сәгатьтән артык күнегүләрдән ул куанып та, арып та кайтты. Таудагы амбарлар яныннан узып барганда, амбар башыннан каршысына Әхтәм абый килеп чыкты.
– Ислам үскәнем, тукта әле, – диде ул, йомшак кына итеп.
Ислам велосипедыннан төште.
Әхтәм абый, тавышын акрынайтып, аңа биш йөзлекләр сузды:
– Мә әле, үзеңә берәр әйбер алырсың.
Аның учындагы акчалар өч-дүрттән дә ким түгел иде. Ислам аптырап китте һәм артка чигенде:
– Кирәкми, Әхтәм абый…
Ул акчаларга ничектер куркып карады, әйтерсең лә аңа Әхтәм биш йөзлекләр түгел, ә бер уч елан суза иде.
– Ал инде, ал, – дип, ул һаман Исламга якынлашты. – Әйбәт малай бит син. Күптән бирәсем килеп йөри иде. Тик әтиеңә әйтә күрмә!
Ислам, ни әйтергә белмичә, юк дип башын чайкады.
– Алмыйм, Әхтәм абый… – Аның тавышы тамак төбендә тыгылып калды. – Нишләп мин синнән акча алыйм, ди?!
Ул, чигенә-чигенә барды да, велосипедына атланып, таудан аска таба түбән элдерде. Кайтып инде тәмам тынычлангач та, Әхтәмнең юан муенына тагылган алтын муенсасы һәм акча тоткан кулындагы алтын балдагы күз алдыннан китмәде…
Ул төнне Ислам бик куркыныч төш күрде. Имеш тә, зиратның нәкъ уртасына кергән икән. Куркып кына атлаганда, каршысына Долларын иярткән Әхтәм абый килеп чыкты. Авызындагы алтын тешләрен шыкылдатып көлә-көлә, Исламны уң кулыннан эләктереп алды. Ул бар көченә читкә тартылды, Әхтәмнең кулы җилкә турыннан костюмы-ние белән суырылып чыкты да җирдән сөйрәлеп бара башлады. Ул да булмады, аңа Доллар ташланды. Ислам, типмәкче булып, аягын күтәрде, тик эт сыерныкы кадәр олы авызы белән аның аягын эләктереп алды һәм үткен тешләре белән кысты. Әхтәмнең өзек кулын селтәп, Ислам Долларның маңгаена тондырырга тотынды. Шулай коты очып бәргәләнгәндә, ап-ак скелет килеп чыкты. Менә ул Әхтәмне тотарга кулын сузды, бармак сөякләрен үрмәкүч тәпиләре төсле кыймыл-кыймыл китерде… Шулчак Әхтәм дә, Доллар да юк булдылар. Ислам коты очып уянып китте. Уң кулы янбашы астында кысылып калган, кулы да, уң аягы да берни сизмәслек хәлгә килеп оеган иде. Бу куркыныч күренешнең төш кенә булуына куанып, Ислам икенче ягына борылып ятты һәм тынычлап йоклап китте…
Бу серле дөнья
– Сезнең барыгызның да бүген мәктәптә булуыгызга мин бик шат, дусларым, – дип башлады дәресне Суфия апа.
– Нишләп дусларым дисез, апа?
Мансурның бу соравы бүлмәдә шау-шу чыгарды. Дөресрәге, аның әйткәнен төрлечә кабатладылар.
– Сезне нәрсә гаҗәпләндерә? – диде Суфия апа, елмаеп. – Без дуслар түгелмени? Барлык кешеләр дус булырга тиеш. Бөтен авыл халкы. Илебез халкы, бөтен Җир шары халыклары да. Менә хәзер мин сезгә бер шигырь укып күрсәтәм:
Әгәр миңа айга очарга
Ракетага утыр, дисәләр,
Ай кешесе булып яшәргә
Мең ел итеп гомер бирсәләр,
Миңа җирнең барлык гөлләрен
Истәлеккә бүләк итсәләр, –
Әйтегезче, дуслар, нишләргә,
Китәргәме сезне калдырып?
Бүлмәдә сихри халәт урнашты. Суфия апаның тавышы бер көчәйде, бер акрынайды,