ikiəlli sükandan yapışmışdı, gözlərini yola zilləmişdi və nə haqdasa fikirləşirdi. Görəsən, nə düşünür? Çarli fikirlərini Susanna ilə bölüşmürdü. Heç vaxt ürəyindəkiləri açıb ona demirdi. Amma Susanna anlayırdı ki, Çarli uğur qazanacağına dediyi qədər əmin deyil, sadəcə, özünü belə göstərir. Əslində isə hansısa ağır bir fikir daim onun beynini gəmirir. Yaxın münasibətlərinin tarixçəsi nə qədər qısa olsa da, Susanna artıq bu insanı tanımağa başlayırdı.
– Mən təkid etmirəm, ancaq özün necə düşünürsən? – nəhayət, qız yumşaq səslə sükutu pozdu. – Bəlkə, hələ ki mehmanxanaya çatmamışıq, nəsə demək istəyirsən?
Qaşqabağını sallamış Çarli Susannaya baxdı, sifəti açılmadı.
– Zarafat edirəm, – Susannanın səsi bu dəfə çox quru çıxdı və qaşları gərildi.
Çarli gülümsədi. «Bu qız da özünə görə deyil. Mənim zəhmimdən-zaddan qorxmur, onsuz da hərləyib-fırlayıb sözünü deyəcək», – düşündü.
– Yaxşı ki biz cümə günü yola düşdük, – Çarli zarafata salmaq istədi. – İndi heyif çıxmaq üçün sənin ixtiyarında düz üç gün var.
– Qulaq as, – Susanna soyuq məntiqlə cavab verdi, – əgər sən işlərdən belə narahatsansa, niyə zəng edib vəziyyətin nə yerdə olduğunu öyrənmirsən? Başa düşürəm, boş şeydir… fikirləşməyə dəyməz… amma sən daim bu barədə fikirləşirsən. Elə deyil?
Çarli güldü. Onun gülüşündə də gərginlik hiss olunurdu.
– Aman Tanrım! Deyəsən, mən düzgün anlamadım… Bəlkə, arada başqa qadın söhbəti var? – Susanna özünü qorxmuş kimi göstərib gözlərini bərəltdi.
– Nə bilirsən, bəlkə, bir yox, üç qadından söhbət gedir? – Çarli onu cırnatdı.
– Yaxşı, bəsdir zarafata saldıq. Ola bilsin, doğrudan səni axtarırlar, nəsə, təcili iş çıxıb, Çarli.
Susanna maşında quraşdırılmış telefonun düyməsini basdı və kommutatora zəng etdi.
– Üç-sıfır-bir-doqquz, – telefonçu qız cavab verdi.
– Bebbitt, – Çarli ona soyadını dedi.
Susanna narahatlıqla yerində qurcalandı və Çarliyə baxdı.
– Mister Beytmendən iki zəng olub, o, telefon nömrəsini qoyub…
Çarli telefonçunun sözünü kəsdi:
– Lazım deyil.
– Başa düşdüm. – Telefondakı səs davam etdi. – O!.. – səs titrədi. – İlahi!..
Çarli ilə Susanna baxışdılar. Görəsən, daha nə pis hadisə baş verib?
– Mister Munidən də bir zəng gəlib, – səs çox kədərli idi. – Sizin üçün məlumat qoyub. Məlumatda deyilir ki, o sizin atanızın vəkilidir. Sinsinnatidə. Və sizin… sizin atanız vəfat edib, ser.
Susannanın nəfəsi karıxdı və qız məlul-məlul Çarliyə baxdı. Çarlinin sifətində bir əza belə tərpənmədi. O susurdu.
– Dəfn bazar günü olacaq, – telefonçu qız həyəcanını güclə boğurdu. – Mister Muni sizi tapa bilmədiyi üçün təəssüflənir. O… O sizin üçün telefon nömrəsi saxlayıb…
Çarli telefon əlaqəsini kəsdi. İlk baxışdan sanki heç nə baş verməmişdi: maşın eyni sürətlə şütüyürdü, Çarli eynilə dinməz-söyləməz baxışlarını yola dikmişdi. Ancaq Susanna onda gözlə görmək mümkün olmayan bir dəyişiklik hiss edirdi. Qızın ürəyi ağrıyırdı, gözləri yaşla dolmuşdu, necə təsəlli verəcəyini bilmirdi. Çarlinin atası… Dəhşət…
– O, Çarli, – Susanna pıçıldadı, – sən… sən özün necəsən… sürə bilirsən?
