қолиши мумкин. Айниқса, анавилар олдида, яна қаллиғи олдида қанчалар ноқулай аҳволга тушарди. Ҳа, ҳа, шундан бўлак ҳеч нарса. Умидсиз лаблари секин пичирлади:
– Бахтли бўл. Ибрат, мен учун ҳам сен бахтли бўл, азизим. Хотиржам бўл, сени ҳеч қачон ноқулай вазиятларга соладиган саҳналар уюштирмайман, сенга ҳеч қачон халақит қилмайман…
Ибратнинг корхонаси кейинги уч-тўрт ой давомида ўзи ишлаб чиққан режаси асосида иш олиб бориб мислсиз омадга эришди. Энди корхонаси ташқи қиёфаси билан шаҳардаги энг кўркам бинога айланганди. Ёнатрофига кўрк, салобат бағишлаётганди. Газета, радио, телевидениеда чиқаётган кетма-кет рекламалардан сўнг харидорлар кети узилмасди. Мамлакатнинг бошқа жойларидан ҳам бу ерда ишлаб чиқарилаётган маҳсулотлар учун йул босиб келишарди. Буюртмалар беришарди. Бундан ташқари яна автомобилларни таъмирлаш ва ёнилғи қуйиш шоҳобчаси ташкил этди. Ишчи ўринларни ҳам кенгайтира борди.
Унинг ҳаётини ва хаёлини остин-устун қилиб юборган воқеа эса кунлардан бирида юз берди. Магазинни иш бошкарувчиси билан айланиб юрганда Аброр Вали ва адвокат Аслиддин Дўст келиб қолди. Улар ишлаб чиқариш жараёнидан бошлаб сотилишигача кузатарканлар ҳайратларини яширолмасдилар. Бундан бир йил олдинги кўримсиз бинодан асар ҳам йўқ, эски дастгоҳлар ўрнига ажабтовур, замонавий компьютерлашган бошқаришга ўтилган эди.
Ишхонадаги тартиб, ишчилар чеҳраларида хотиржамлик, ўз ишидан қониқиш, мамнунлик бор эди.
– Навбатма-навбат ишчиларни чет элга, тажриба алмашишга юбориб турибмиз. Бу жуда асқотяпти. Ойлик маошлариям кўтарилди. Бундан улар хурсанд ва иштиёқ билан ишлашяпти.
Суҳбатлашиб турганларида Ибратнинг кўзи магазинга кириб келган оддийгина кийинган кишига кўзи тушди. У жуда таниш кўриниб, қаерда кўрганлигини эслашга уринди ва топди. Бу унинг ўша адабиёт ўқитувчиси эди. Тўғри, у Ибратларнинг синфига жуда оз вақт дарс берган бўлса-да, лекин унинг ўта билимдонлиги учун яхши эслаб қолган эди. У харид қилган нарсаларини бир-бир авайлаб катта чарм сумкасига жойлаштираркан, тўсатдан билагидан қаттиқ тутган қўлдан чўчиб тушди ва ўгирилди. Бироз улар шу кўйи бир-бирига тикилишдилар.
– Оқил ака!.. Устоз, бу сизмисиз, кўзларимга ишонмаяпман.
– Ҳалиги, ҳалиги, – ўта замонавий кийинган кўркам йигитга қараб довдираб қолди. – Ибрат…
– Топдингиз, устоз, – Ибрат ўзидан-да тортиниб, кўришишгаям ноқулай ҳис этаётган, неча йиллар ўтсада ҳамон ўша ўзгармас, содда ва ишонувчан кўзларни, тафтли ва нурли юзни яқиндан кўраётганидан бир лаҳза ҳузур қилиб ҳаяжон билан уни маҳкам қучди.
– Унутмапсиз, Оқил ака!
– Шунча йил бўлди-я кўришмаганимизга, қайларга кетиб қолдинг, сени хорижда дейишувди.
– Қайтдим, устоз, ҳали ҳаммасини гапириб бераман. – Сўнг ёнидаги ҳамроҳларига юзланиб фахр билан гапирди. – Бу киши менинг муаллимим, адабиёт ўқитувчимиз Оқил ака бўладилар, эсингиздами, Аброр ака, бу киши ҳақида сизга гапириб бергандим.
– Ҳа-ҳа,