бөтенләй кереп бетте. Чишмә күзеннән дә тирәнрәге Чанышның күптән вафат булган Асылъяры күзләре генә булгандыр кебек. Асылъярның зәңгәр күзләре, чыннан да, шундый тирән иде. Чаныш шушыңа кадәр, хәтта иксез-чиксез хәтерендә һәм сагышында да аларның төбенәчә төшеп җиткәне юк әле.
Көчәнә-көчәнә һәм тешләрен кыса-кыса, тезенә таяна-таяна, чокырның ташлы ярына уелган баскычтан сулы чиләк күтәреп менгән Кадрәккә ул әкрен генә:
– Әйдә әле, – дип эндәште.
– Менеп киләм ич инде. Кая ашыктырасың? – диде Кадрәк. – Син мине тиккә сагалап йөрисең.
– Сагаламыйм инде, сагаламыйм. Бер нәрсә күрсәтәсем килә, – дип, Чаныш чиләк тоткычына үрелде.
Чиләкне икесе ике яктан тотып, алар түбәнгә, умарталык йортына таба юнәлделәр.
– Нәрсә бар? – дип сорады Кадрәк.
– Могҗиза.
– Һе, могҗиза! Тапкан куандырыр нәрсә.
– Җәһәтрәк атла инде. Бигрәк сөйрәләсең.
– Кая ашыгасың?
– Минме?
– Син.
– Ашыга дип… Качмый анысы.
– Җук. Син гел ашыгасың. Чәчәкләрне ничек иснәгәнеңне күрми дип беләсеңме әллә?
– Иснәсәм суң. Шуннан ни булган?
– Иснә, миңа жәл түгел.
– Ә ник сукранасың?
– Сукранмыйм. Тик алай иснәмә.
– Алай дигәнең ничек була инде ул?
– Шулай инде… соңгы тапкыр иснәгән шикелле. Ашыгуың шуннан күренә.
Улының тел төбен аңласа да, Чаныш:
– Кая ашыгам? – дип сорады.
Кадрәк, аяк астына карап:
– Шунда инде… Ашыкма әле, әти, – диде.
Һаман шул – ялгыз калудан курка, дип уйлады Чаныш.
– Яхшы, улым, – диде ул, нык итеп. – Чәчәкләрне бүтән соң мәртәбә иснәгән шикелле иснәмәм.
– Шулай булгач, мине әллә ниткән могҗизалар белән котыртма. Без аларны күп күргән инде. Шаккатыра алмассың.
– Күреп бетермәгәнбез икән шул әле.
Чаныш улының үзенә төбәп караганын сизде.
– Өйгә керик, әти. Ятып тор. Самавыр куеп җибәрермен. Чәй эчәрбез.
– Аннары эчәрбез. Башта могҗизаны күрсәтим әле. Әйдә әле, әйдә.
Агачлыктан чыккач, ул түбәнгә, су читенә ишарәләде:
– Күрәсеңме? – дип сорады.
Кадрәк, кулын каш өстенә куеп, аска, су яктылыгына карады.
– Ни бар суң анда, әти? – диде ул, сузып кына.
Чаныш чиләкне, үзенә алып, өйалды баскычына куйды да подвалга таба төшеп китте. Артка әйләнеп карамаса да, улының үз артыннан ияргәнен сизде.
– Менә, – диде ул, Кадрәкне алга уздырып. – Балык булыр бу.
– Әстәгъфирулла! Балык түгел бу. Чыннан да, могҗиза лабаса!
Чанышның бая ләмдә калган эзләренә баса-баса, Кадрәк балыкның койрыгы янына үтте. Аны сөякчел бармак очлары белән генә капшагач, Чаныш кузгаткан тәңкәне җайлап куйды.
– Әйе, балык икән шул, – диде ул тын гына. – Тикмәгә генә килмәгәндер ул монда. Синең чәчәкләрне тиешенчә иснәмәвең хак икән.
Улын