тамак кырды. – Ханым… Нигә, сезнекеләр шулай әйткәнне ярата түгелме?! Бу – Рәсүл старшинаның өе, шулаймы?
– Аныкы. Хәзер кызыныкы.
– Кайда соң кызы?
Хатын җавап бирмәде. Аның шулай кызыл командирны санламаска маташуы ачуны китерде, әлбәттә. Тик хатын-кыз бит, кагып-сугып кына булмый…
– Менә нәрсә, апай… ханым, кыскача шул: бөтен җирдә Совет власте урнашты. Монда мине үзәктән җибәрделәр. Бүгеннән шул власть вәкиле булып эш башлыйм. Кабул ителгән карар буенча, бу йорт Советныкы. Мәрхүм старшинаның кызы мине кызыксындырмый. Без изүчеләр белән озак сөйләшмибез!
– Сөйләшмисез, димәк. Шундый власть… – Бу мыскыллы тавыштан Шәйморат югалып калгандай булды. Фикер алышу нәрсә белән тәмамланыр иде, әйтүе кыен, нәкъ шул мәлдә, ишек шар ачылып китте, анда винтовкасын әзер тоткан Таня басып тора иде.
– Шаймурат!
Шәйморат шәл бөркәнгән хатынга төбәлгән винтовканы читкә этте.
– Бүтән берәү дә юкмы? – дип сорады Таня һәм хатынга якынрак килде. – Шәрык хатын-кызына азатлык китергәнебезне ул аңлыймы-юкмы? Революция сакчылары пәрәнҗәләрне салдырачак!
– Ахмак син, Таня! Бу шәл! Нишләп син гел юк-бар белән саташасың? – Шәйморат, ачуланып, «революция сакчысы»на кул селтәде.
Таня бирешмәде.
– Шәлен дә салдырырбыз!
– Ялангач калдырырсыз…
Хатынның җавабын ишеткәч тынып калдылар.
– О-о ул миңа русча җавап кайтара… Әйе, бәхетле, азат тормышта яшәүче бар изелгән халык бөек рус телен беләчәк. Мин моны азатлыкның бер чагылышы дип карыйм, – диде, ниһаять, элекке пулемётчы. – Шәйморат, кадерлем. Бу халык әле азатлыкның нәрсә икәнен аңламый. Без бит шуны төшендерер өчен монда.
– Тын, дим, Таня! Син безнең белән кем бәхәсләшкәнне аңлап бетермисең! Ул, – шәл бөркәнсә дә, үз йөзен яшермәгән чын дошман. Контра. – Шәйморат сукыр лампаны алды да хатынга якынрак килде. – Без аларны ачык белергә, аерырга тиешбез… Һе… – Егетнең лампа тоткан кулы калтырап куйды. – Бер нинди дә апай түгел. Син бит тегенең кызы!
– Кызы.
– Кемнең кызы? – Бернәрсә дә аңламаган Таня алмаш-тилмәш тегеләргә карады, җавап ишетелмәде. «Сыйнфый дошманнар» күзгә-күз карашкан килеш тора бирде.
– Да ну, шайтаныма олаксын! Безгә берәүнең дә кызы кирәкми. Безгә өй кирәк! – Таня шулай диде дә бизәкле баскыч буйлап өскә күтәрелә башлады. Лампаны шап иттереп, мич алдына утырткан Шәйморат та кызның артыннан калмады.
– Оһо! Монда бүлмәләр күп! Берәү, икәү… алтау!.. Алты бүлмә! Кадерлем, синең эш урының шушында булыр. Бу, эчтәгесе – безнең йокы бүлмәбез. Яңа урынны котларга кирәк! Хәзер үк бикләнәбезме? – Таня егетнең муенына сарылды. Шәйморат аны читкәрәк этте.
– Таня, сыйнфый сизгерлегеңне югалттың. Без ят авылда! Кем хәзер атларны караштырыр? Аннан, бүген үк үзебезнекеләрдән берәрсен чакыртып, киңәш-табыш итәсе бар. Тоже мне революционер!
– Революцияне үзебез ясадык. Шулай булгач, ничек телибез, шулай яшәргә хакыбыз бар Шаймуратик…
– Мин ачмын.
– Ну и дурак! – Таня үпкәләргә