vulpen skryf terwyl die res Openbare Werke se geel Bics gebruik.
Lou wag, vou solank die A4 in al hoe kleiner vierkante tot hy dit in sy hemp se bosak kan inprop.
“Bel haar,” sê Otto uiteindelik.
Hoekom anders sou die brigadier vir hom ’n naam en nommer gee? Hy knik en wag weer. Jy loop nie uit ’n offisier se kantoor voor hy jou dismiss nie – dít het hy op die harde manier geleer.
Otto haal sy bril af, vryf oor sy groot rooi neus, dan oor sy groot rooi snor. “Wil jy nie weet hoekom jy haar moet bel nie?”
“Sy sal my sê as ek bel, brigadier.”
“Ek kan jou ook sê sodat jy jouself kan voorberei. Stel jy belang?”
“Nes brigadier wil, brigadier.”
Otto se ogies vernou, lyk of hy eers dink, sê dan net: “Haar seun het verdwyn.”
“’n Vermiste persoon? Wat moet ek voorberei, brigadier?”
“Weet jy wie de fok sy is?”
“Nee, brigadier. As brigadier my sal verskoon sodat ek mevrou Katz …”
“Lester Katz se vrou, dis wie sy is! Huisvriende met generaals en ministers. Generaal Roux het haar persóónlik na ons verwys.”
“Ja, brigadier.” Wie de moer is Lester Katz? En wie’s generaal Roux?
“Alle oë is op ons, Pepler. Kry die seun en kry hom gou. En kry hom veral ongeskonde, gehoor?”
“Hoekom moord-en-roof, brigadier? Dink hulle aan … ”
“Hulle dink nie aan motiewe nie, Pepler, dis óns werk. Al waaraan hulle dink, is dat hulle jongste seun weg is. Bel mevrou Katz, sy wag vir jou. En hou kaptein Steyn op hoogte. Dismissed.”
By ’n imposante ingang van dik wit pilare en ’n swart ysterhek meld Lou hom oor die interkom aan: “Sersant Pepler, vir my afspraak met mevrou Katz.” Geen antwoord. Het die hekwagter hom gehoor? Hy leun by die venster uit, sy mond nader aan die interkom: “Hallo!” Die hek begin geluidloos oopgly.
Die keisteen-inrypad vat hom op ’n besigtigingstoer onder bome met skaduryke krone, tussen kleurryke struike in blom, langs beddings vol lelies, fonteine met kaal betonfigure wat strale water spoeg of pis, grasperke met haaks rande, nie ’n halm uit gelid nie, asof deur ’n barbier versorg.
Hy sien haar toe hy om die laaste draai uit die laning kom. Sy wag hom onder die groot dubbelverdieping se voordeurafdak in (hy het al die woord portiek gehoor). Asblonde hare, lenig in wit langbroek, amperwit bloes, groot sonbril.
“Jy’s sersant Pepler? Nog so jonk.”
Hy’s nie seker hoekom sy so vieserig klink nie, oor sy ouderdom of oor sy moes wag? Of dalk is sy net gatvol omdat ’n sersant hier aankom en nie die generaal sélf nie.
Hy takseer haar vlugtig. Sy is sag op die oog, moes eens ’n skoonheid gewees het. En die wit klere ongetwyfeld bedoel om haar sonbruin vel ten beste te vertoon. Bloedrooi lippe, bloedrooi naels, ook die toonnaels wat so astrant by die wit sandale met goue bandjies uitloer.
Hy staan ’n trappie laer as sy en hulle oë is waterpas, maar dit voel of sy van ’n groot hoogte af op hom neerkyk. Haar hand is vir omtrent ’n enkele sekonde sag en droog in syne, asof haar stand nie sweet nie.
“Kom in,” sê sy met ’n effense gefladder van dieselfde droë hand, maar nou asof sy iets probeer afskud.
Sy lei hom uit die portaal na ’n soort voorkamer. Beslis nie die huis se formele sitkamer nie, eerder ’n ontvangsvertrek vir mindere besoekers, die vloeroppervlak nietemin omtrent so groot as sy hele blyplek daar onder teen die Melville-koppies.
“Sit.” Sy wuif na ’n roomkleurige sofa met goue omboorsel en delikate kloupootjies wat lyk asof dit niks swaarder as ’n sierkussing kan dra nie.
Boudoir. Dié woord het hy ook al gehoor. Hy dink hy sal “portiek” en “boudoir” gebruik in sy verslag aan Steyn oor sy besoek aan die Katz-ma.