Çarli cavab vermədi. Ayağını əyləcə basdı və «ferrari» yavaş-yavaş sürətini azaltdı. Sonra o, yolun kənarına çıxıb maşını saxladı. Amma yerindən tərpənmədi. Çarli əvvəlki kimi sükanın arxasında oturub qabağa, tamamilə sükuta qərq olmuş lal səhraya baxırdı.
Susanna yavaşca onun çiyninə toxundu. Sadəcə, yanında olduğunu xatırlatmaq istəyirdi. Başqa nə cür təsəlli verə bilərdi ki?
Çarli qıza tərəf döndü:
– İstirahət günlərini zay etdiyim üçün bağışla, balaca.
– İstirahət günlərimi?.. – Çarlinin ilk sözləri o qədər gözlənilməz idi ki, Susanna çaşdı, az qala qulaqlarına inanmadı. – Çarli…
O, barmaqlarının ucu ilə Çarlinin yanağına toxunub onun gözlərinin içinə baxdı.
Çarli baxışlarını qaçırtdı.
– Bilirsən, – mızıldandı. O, gözlərini Susannadan gizlədirdi. – Biz… biz onunla bir-birimizə nifrət edirdik. Əməlli-başlı nifrət edirdik…
Amma Çarlinin səsində zərrə qədər nifrət yox idi. Bu səsdə ağrı hiss olunurdu. Susanna Çarlinin yanağını, başını sığallayırdı. Bu dəqiqələrdə o, körpəsini sakitləşdirməyə çalışın qayğıkeş anaya bənzəyirdi.
– Mənim iki yaşım olanda anam dünyasını dəyişdi. Və biz ikimiz qaldıq. İkicəciyimiz.
Susanna dodağını dişlədi.
– O… səni döyürdü?
Çarli tərəddüd keçirirdi.
– Fiziki mənada yox, – nəhayət, o dilləndi. Çətinliklə danışırdı. – Amma onun fikrincə, mən fərsiz övlad idim, əlimdən dəyərli bir iş gəlmirdi. Bilirsən, o, «küçə futbolu» deyilən şey tanımırdı. Onun üçün ancaq yüksək liqa var idi. Mən hər şeydə birinci olmalıydım, olmasaydım, deməli, «fərsiz» idim, – Çarli acı təbəssümlə Susannaya baxdı. – Tez-tez təkrar edirdi: «Adam bunu bacarmalıdır!» Mən o istəyən kimi olmalıydım.
Bir müddət hər ikisi sakitcə oturdu, hərə öz xatirələrini eşələyirdi.
– Mən səninlə gedirəm, – qəflətən Susanna sükutu pozdu.
Çarli başını buladı.
– Diqqətinə görə çox sağ ol, – o, yenə gülümsədi, – amma buna ehtiyac yoxdur.
– Mən özüm belə istəyirəm, – Susanna təkid göstərdi. – Bunun mənim üçün əhəmiyyəti var.
Hər ikisi eyni inadla başını yelləyirdi.
– Narahat olmağına dəyməz! – Çarli qəti etiraz etdi.
Onun son sözləri Susannanın xətrinə dəydi. Qız əlini Çarlinin yanağından götürüb geri çəkildi. Çarli yenə onu özündən itələyirdi. Amma bu dəfə, deyəsən, tələsdiyinə peşman olmuşdu. Çünki Susannanın əlinin istisini itirən kimi birdən-birə özünü tənha və köməksiz hiss etdi, təzədən qıza sığındı.
– Bağışla, kiminlə söhbət etdiyimi tamam yadımdan çıxardım, – Susanna incik tərzdə pıçıldayıb gülümsədi. Sonra Çarlinin başını sinəsinə sıxdı, yanaqlarını, saçlarını sığalladı. Qızın gözlərində kədər var idi, eyni zamanda belə bir anda Çarlinin ona ehtiyac hiss etdiyini görüb təsirlənmişdi.
Deyəsən,