jong man, jy weet self – hulle kom en gaan en later lyk almal dieselfde. Ek ken net een taamlik goed … Os.” Sy sis die S uit sodat dit vir ’n oomblik tussen hulle in die lug bly hang. “Os is ’n lorriedrywer by Katz Transport, hy en Billy kom lank saam.” Lyk of sy nog iemand op die punt van haar tong het, dalk nog ’n ongewaste soos Os. “En ja, Billy se nuwe flirt. Jana. Of Jessie? Nee, Julia. Ja, hy’t haar die ander Sondag vinnig kom voorstel.” Sy sluk en sê sag: “Billy is my hele lewe.”
“En vyande?”
Sy beskou hom, die fronsplooi dieper. “Vyande? Wie, Billy?”
“Miskien is iemand kwaad vir hom.”
“Nee, niemand is vir Billy kwaad nie, almal hou van hom.”
“Hoe weet jy niemand is vir hom kwaad nie, mevrou? Het jy hom gevra?”
“Nee, ek het hom nie gevra nie, ek weet net. ’n Ma wéét sulke goed van haar kind.”
Lou hou die SAP 55 (A) na haar uit. “Mevrou, jy sal die vorm moet invul sodat ons beskrywings kan kry van geboortemerke en littekens en tatoeërings, ook van persoonlike artikels soos ringe en horlosies. Dra Billy sulke goed?”
“Hy’t ’n horlosie … Tag Heuer, dink ek. My geskenk op sy verjaardag, jaar of twee terug. En ’n oniksring, van Lionel af.”
Wat het die pa gegee? Die Porsche?
“En … hy’t ’n tatoeëermerk op sy voorarm. Net ’n kleintjie.”
“Links of regs? Skryf dit alles daar op die vorm. Ander ringe, deur sy neus of ore?”
“Nee! Sy pa sal die stuipe kry.”
Soos sy ma sekerlik horries gekry het toe Billy met sy tatoe by die huis aankom. Lou staan op.
“Jy’t nie jou tee gedrink nie,” betig sy, kom langs hom orent en gee hom ’n glimp van haar opgeknapte, sonbruin borskloof, ook die ene rimpels en sproete.
“Ek wil graag in sy woonstel gaan rondkyk,” sê hy.
“Ek kry die sleutels. Lionel het nuwe slotte laat insit, ingeval Billy se huissleutels saam met sy kar in verkeerde hande beland het.”
“Ek soek ook Lionel en meneer Katz se nommers,” sê hy en beduie in die portaal na die telefoon. “Kan ek gou kantoor toe bel?” Nee, nie portaal nie: foyer.
Sy knik en verdwyn om die sleutels te gaan kry.
Lou gee Billy se adres vir kaptein Steyn en vra dat ’n vingerman die plek gaan stof. Steyn sê hy bring self die vingerman en hulle sal Lou in Rosebank kry.
O, ou vettie is moeg gesit, wil ’n slag sy bene rek.
Hy wag ’n goeie uur vir hulle, stap intussen rond, beskou die fleurige tuine tussen die duplekseenhede, adem in hoe ’n ryk jong man lewe.
Steyn arriveer met twéé forensiese manne. Een gee vir Lou ’n paar blou latekshandskoene.
Steyn pluk sy broek onder sy pens op en brom: “Goed, kom ons gaan soek vir clues.”
Lou sluit oop en sê: “Kaptein, hoekom soek moord-en-roof na ’n klein wintie wat weggeraak het?”
“Jy weet hoekom. En as jy hom nie kry nie, is jou gat die maklikste om te skop.”
Dit tref Lou opnuut dat alles aan die kaptein hang: sy pens, sy wange, die sakke onder sy oë, die rolle onder sy ken. Maar hy weet daardie swart varkogies sien alles raak, al lyk hulle so rooi en verlep. In sy twee jaar by moord-en-roof het hy al geleer jy moenie die kaptein onderskat nie.
Hande in die sakke beveel Steyn: “Gaan kyk jy daar bo.”
Lou steek vas en kyk na hom. “Is dit nou jóú ondersoek, kaptein?”
“Nee, hoekom?”
“O, jy’s nie die ondersoekbeampte nie, maar jy gee die bevele asof dit jou saak is. Lyk of jy oorgeneem het.”
Lou draai sy rug op Steyn en stap die trappe op. Die dupleks, duursaam ingerig, is ruim vir ’n enkellopende: onder die oop leefvertrekke en bo twee slaapkamers, elkeen met ’n en suite-badkamer. Die tweede slaapkamer is leeg, ook die kaste en badkamer. Nie eens ’n bed nie. As Billy oornaggaste kry, slaap dié beslis nie in die gastekamer nie.
