Kuyruklu Yıldız Altında Bir İzdivaç. Hüseyin Rahmi Gürpınar

vakit gülmekten kırar geçirir.”

      İrfan Bey bir zaman konferansını tatil etti. Karpuzdan pireye, pireden ayıya sözü aktarıp pek acayip bir mantık hafifliğiyle dünyanın yuvarlaklığının lehine, aleyhine fikir yürüten hanımların yargılarındaki saflığa kulak veriyordu. Bu tarafta şebeğin ayıyla akrabalığı bahsi kızışırken biraz ötede üç dört genç kız arasında daha ateşli bir konuşma konusu açılmıştı.

      N.: “Kuyruklu yıldız bu dünyaya çarparken sen Şevki’yle ne yapacaksın?”

      T.: “Bilmem. Herkes ne yapacaksa ben de onu yapacağım.”

      N.: “Öyle günde birbirinizden ayrılmak olur mu?”

      T.: “Ne yapayım? Eve mi alayım? Annem, babam görürse sonra bana ne derler?”

      N.: “Kim görürse görsün! Kıyamet kopacak olduktan sonra insanın sevgilisiyle beraber bulunması gerekmez mi? O bir tarafta, sen başka bir tarafta öleceğinize ruhunuzu bir yerde teslim edersiniz.”

      T.: “Aman sus, içim fena oluyor! Ölmesin, Şevkiciğime yazık değil mi?”

      Z.: “O gece beraber bulunmamızı rica ederek Tayyar bana haber gönderdi. Ben de ‘Mümkün değildir.’ diye cevap verdim. Sonra gene, ‘O gece ben cumbanızın altından bir yere ayrılmam. Orada ölürüm.’ diye bir mektup geldi.”

      N.: “Tayyar’dan gelen mektupları nereye saklıyorsun kardeş?”

      Z.: “Yeni gelenleri yattığım odadaki perde kornişinin içine. Çünkü herkes uyuduktan sonra ben onları oradan alırım, okurum, okurum, okurum… Kornişin içinde çok mektup birikirse bizim sandık odasında bir tahta aralığı var, oraya tıkıyorum. Geçende birkaç tanesini fare çekmiş. Daha uygun bir yer bulursam oraya kaldıracağım.”

      N.: “Ne kadar tehlikeli? Ya birinin eline geçiverirse?”

      Z.: “Geçsin, zararı yok. Tayyar imza koymaz, benim adım da yazılı değildir. Bana olduğu nereden belli olacak?”

      N.: “O gene bellidir kardeş. Tayyar sana ta okula gidip geldiğin zamandan beri mektup yazardı. İşittiğime göre ona teyzesinin kızını vereceklermiş.”

      Z.: “Çok uğraşıyorlar ama almaz ki… Biz birbirimize söz verdik.”

      N.: “Ananız babanız sizi birbirinize vermedikten sonra sizin sözleşmeniz kaç para eder?”

      Z.: “Niçin para etmesin? Kocaya annem varacak değil ya? Ben varacağım. Allah rahmet eylesin, bana büyük dadım anlatırdı. Birbirini almazdan önce babam da annemle böyle mektuplaşırlarmış.”

      T.: “Onlar mektuplaşırlar da kızlarının mektuplaştığını istemezler. Tuhaf şey…”

      N.: (R.’ye söyleyerek) “Seninkiyle hâlâ barışmadın mı?”

      R.: “Barışmayacağım. İyice üzülsün de ondan sonra.”

      N.: “Yazıktır, yıldız çarpmadan barışınız bari de birbirinize dargın gitmeyiniz.”

      Z.: “Salim Bey’den aldığın mektupları sen nereye saklıyorsun?”

      N.: “Benimkilerde hiç tehlike yoktur.”

      Z.: “Neden?”

      N.: “Bilmez misin? Ben okuldan beri şifre kullanırım. Ne olduğunu ikimizden başkası anlamaz ki…”

      Z.: “Biz de epeyce zaman şifre kullandık. Ama aceleye geldiği zaman şifre düzenlemek pek zor oluyor. Şimdi pek gizli şeyler yazmak gerektikçe şifreyle yazıyoruz.”

      N.: “Kardeş, sen bir şey söylemiyorsun. Seninkinden ne haber?”

      T.: “Geçen günü annemle beraber çarşıya gitmiştik. Orada gördüm. Arkamıza takıldı. Ha gelir, ha gelir… Git diye işaret ederim, gitmez. Annem anlayacak diye ödüm kopar. Ne korkular, helecanlar geçirdim!..”

      N.: “Kuyruklu yıldız için ne diyor?”

      T.: “Ben sağken hiç korkma. Vücudumu siper ederim, seksen kuyruklu yıldız da olsa sana bir zarar veremez diyor.”

      N.: “Sen de bu zevzekliklere inanıyor musun?”

      T.: “İnanayım, inanmayayım. Bilmem, kalbime bir kuvvet geliyor.”

      N.: “Kız çılgın! Dünyaya kuyruklu çarptıktan sonra senin sıska Ratip’in sana nasıl siper olabilir?”

      T.: “Niçin olsun sıska? Seninki de malağa benziyor. Geçenlerde kolacıda yakalığını görmedin mi? Tamam kırk iki numara değil miydi?”