маълум бўлиб қоляпти. Халқ уйғоняпти. Айниқса, ёшлар, талабалар барвақт уйғонмоқда. Бу жуда яхши.
Ҳабиб ва Нигора ёнма-ён ичкарига киришди. Кенг ва гўзал залларда айланиб, мармар зинапоялардан кўтарилишди. Уларнинг икковлари ҳам ҳамон ҳаяжон оғушида эдилар.
Қандайдир қувонч Ҳабибнинг юрагини қучган, одатдагидек унча гапиролмас, ўзидан анча ёш бўлса ҳам севикли қиз олдида ҳаяжонланарди. Тавба! Ҳар куни қанчалаб одамлар ичида бўладиган, қанчалар чиройли аёллар билан гаплашадиган аспирант нечун бу қиз олдида ўзини йўқота бошлади! Таажжуб, демак, мен уни яхши кўриб қолибман, деди ўзига ўзи Ҳабиб.
– Рассом Абдувалиевлар, рассом Аҳмедов ва Аҳмаровлар жуда зўр! – деди Нигора эркаланиб. – Лекин мени сиз, ассистент Ҳабиб кўпроқ қизиқтирасиз. Ўзингиз ҳақингизда озгина гапириб беринг. Илтимос!
– Хўп, гапириб бераман. Ассистент эканимни билибсиз. Кўкрак жарроҳлиги институтида ишлайман. Бўйдоқман. Раҳбаримиз академик Воҳидов, профессор Ғуломов, ёшим 25 да, вассалом!
Нигора кулимсираб, ерга қаради.
– Бўйдоқман, бўйдоқлик ҳам жонимга тегди, – деди яна Ҳабиб. – Агар институтимиз партташкилотидан характеристика олиб келинг, десангиз, олиб келаман, ишчан ва ахлоқан пок, деб берадилар, албатта. Ишонаверинг, Нигорахон; «анъанавий» саволлар: севгингизга муносиб бўлиш учун қаҳрамонлик кўрсатиш, муҳаббат изҳор қилишлар ва ҳоказолар, булар бари романларда ёзилади. Агар сизнинг эътиборингизни қозониш учун қанақадир жасорат кўрсатиш керак бўлса, вақт керак – кўрсатармиз. Гап шундаки, сиз менга ёқиб қолдингиз. Сизни севиб қолганга ўхшайман. Менга турмушга чиқинг. Ота-онангизга буни айтинг, майли, суриштиришсин. Менинг бахтим фақат сиз билан бирга эканини сезяпман. Ойимлар совчи бўлиб бормоқчилар. Мана, юрагимдаги ҳамма бор гап шу. Мен реалистман, умуман, ёмон одам эмасман. Насриддин Афанди ёшлигида чучварани яхши кўрар экан, ҳар гал қайноқ чучварани оғзига солганида кўзидан ёш чиқиб кетаверибди. «Ўғлим, чучвара қочиб кетмайди, сабр қилинг», дебди отаси. «Сабр қилсам, оч қоламан, отажон», деган экан Насриддин Афанди.
– Ха-ха-ха-ха! Яна айтинг! – Нигора кулгидан ўзини тўхтатиб, Ҳабибга қаради. – Сиз Афанди айтишга устамисиз ёки атайин мен учун топиб келдингизми?
– У ҳам, бу ҳам. «Қандай яхшисан, хотинжон, – дебди бир куни Афанди тўшакда ётган ўз хотинига. – Худо сени яратмаганда нима қилардим?» «Худо худди мендақадан иккитасини яратганда нима қилардингиз?» дебди хотини. «Икковини ҳам олардим», дебди Насриддин Афанди. Хотини афандининг юзига бир шапалоқ урибди.
– Энди ўзингиз ҳақингизда гапириб беринг, – Нигора жилмайди.
– Илмий иш олганман. Келаси йилларга ҳимояга тайёргарлик кўрамиз, – деди Ҳабиб. Сўнг тўхтаб, Нигорага тикилди. Нигора кулимсирар, Ҳабибнинг гапига жавоб қилишни хаёлига ҳам келтирмасди. Девордаги катта суратга беихтиёр тикилишди, бу «Чўмилаётган гўзал» эди. Ўртага жимлик тушди. Бир лаҳзадан сўнг Нигора яна Ҳабибга мурожаат этди:
– Яна ўзингиз ҳақингизда