Сувга қаттиққина хамир қорилиб, ликопчадек кенгликда ёйилади, паст оловда қизиётган қозонга хамирдан бир қават ёпилиб, устига бир қошиқ пиёзли қаймоқ солиб, уни ёйилади ва унинг устига иккинчи қават хамир ёпилади. Таги пишгач, капгир ёрдамида хамир ағдарилади ва юқоридаги иш такрорланади. Бундай ёпиб ағдариш ўн-ўн беш марта такрорлангач, таом ярим соат чамаси димлаб қўйилади, сўнг дастурхонга тортилади. Ачиган қаймоқнинг хамирга ўралиб, олов тобида пиёз аралаш пишгани ўта тотли бўлади.
БОБОМ МУҲАММАД ИМИН ВА БУВИМ БИБИХОЖАР
ХХ асрнинг бошларида ҳозирги Ўзбекистон ҳудудида пахта етиштириш негизида саноатлашган ишлаб чиқариш таркиб топа бошлаган. Бир ёқда пахта дехқончилиги, бир ёқда эса пахтани қайта ишловчи пахта тозалаш ва чигитдан ёғ олувчи заводлар тармоғи шакллана бошлаган. Бу тармоқлар дадил фаолият юритиши учун эса зарур молия, кредит-банк тизимлари пайдо бўлган. Дадамнинг ота томондан бобоси Исмоилжон кредит тизими вакили, она томонидан бобоси Содиқжон эса пахта етиштириб сотувчи тадбиркор бўлган эканлар.
Албатта, у замондаги кредит тизими ҳозиргига нисбатан ўта оддий бўлиб, кредит олувчи одатда баҳорда кредит берувчидан пахта экиб етиштириш учун қарз олар ва пул олганлик ҳақида бир варақ қоғоз берарди. Бу қоғозда одатда икки кўрсаткич: кредит миқдори ва уни қайтариш муддати кўрсатилиб, бу қоғоз “вексаль” деб аталар, қарз берувчини “вексаль олувчи”, иккинчи томон эса “вексаль берувчи” деб айтилар эди.
Эшитган ҳикояларимдан шунга амин бўлганманки, бундай “вексаль” олди-бердиси, айниқса пахта етиштириш учун қулай имкониятлар яратган. Шу сабаб ҳам аср бошида Туркистонда пахтачилик жуда яхши ривожланган. Бизнинг Эскиликдаги Исмоил бобомиз ўғиллари билан бирга вексаль асосида қарз бериш билан машғул бўлган экан. Аммамларнинг эслашича, Исмоилжон бобомнинг уйида бир хона бўлиб, унинг деворлари бўйлаб темир жавонлар думалоқ қилиб ўралган ва бойланган қоғозлар билан тўла бўларкан. Бу хонага болалар киритилмас экан.
Бу касбдан ташқари катта бобомнинг ҳозирги “Бобур” сиҳатгоҳи ўрнидаги дарё ўзанида шоличилик ерлари, боғ-роғлари бўлган. Махбубахон опамнинг эслашича, Отикахон аммам билан Завроқ қишлоғи ёнидаги Меҳмонивалий номли ерлардан машинада ўтаётганларида “шу ерлар дадамларга қарар эди, у киши бизни пахта теримида шу ерларга отига миндириб, бирга олиб чиқарди”, деб айтган экан. Бобомиз ўз ерларида фарзандлари ва хизматкорлар кўмагида деҳқончилик, боғдорчилик ҳамда чорвачилик билан ҳам шуғулланган.
Вексаль орқали қарз олиш усули ўта содда бўлган, ҳозиргидай бунда гаров, бизнес-режа ва бошқа қатор ҳужжатлар талаб этилмаган. Қарз олишнинг жуда кўп шартлари оғзаки келишилиб, “лафз” тушунчаси – ўзаро ишонч, томонлар ўртасида жуда юқори баҳоланган. Бу борадаги кўп йиллик муносабат эса томонлар ўртасидаги ўзаро ишончни янада мустаҳкамлаган, улар ўртасидаги алоқаларни дўстлик даражасига кўтарган.
Хуллас калом, бизнинг катта боболаримиз Исмоилжон ва