бит җикеренә төшеп сорады:
– Самат! Безнең складта, срогы чыгып, чүплеккә ташланган ипи, булкалар күпме җыелды?
– Ун ящик чамасы бар, – диде Самат, эчкә баткан күзләрен серле генә ялтыратып.
– Аларны син теге дуңгызлар симертүче бай Борягинга илтеп тапшыр.
– Ярар, – диде Самат, килешеп. – Ә теге срогы чыгып ташланган колбасаларны, консервларны ни эшләтербез икән?
– Күпме соң алар?
– Инде шактый.
– Монда чүплектә казынганнарны ашату өчен тотарбыз, кайнатып пешергәч зыяны тимәс. Кешене ач тотып булмый бит. Артканын кая куярга кирәген үзең беләсең… – Ул иң кирәклесен исенә төшерде. – Да, аннары калай, тимер, төзү материалларын берсен дә әрәм-шәрәм итәсе түгел. Особо! Хаҗәте зур, кулланышта булсалар да, төзелешләргә баралар… Тагын ни, Даһины не обежай. Ул безгә кирәклерәк кеше. Шеф-повар буларак та, төзелеш материалларыннан үзләренә куыш ясауда да, парник коруда да аның кулыннан килә. Башы эшли, үзе пөхтә, төгәл кеше.
– Аңлашылды.
– Заводта кем булып эшләгәндер ул?
– Конструктор бугай.
– Да-а, – дип сузды табак бит, – монда ничек килеп эләкте икән ул?
– Беркайда эшләмәгән алкаш хатыныннан качарга булганмы? Җанына тигәндер инде…
Шушы урында Әсгатьнең колаклары торды. Әллә, чыннан да, Даһи дигәннәре мин белгән Хәлимме? Аның күңелендә шикләнү арта төште: «Болар «капкыны»на килеп эләгә калсаң, чүплеккә күмелгән полиэтиленнарыңнан да колак кагарсың. «Чүплектәге – безнеке!» диярләр дә… Әле тегене бир, моны китер дип аптыратырлар…»
Ниһаять, чүплек тавыннан астарак, үзәнендәрәк олы парник сыман бер «йорт» кояшта ялтырап күренде. Чүплек «хуҗа»лары шунда юл тотты. Күрәсең, бомжлар да шул тирәгә сыенган. Анда бер кырыйда «буржуйка» торбасыннан төтен күтәрелә, кемдер учак әйләнәсендә бөтерелә, ашау-эчү хәстәрен күрә. Ә арырак күз ташласаң, ерак та булмаган урман буйлары шәйләнә.
«Йорт» янына килеп җитәрәк, Әсгатьнең күзләре учак әйләнәсендә мәш килгән кешегә төбәлгәннән-төбәлде, тагын да якыная төшкәч, ул: «Тукта әле, чыннан да, мин белгән Хәлим түгелме соң бу?» – дип гаҗәпләнде. Юк, ялгышмады, таныды. Шул, конструктор Хәлим ич! Тик ник ул шушындый кадерсез көнгә төшкән? Аның бу хәлгә ышанасы да килмәде килүен… Хәлимне алыштырып куйганнармыни!..
Хәлим дә гаярь генә атлап килгән хуҗаларга ияргән Әсгатьне күреп алгач гаҗәпсенде, кулына тоткан утын агачын салындырып катып калды. Нигә дип аны монда алып киләләр? Әллә берәр гаебен тапканнармы? Әллә… берәр үчлек белән арт сабагын укытырга телиләрме? Аларныкын белмәссең… Көтте. Әсгатьнең хәрәкәтеннән күренгәнчә, ул, ышанычын югалткан кешедәй, басынкы гына башын аскарак ия төшеп атлый. Килеп җитәрәк, ул да Әсгатьне таныды, кулындагы утын агачын ташлап, бу нинди хәл дигәндәй, көтүен белде.
– Хәлим! – диде Әсгать, килеп җитәр-җитмәс, аны күрүенә куанып.
Табак бит шунда ук аларның икесенә дә карап алды:
– Нәрсә, әллә сез танышлармы? – диде.
– Әйе, – диде Хәлим.