Тоµир Малик

ТАНЛАНГАН АСАРЛАР


Скачать книгу

сичіон ґрмон четида яшарди. Јурбаіа макони эса кґлмак эди. У гоµ-гоµ кґлмак четига чиіиб, µаво олиб ґтирар ва ґзини булбул фаµмлаб ёіимсиз бир овоз билан сайраб, хушовоз іушларнинг Іашини келтирарди.

      Бир куни сичіон іурбаіанинг бу носоз овозини эшитиб ажабланди, хонандани кґрмоі учун инидан ташіарига чиіди ва унинг хунук башараси-ю, бемаъни ашуласидан таажжубланиб, іґлларини бир-бирига урганча бошини афсус билан сарак-сарак іила бошлади. Јурбаіа унинг бу µаракатини кґриб «Сичіон ашуламдан µузурланиб, мен оліишлаётир», деб ґйлади ва у билан дґстлашишни истади. Хуллас, орзуси ушалиб, сичіон билан дґстлашди.

      Бир куни сичіон іурбаіага деди:

      – Неча ваітдан бери сен билан суµбатлашиш ниятида іирІоііа келсам, сен сув остида бґласан, чаіирсам эшитмайсан.

      Унга жавобан іурбаіа деди:

      – ТґІри айтасан, мен µам кґпдан бери сен билан суµбатлашиш орзумандиман. Аммо сени тополмайман. ЈирІоііа чиісам, сен бошіа тешикка кириб кетган бґласан. Мен анчагина мунтазир бґлиб тураман. Энди тадбир ґйлаб топиб, бу муаммони µал іилгин.

      – Энг яхши тадбир шуки, – деди сичіон, – мен бир узун ип топаман. Унинг бир учини сенинг оёІингга, иккинчи учини ґзимникига боІлайман. Сув іирІоІига келиб, ипни тортсам, чиіиб келаверасан. Мен керак бґлиб іолсам, ипни сен тортасан.

      Икковига бу тадбир маъіул келди. Бир куни сичіон сув лабига келиб дґстини чаіираман, деб турганида тепадан бир іарІа бало-іазодай ёпирилди-ю, уни кґтариб учди. ОёІидан боІланган іурбаіа µам уларга іґшилиб учди. Сичіон іарІа тумшуІида, іурбаіа эса сал пастроіда учиб борардилар. Бу µолни кґрган одамлар ажабланиб: «ЈарІага нима бґлди, одатига хилоф равишда іурбаіани олиб кетяпти. Ахир µеч маµал іурбаіа іарІага ов эмас эди-ку?» дейишибди. Сичіон билан дґстлигинг касофатидан іурбаіа бу балога гирифтор бґлди

      Кимки ножинсга іґшилса, жазоси шундай бґлади, дейдилар донолар.

      Иккинчи ривоят:

      «Кґр ушлаганнини іґймас» деган маіолнинг тули шарµлари мавжуд. Бу ривоят шуларнинг бири:

      Бир кґр билан кґзи очиі киши µамроµ бґлиб, сафарга чиідилар. Кґрнинг іґлидаги іамчиси тушиб кетди. У отидан тушиб, ерни пайпаслаб іамчисини іидира кетди. Бир захарли илон тун совуІи таъсирида карахт бґлиб, Мусо алайµиссаломнинг хассалари каби іотиб ётарди. Кґр уни іамчи деб ґйлаб, іґлига олди ва отига минди. Кґзи очиі киши унинг бу ишини кґрди-да, ташвишланиб: «Дґстим, іамчи хаёл іилиб олганинг захарли илон-ку! Ташла!»-деб іичіирди.

      Кґзи ожиз дастаси тоза чармдан бґлган іамчинга етишдим, деб ґйлаб: «Дґстим, Аллоµ менга эски іамчи ґрнига янгисини берди. Шунга µасад іилиб тортиб олмоічимисан?»-деди.

      – Эй азиз дґстим, сендан іамчи таъма іилаётганим йґі.-деди кґзи очиі киши. – Аммо µамроµликнинг шартларидан бири – йґлдоши хатарда бґлса, уни хабардор іилишдир.

      У µар іанча гапирмасин, іизІанчиі кґрга тушунтира олмади. Бир оздан кейин µаво іизиди, илон жонланиб, кґрнинг іґлини чаіди ва уни µалок іилди.

      Бу