AŞK’A DOĞRU. Ebru Yavuz

birinden bir şey öğreniyordum. Devamlı, “Yâ Rab! Maksadım sensin, rızana talibim,” diye dua ediyordum. Hayallerime kavuşmuştum en nihayetinde. Hacı olmuştum. Şeref elbisesini giymiştim. Arındığımı hissediyordum. Bu yaşıma kadar bu kadar onur duyduğum başka bir şey yaşamamıştım. Hacı olmuştum. Sıfırlanmıştım, tazelenmiştim.

      Lakin hacı olmak içimdeki derin bir boşluğu daha da fark ettirmişti bana. Öncesinde de eksik bir duygu vardı ve bunu hac tamamlar sanmıştım fakat daha çok eksiğim olduğunu gördüm. Hiçliğimle, gölgemle yüzleşiyordum. Nefsim canlı ve diri olarak oradaydı. Nasıl olur, nasıl yapılır bilmiyordum ama nefsimi temizlemeye ihtiyacım vardı.

      Hac yolculuğumda zikir çekme isteği oluştu

      Böyle bir isteğim hep vardı ama hacda ayyuka çıktı. Duramaz bir haldeydim. Gönlümü yatıştıran tek şey zikirdi. Allâh dedikçe sükûn buluyor, Allâh dedikçe coşuyordum. İki zıt duygunun gönlümdeki varlığı beni hayrete düşürüyordu. Gözümü çevirdiğim her yerde bu zikri görüyordum. Dağlar taşlar, kuşlar, “Allâh” diyordu. Birlikte bir orkestra kurmuştuk sanki ve çektiğimiz ahenkli zikir harika bir şekilde birbiriyle uyumluydu. Lakin gitgide hayattan kopmaya başlamıştım. İşim gücüm, ailem vardı. Bir şeyleri dengeye koymalıydım. İçimden gelen bir dürtüyle tasavvufu araştırmaya başladım. Ayrıca o sıralar karşılaştığım birçok kişi zikir çekiyor ve tasavvuf sohbeti ediyordu benimle. Boşa değildi. Tesadüf de değildi. Boşlukta savruluyordum. Bedeni hayatımı devam ettirebilmek için ayaklarımın yere basması gerekiyordu. Bir yerden başlamalıydım. Gördüğüm rüyalar, yaşadığım haller, karşılaştığım olaylar beni adım adım bu yola yaklaştırıyordu. Yaşadıklarımı gönüldaşımla paylaşıyordum. O da hayretler içindeydi ve etkileniyordu anlattıklarımdan.

      Bir Mürşid-i Kâmil’in terbiyesi altına girmeye ihtiyacım vardı. Nefsimle cihada başlamıştım fakat yerimi yönümü tayin etmekte çok zorlanıyordum. Bazı hallerde aşırıya kaçabiliyor, bazı halleri de hafife alabiliyordum. Arayış içindeydim. Doğru bir kapıyı çalmak istiyordum. Rabbime yalvarıyordum karşıma çıkması için. Hararetli bir konuşmanın ardından gönüldaşımla karar aldık. O da benim kadar heyecanlıydı. Ahmet Yasin Efendi’nin kapısını çaldık. Onun talebesi olmakla şereflendik. Zikirlerimin, ibadetlerimin hazzı artmıştı. Rüzgârda savrulmuyordum artık. Daha bilinçli hareket ediyordum. “Kalpler ancak Allâh’ı zikrederek mutmain olur,” ayetini buram buram yaşıyordum. Tasavvufa adım atmıştım ve aşkın yolu tasavvuftan geçiyordu.