Yaban Gülü. Güzide Sabri

insani meziyetleri kendinde toplayan, fikren yüksek fakat servet ve asalet hususunda birbirimizin üstü olmak şart!”

      Feridun’un başı gayriihtiyari elleri arasına düştü. Eyvah! Ümitlerinin boşa çıkması ihtimali karşısında şimdi titriyordu. Hanımefendi dikkatle Feridun’a bakarak devam etti:

      “Talihim bu hususta bana o kadar yardım etti ki zannedersem güzel seçimimi sen de takdir edeceksin. Pek ünlü bir ailenin tek bir kızı. Sonra yüksek bir tahsil, mükemmel bir terbiye, emsalsiz bir güzellik, nihayetsiz bir servet…”

      Feridun yeis dolu bir ifade ile annesine baktı. Kadın, bu bakıştan ürktüğünü ima eder bir endişe ile hafifçe davranarak:

      “Nasıl? Memnun oldun mu?” diye sordu. Genç adam titrek ve kesik bir sesle:

      “Ben hiç böyle düşünmemiştim.” dedi. “Servet, asalet… Bunların bence katiyen bir ehemmiyeti yok. Çünkü saadetini bir ücret karşılığında satın almak fikrinde olanlardan değilim. Fakir bir kızla izdivacımın beni daha mesut edeceğine emin olunuz. Onun temiz vicdanına sahip olmak, bence en büyük zenginlik demektir. Aksi hâlde ise bir müddet daha yalnız yaşamaya mecbur olacağım.”

      Kadın biraz hiddetle bağırdı:

      “Ne söylüyorsun? Allah’ını seversen, fikrini ne çabuk da değiştirdin? Bu sözlerin ile ne derece müteessir olduğumu düşünmüyor musun?”

      “Fakat anneciğim, düşününüz…”

      “Ne demek istiyorsun, canım? Meramını açık söyle, bunu reddetmek için bir bahane bul. Yoksa fakir, asaletten mahrum bir kızı buraya gelin sıfatı ile almayacağımı sen de bilirsin.”

      “O hâlde ümidimi, istikbalimi ellerinizle harap ediyorsunuz, beni bedbaht ve perişan edip bırakıyorsunuz.”

      Kadın mağrur bir eda ile başını salladı ve ilk defa, hiddetle oğluna baktı:

      “Anladım.” dedi. “Tabiatında bu kadar bayağılığa meyil olduğunu şimdiye kadar hiç bilmiyordum. Ahmet Ağa’nın kızı, Hasan Ağa’nın torunu ile benim oğlum hayatını birleştiremez.’

      Feridun boğuk bir sesle haykırdı:

      “Ah!” dedi. “Ne demek istediğinizi anlıyorum. Sözleriniz ile Leyla’yı kastetmek istiyorsunuz. Lakin anneciğim iki hayatı zehirlemek için bu, büyük bir sebep mi? Söyleyiniz? Bir kadında bulunabilecek bütün meziyet ve güzellikleri şahsında toplayan bir genç kızın ailesinin köylü olması büyük bir suç teşkil eder mi? Ta küçük yaşından beri amcamın eli altında görmüş olduğu terbiye, tahsil ve sahip olduğu güzellik şimdiye kadar tesadüf edilen kızlar arasında onun tercih edilmesine bir hak kazandırmaz mı?”

      Hanımefendi alaycı bir biçimde güldü:

      “Bu derece gözüne gireceğini bilseydim kendisine dikkat ederdim. Maalesef kendisi ile hiç meşgul olmaya lüzum görmemiştim.”

      Feridun ağlar gibi bir sesle:

      “Anne!” dedi. “Hakkımda bu kadar merhametsiz olacağınızı ben de hiç ümit etmezdim.”

      “Faydasız sözlerin uzamasından sıkıldığımı bilirsin. Rica ederim artık bu bahsi kapayalım. Hem bir başkasına ait olan bir kız ile meşgul olmak senin gibi namuslu gençlere yaraşmaz.”

      Feridun çıldırmış gibi bir hâlde:

      “Ne söylüyorsunuz anne? Onun bir başkasına ait olduğundan bahsederken düşünmüyor musunuz ki karşınızdaki oğlunuzdur. Ne kadar elim ızdıraplar içinde kıvrandığıma, ne müşkül bir mevkide kaldığıma niçin bu kadar lakayıt bir nazarla bakıyorsunuz? Söyleyiniz, rica ederim, onun kime ait olduğunu bir daha tekrar ediniz.”

      Hanımefendi ağır bir sesle:

      “Pakize Hanım’ın biraderine.” dedi.

      Feridun yerinden fırlamıştı.

      “Ne?” dedi. “Ona, o kuklaya mı? Bunu size kim söyledi?”