In die hoofslaapkamer is ’n dubbelbed, die duvet haastig reggetrek, die kussings skeef. Hy bestudeer die inhoud van die ingeboude kaste, die hangers vol klere met ontwerpersetikette, baie en deftige skoene, ook baie ontwerperstekkies.
Op die bedkas is ’n asbak met stompies; van hulle het lipstiffie aan. Hy buk en snuif. Ou stompies. ’n Elektroniese wekker en Gerald’s Game deur Stephen King. In die laai kry hy ’n spesifieke leidraad na Billy se dekadente lewe: ’n leë boksie Trojan Ecstasy All Fit. Daar’s ook kleingeld en ’n vuurhoutjie-plakkie van A1 AUTOBODY, onder die naam die klein ontwerp van ’n rooi kar, kan ’n Ferrari wees, met genoeg verbeelding. Goedkoop reklame vir ’n duikklopper, met die onsubtiele versugting dat selfs ryk kareienaars maar hulle Ferrari’s met die stampe aan A1 kan toevertrou. Binne is ’n paar vuurhoutjies uitgeskeur. Ook ’n bladsy uit ’n notaboekie met Julia en ’n foonnommer daarop gekrabbel. Lyk of Billy se nuwe flirt ook reeds met sy Trojane kennis gemaak het.
In die badkamer trek hy deure en laaie oop. As Billy Plett toe is, reis hy besonder lig, het nie eens sy tandeborsel en skeergoed saamgevat nie. In ’n hoek peul wasgoed uit ’n oorvol mandjie. Geen wasmasjien nie. Natuurlik nie, die Billy’s van hierdie wêreld hou hulle nie op met alledaagse goed soos vuil wasgoed nie – vat dit bloot op die rituele Sondagbesoek vir Ma, waar ’n bataljon huishulpe was en stryk.
Hy stap af, terug sitkamer toe. Die dupleks is met net die nodigste gemeubileer, maar ongetwyfeld ook die duurste, lyk dit. Nie sommer huisraad uit die tweedehandse meubelwinkels waar hy sy uitgesitte rusbank en lendelam eettafel en ou opvou-strandstoel gaan koop het nie.
Steyn staan by die sitkamervenster en uitstaar. “Leidrade?”
“Nie eintlik nie.”
Lou gaan sit op die leerrusbank oorkant die yslike TV-skerm, en begin na die boodskappe op Billy se antwoordmasjien luister, sy blik op die glimmende swart elektroniese toerusting onder in die TV-kas, almal met BANG & OLUFSEN in blink chroomletters. Hy herken mevrou Katz se bekommerde stem op ’n paar boodskappe. Drie jonger vrouestemme vra dat Billy hulle terugbel. Die eerste is Randy, die tweede Nora en die derde een los nie ’n naam nie, asof Billy haar stem sal ken. Nie een gee ’n nommer nie. Daar’s ook drie manstemme. Lionel die broer los twee boodskappe, vriend Os los een. Die derde stem is onbekend. Nie een gee ’n nommer nie.
Steyn draai na hom om toe Lou die foon terugsit. “Iets gekry?”
Lou skud sy kop. “Mense los boodskappe en vra dat hy terugbel, maar ek kry nêrens ’n foonboekie nie. Hy onthou tog seker nie al die name en nommers uit sy kop nie.”
“Tensy hy ’n fotografiese geheue het,” sê Steyn.
“Eidetiese geheue,” sê Lou. “Hy moes sy foonboekie saamgevat het, of dis in sy Porsche.”
“Wat sê jy daar?” Steyn se stem skielik ’n paar grade kouer.
“Ek sê hy moes die foonboekie …”
“Nee, voor dit. Oor die geheue. Wat het jy daar gesê?”
“O, eidetiese geheue. Dis eintlik wat dit is. Mense noem dit fotografiese geheue, maar dis eintlik …”
“So, jy dink jy’s fokken slim, hè! Jy dink jy kan mý kom leer?” Steyn se wange bewe, sy spekkenne tril woedend. “Probeer wys jy’s geleerd, met jou gat op universiteit gesit? Is dit wat dit is, Pepler?”
“Ek sê net …”
“Ek soek jou verslag voor ek vanaand huis toe gaan. Die brigadier wil weet wat ons uitrig … wat jý uitrig. Dis nie net jou gat wat geskop gaan word nie, myne ook. En faks die