деяпсан, қизалоғим, пулни мен бераман, бу ерда мен ҳам сенинг онангман-ку, тўғрими, булар опаларинг, холаларинг, буни эса асраб қўямиз. Мабодо топилса иккаласини яна тақаверасан, топилмаса бундан чиройли узук ясатиб бераман, унгача у менда туради, хўпми?
– Ростдан -а, – қизча қувониб кетди.
– Ростдан, эшитяпсанми, Хатира қизим, эртага борасизлар, бугун кеч тушди, мана пул, яна томоша ҳам қиласизлар ва энг чиройлисини танланглар.
Кейин эса мени қучоқлайсан. Раҳмат, ойижон дейсан. Шу гапни айтсанг бас.
– Раҳмат, ойижон, кўрдингизми, ҳозир ҳам айтдим.
Тарбиячилар, мураббийлар, ҳатто болалар ҳам Нафосат опага шундоқ самимий ва чиройли тикилдиларки, буни тасвирлаш қийин эди. Фақат айтиш мумкинки, барчанинг кўнгли ажиб бир енгил ҳис билан чулғанди ва ўз жойларига тарқалдилар.
Эрталаб Хатира билан қизча шаҳардаги энг катта магазинга йўл олдилар. Қиз анчадан буён бу йўллардан юрмаган ва томоша қилишига бироз имкон бўлганидан қувонган ҳам эди. Мана қатор пештахталарда терилган бежирим, қимматбаҳо тақинчоқлар, кимни мафтун этмайди дейсиз. Анча айланишгач, ниҳоят Зайнаб иккаласи танладилар.
– Ниҳоятда гўзал зирак. Олдингисидан ҳам чиройли, тўғрими, – бирдан ўйламай айтиб қўйган сўзи қизчага таъсир этишини ўйлаб Хатира хавотирга келди.
– Тўғри, бу чиройли, – ўкиниб қолди қизалоқ кафтидаги зиракларни ўйнаркан, – бироқ олдингисини ойижоним олиб бергандилар-да, улар ҳам чиройли эди…
Шу мурғак гўдакнинг қалбидаги ўкинчни ҳис этаркан Хатиранинг юраги зирқираб кетди, уни чалғитиш мақсадида деди:
– Кел, тақиб қўяман, – қизчанинг зиракларини қулоқларига тақиб қўйгач қўлларидан тутиб етаклади, – юр, энди анави томонларни айланамиз.
Шу пайт ногаҳон миясига яшин чақмоғидай бир зарб урилиб ҳушидан айрилишига оз қолди, кўзларига ишонмасди, салгина нарида Ибрат турарди.
У жуда чиройли бўлиб кетганди. Қадди-қоматига ярашиб тушган костюм-шим, галстукда эди. Ёнида эса салобатли, кўринишидан катта мансабдорга ўхшаш улуғроқ ёшли одам ҳам бор эди. Яна бир асл кийимлар кийиб, ўзига оро берган хушрўй жувон ва жуда ёш, латофатли қиз. Улар чамаси тақинчоқ танлашарди. Балки никоҳ узуги харид қилаётгандир.
Ҳа, айнан улар шу бўлимда эдилар, шулар ташви-шида эканлиги бир қарашданоқ сезиларди. Армон ва ҳавас, соғинч ва дард аралаш, ўзи умр бўйи кутган бир инсонни бу даражада кузатиш даҳшат эди. Хатира ўзини четга олди. Ҳашаматли устунлар унинг ўксик кўзларини тўсиб қолди. Ибрат ҳар қалай усиз бахтли эди. Унга шундай туюлди. Улар чамаси бўлажак бахтли кунлари, тўй учун тайёрланаётганди. Тўсатдан Ибрат бўйнидаги қандайдир медальонни ёнидаги хушбичим қизга кўрсатиб алланарсаларни сўзлай кетди.
Шу тобда унинг юзлари шунақа ёришиб кетдики, кўзлари чақнарди. Аллақандай гаплари туфайли улар ҳеч нарса харид қилмади. Ёқмади шекилли дея ўйлади Хатира уларни эринмай кузатаркан. Ниҳоят улар оҳиста Хатира ёнидан ўтиб кета бошладилар.
– Энди бошқа магазинларга бориб тўйга тақинчоқлар танлашса керак, бунча бахтлисан, азизим Ибрат, шодон кунларинг муборак бўлсин.