ошналари билан хайрлашиб, уйга кирди – онаизори ухламай кутиб ўтирган экан. Тўйнинг яхши ўтгани ҳақида икки оғиз гапириб, ўз хонасига кириб кетаётган эди, она тўхтатди.
– Ўғлим, тўйлар қандай яхши! Мен ҳам қариб қолдим, бир оёғим ерда… – демасданоқ онанинг айтмоқчи бўлган гапини фаҳмлаб, кулимсиради. Чунки бу гаплар деярли ҳар куни такрорланиб турарди.
– Гапингиз тўғри, ойи, менимча, энди тўйни тезлаштирамиз.
– Лазокатхон холангнинг қўрғонтагилик эгачисининг қизи бўйи етилибди. Ўқиган, ҳозир попоп артелида гулкўрпа, палак тикар эмиш. Таърифини зўр қилишди. Олти минг сўмлик венгер гарнитураси, ҳамма нарсаси муҳайё эмиш. Совчи бўлиб борайми?
– Ойижон, тушунасиз-ку, ўзим топаман. Топдим…
– Вой, ойнаниб кетай сендан. Қандай топдинг?
– Топдим-да.
– Қанақа қиз экан?
– Яхши.
– Вой, ойнаниб кетай ўшандан. Совчиликка борайми?
– Борасиз, албатта!
– Сен тенгилар икки-уч болали бўлди, ўқиш, илмий иш ўз йўлига, болам, лекин уйланиш ҳам керак, – кампир хурсанд бўлганидан ўғлини ўз саволлари билан қийнагиси келмай, гапни тўхтатди. – Ечиниб, дамингни ол. Ҳозир чой олиб кириб бераман.
– Илмий иш дея беринг, ойи, шу «қассоблик» ҳам жонимга тегди. Профессор билан уришиб қолдим… Ҳеч қачон жарроҳлардан давлат арбоби чиқмаган. Иш, иш, иш… Бизга ёмон қарайдилар… Бизлардан биронта депутат ҳам чиқмаган. Хаста бўлиб, оҳ деганларида бизлар раҳбарларимизнинг эсига тушамиз…
– Ундоқ дема, болам, касбинг жуда яхши.
Орадан бир неча кун ўтгач, Ҳабиб куннинг ўрталарида Нигораларнинг уйига телефон қилди. Ўша куниёқ ёддан кўтарилмасин, деб телефон номерини ён дафтарчасига – алфавитнинг «Н» саҳифасига ёзиб қўйган эди.
– Ҳа! Эшитаман? – дарҳол у томондан қизалоқнинг бийрон овози эшитилди.
– Салом, – деди Ҳабиб. Ва хаёлидан шу фикр ўтди. «Тўғридан тўғри Нигорахонни чақириб беринг» десамикан ёки…»
– Салом! Сизга ким керак?
– Нигорахон.
– Ҳозир чақираман. Гўшакни қўймай туринг, у балконда, – бийрон қизнинг узоқ кетмай: «Ника, гўшакни кўтар, ўша»… дегани шундоқ эшитилди. Муқобил телефон гўшагини кўтарган Нигоранинг синглисига: «Гўшакни қўйиб қўй!» деб дўқ ургани ҳам эшитилди. Мансабдорнинг хонадонларида телефон аппаратлари вангиллаб ишлашини Ҳабиб яхши биларди. Бу қизалоқ Нигоранинг қитмир синглиси бўлса керак, деб тахмин қилди у.
– Эшитаман!
– Салом-алайкум! Мен Ҳабибман, – унинг юраги гурс-гурс ура бошлади.
– Салом, Ҳабиб ака! Танидим, қалай, Насриддин Афандидан латифа топдингизми?
– Ҳа!
– Эшитамизми?
– Эшитамиз. Телефондами ёки учрашганда айтиб бераманми?
– Афанди латифасини телефонда айтиб бўладими? – Нигора эркаланиб кулди. – Бунинг устига, гўшакни кўтариб, эшитиб турадиган жосуслар бор! Севара! Гўшакни жойига қўй!
Сингил опани доимо таъқиб этарди, у шақ этиб гўшакни босди.
– Гапимни