İnsanın Macerası. Piero Scanziani

onu yönlendirir. O ilk ve hatta tek eğitimcidir. Geri kalanlar sadece onun yaptıklarının sonucudur.

      İnsan anneliğinin kaplan ya da kartallar gibi bir içgüdüden ibaret olduğunu söyleyerek değerini azaltma girişimlerinde bulunanlar olmuştur. Doğru, annelik bir içgüdüdür. Böcekler arasında da ortaya çıkar hatta bazı sebzeler bile yavruları için anne bakımı gösterir. Annelik bir içgüdüdür ama bu onu küçültmez aksine yükseltir.

      Annelik bir içgüdüdür çünkü sayısız varlığı yaratan, bu varlıklara nüfuz eden, onları destekleyen ve yönlendiren itici bir güce sahiptir. Annelik duygusallığı vurgulayarak hayatın vurdumduymazlığını durduran bir içgüdüdür. Annelik dünyaya hükmeden bir içgüdüdür ve varlığı bizi cesaretlendirir ve bizi umutsuzluktan kurtarır. Bu nedenle, yüzyıllar boyunca insanlar annelik adına bin tapınak yükseltmiş ve bin sıfat ile onu kutsamıştır.

      KELİMENİN BÜYÜSÜ

      Erken çocukluk döneminde hepimiz çok dilliydik. Bugün yalnızca kendi lehçelerini konuşanlar, o zamanlar her dilin en zor seslerini bile telaffuz edebilirlerdi. Babil ve kulesinden önceki zamanlarda gibiydik.

      Hâlâ anne sütü alan bebekler İngilizcede “th”yi nazikçe ve Fransızcada “u”yu canlı, İtalyancada “c”yi tatlı şekilde, Almancada “sch”yı akıcı ve İspanyolcadaki “ju”i enerjik hâlde kendiliğinden ifade edebiliyorlardı. Dahası Çince gibi tek heceli dillerin ve Türkçe gibi eklemeli dillerin ya da Afrika pigmelerinden Buşman halklarının şaklamalı seslerini bile çıkarabiliyorlardı.

      Birtakım bebeklerin agulamaları kayıt altına alındı ve sürpriz bir şekilde dünyanın her yerinde çocukların aynı şekilde şakıdıkları fark edildi. Bize agulama gibi görünen sesler oysaki günümüzün, geçmişin, geleceğin kısacası tüm insanlığın ortak fonetik alfabesidir, öyle ki bu seslerde Latince, Sanskritçe, Asur gibi ölü diller de var, büyük yaşayan diller, hatta henüz doğmamış diller bile var, şayet o zaman bile insan dünyayı doldurmaya devam ederse on ila yüz bin yıl arasında yaşayacak insanların, gelecekten gelen insanların gizemli dilleri bile var.

      Özellikle anne bir sabah uyanıp henüz iki aylık bebeğine şöyle bir baktığında onu ilk kez açık gözlerle, heyecan içinde ve epeyce bir tükürük harcayarak çıkardığı gırtlaktan örtülü, açık ya da sert sesleri bir düzene koymaya çalışırken görünce şaşırır. Bu anne için tatlı ve rahatlatıcı bir agulamadır. Nihayetinde hasta olsaydı böyle şakıyamazdı, hasta bir kanarya gibi suskun kalırdı. Anne gülerek bu sağlıklı, güzel, neşeli varlığa baktı: Âdem’in zikrinden şüphe etmeden onun şakımasını dinledi.

      Dünyaya gözlerimizi açtığımızda ilk olarak titrek sesli harfleri telaffuz ettik. Bu İtalyanların ve Fransızların açık bir “e” harfi, Almanların ise üstte iki noktalı “ӓ” harfidir. İlk ağlayışımız gözyaşı olmadan ve uzun süren bir ağlayıştı, yalnızca birkaç gün sonra ise (önce bir “u” sonra bir “h” sesi ile gelişerek) “ueh” sesini alarak küçük bir insan yankısına dönüştü.