Sy gaan sit oorkant hom op ’n ewe broos sofa, hare van wynrooi fluweel. Sy kruis een lenige been oor die ander om slanke bruin enkels vir hom uit te stal. Sit penorent, borste uitgestoot, skouers teruggetrek. Dis soos hulle is, dié soort mense – so uitdagend en bewus van hulleself, tot selfs in die dal van doodskaduwee. Hy kyk op na haar gesig toe sy begin praat, die toon nou minder vies.
“Ons is bekommerd oor Billy.” Sy streel sag met ’n voorvinger oor haar keel, asof sy wil seker maak daar is nie nuwe plooitjies nie. “Dis al Donderdag en ons hoor niks van hom nie. Dis nie hoe hy ís nie.”
Wens hý was so. So statig en kalm, so selfversekerd in haar veilige kokon van bevoorregting wat haar teen die ongewastes van daar buite moet beskerm.
Maar hoe is haar Billy dan nou eintlik? “Wanneer het julle laas van hom gehoor?”
“Hy’t my laas Vrydag gebel. Lionel sê hy was toe by die werk. Lionel is my oudste seun.”
“Hoe oud is Billy? Getroud, ongetroud?”
“Ses-en-twintig en ongetroud. Hy en Lionel werk albei by hulle pa se besigheid. Jy’t seker al van hom gehoor, Katz Transport? Billy kom maak gewoonlik op ’n Sondagmiddag ’n draai, dis ’n ritueel. Hy was nie Sondag hier nie, en bel my nie. Ek bel sy woonstel en kry net die antwoordmasjien, het al hoeveel boodskappe gelos. Ons het elke hospitaal in Johannesburg gebel … hy’s so lief vir spoed, gee my grys hare.”
“So, sy kar is ook weg?”
Sy knik.
’n Huishulp in stywe wit uniform bring ’n skinkbord in.
“Ystee met heuning en kruisement, hoop jy drink dit,” sê mevrou Katz.
Gee hom nie eintlik ’n keuse nie, vra nie of hy dalk eerder iets vulgêrs soos Coke wil hê nie. Hy drink nie Coke nie, maar dit gaan oor die beginsel. En hy hou van tee en heuning, maar nie koud en met kruisement nie; hy drink graag tee en heuning met sy eie preparaat bygevoeg.
“Het jy ’n onlangse foto van hom, mevrou?” Hy beduie na die uitstalling foto’s in silwerrame op ’n tafeltjie van wit lakvernis. Hy herken haar op ’n hele paar: saam met vermoënde meneer Katz; die egpaar saam met hulle kinders; die kinders alleen, twee seuns en ’n dogter; die jonger seun saam met sy ma.
Sy staan op, trek die tafeltjie se laai oop, vroetel, en hou ’n foto na hom uit. “Jy kan hierdie een leen, dis onlangs geneem. Laat maak ’n afdruk en gee dit ongeskonde vir my terug.”
Ongeskonde, ongeskonde! Almal is tog so besorg dat hy Billy of sy foto ongeskonde aan hulle teruggee. Hy deponeer Billy Katz in die staatsdienslêer op sy skoot. “Het iemand al by sy woonstel gaan kyk?”
“Ek het Lionel Dinsdagaand al gestuur. En weer gisteraand. Daar’s niemand nie. Lionel het ’n slotmaker laat kom om vir hom oop te maak. Sien geen teken van ’n inbraak of worsteling nie.” Sy tuit haar lippe en vat ’n delikate slukkie tee. Toe sy die koppie laat sak, bly ’n rooi halfmaan aan die fyn gekartelde porseleinrand agter. Sy sit vir ’n oomblik swyend, kyk dan op na hom. “Sê nou Billy is gekaap, ter wille van sy kar?”
“Watse kar?”
“Porsche. Meneer Katz dink Billy het iewers gaan jol, dalk Plett, ons het ’n vakansiehuis daar. Maar ek het al ’n paar keer soontoe ook gebel. Geen antwoord nie. Ek sê vir meneer Katz Billy sal mos nie sommer net van die werk wegbly om te gaan jól nie.”
“Hy’t dit nog nooit tevore gedoen nie?”
“Wat gedoen nie?” ’n Frons tussen haar oë, met heelwat rimpelspore onder die grimering, as jy haar so van naby bekyk.
“Weggebly van die werk, om te gaan jol?”
“Wel, dalk een of twee keer … maar hy’t altyd laat weet waar hy is.”
“Wat