakansies weg te neem – albei kon nie saamgaan nie, want iemand moes agterbly om in die kafee te werk. My ma se vakansies was altyd na haar suster in Durban. My ma was een van tien kinders, vyf seuns en vyf dogters, en tannie Sue was seker die onnutsigste van die lot. Ons het altyd vet pret saam met haar gehad, en sy het dit reggekry om iets moois, of iets snaaks, in byna alles te sien.
Die rit Durban toe was altyd avontuurlik. Ek en my boetie het baklei oor wie voor sit, maar eintlik wou ek agter sit, want Lisa het soms saamgery. Dit is nou as daar plek was, want my ma kon vir ’n hele gemeente pak. Die padkos het ook baie plek geneem. Dit was so lekker om langs die pad te stop om in my ma se gekookte eiers en frikkadelle in te vaar.
Oom Johan het altyd langs die pad vir my gewag, en as die motor tot stilstand gekom het, was hy eerste by die deur. Ek was versigtig om nie te opgewonde te wees nie, maar hy het geweet dat ek bly was om hom te sien. Ek het dan gemaak asof ek wil gaan piepie, net om ’n rukkie alleen saam met hom te wees. “Kyk Lisa mooi na jou?” sou hy dan vra.
Saans het ek by my ma geslaap, en dit het die man met die sekel weggehou. Ek het veilig gevoel by Mamma, al het ek geweet die donker man staan by die deur. Ek kon hom sien en hy vir my.
Pa se vakansies was blindelings. Hy het net die woonwa gehaak en in die pad geval – die eerste en beste stopplek was waar ons daardie aand sou oorbly. My pa het ook ligter gepak en daar was genoeg plek vir oom Johan in die motor – Pappa se rooi gevaar. Ek en oom Johan het duimgevegte gehou, want dit was ’n stil speletjie. Oom Johan het my altyd laat wen en as ek opgewonde oor my oorwinning geraak het, sou my Pa vir my in die truspieëltjie kyk en vra: “Tinna, wat maak jy?”
Ek het dit geniet om te gaan kampeer. Om ’n tent op te slaan en in ’n woonwapark te slaap was vir my iets heel eksoties. Ons het soms gaan visvang en dan het my pa my geleer om die stok te hanteer. Ek was tóg sy prinses en hy wou net goed wees vir my, maar ek het nooit van my belofte vergeet nie: Ek sal vir niemand vertel nie. Oom Johan het vir my gepreek en gesê ek moet die tye saam met my pa waardeer. Ek het, en daarom het ek dit geniet om saam met my pa dinge te doen.
Uiteindelik is ek groot genoeg om vir die eerste keer skool toe te gaan! En ek het in ’n blou skoolrokkie gepronk, dieselfde blou as my broer se skoolhemp. My ma het wel gehuil toe sy my by die skoolhek afsien, ek ook ’n bietjie, maar toe het ek dapper met ’n bruin tassie in my hand na die skoolgebou gestap.
Die juffrou het wit krulhare gehad en sy was baie gaaf en het so mooi aangetrek. Maar as sy kwaad geword het, was sy nie meer mooi nie. Dan moes jy jou hand uitsteek