ҲАЁТ –
Бутун одамзод ёзган китоб,
Энг оғир, энг гўзал китоб.
«СЕН ЁЛҒИЗСАН, ҲАЁТИМ…»
СЕН ЁЛҒИЗСАН, ҲАЁТИМ,
У менинг қалбимда,
кўзимда У.
Нега у йўл ёнимда,
Нега фақат
орзумда У,
Менинг Ҳаётим?
1956
ОРЗУ
Каптарларим кўп жуда,
Қора, кўм-кўк ҳамда оқ.
Кўпи уста ўйинга,
Осмонлаб учар тоқ-тоқ.
Каптарларга ин қурдим
Силлиқлаб тахталарни.
Гўзал қилиб ясадим,
Бўяб кичик инларни.
Улар ўйнаб учишар
Осмонда этиб парвоз.
Улар шўх-шўх ўйнашар
Айланиб, қилиб “дорвоз”.
Каптарларим учишин
Кўриб, қоламан ҳайрон.
Каптардек келар учгум,
Ҳар соатда ва ҳар он.
Аммо йўқ менда қанот
Каптарлардек учишга.
Булутни ёриб ўтиб,
Осмонларга етишга.
Албатта, катта бўлиб,
Осмонларда учаман.
Қанотлар пайдо қилиб,
Фазоларни қучаман.
ДЎСТИМГА
Осмон тиниқ беғубор,
Унда кулди нур қуёш.
Ерлардаги кумуш қор,
Эримоқда тўкиб ёш.
Дастурхондек оппоқ қор,
Олмос каби ярқироқ.
Қиш бўлса-да, дил баҳор,
Баҳорлардан гўзалроқ.
Қиш ҳам мана ўтмоқда,
Орқасидан баҳор бор.
Келажагинг кутмоқда,
Ҳали порлоқ наҳор бор.
«БЕПОЁН ДАЛАЛАРДА…»
БЕПОЁН ДАЛАЛАРДА
Қорлар ялтирар ҳали.
Кўклам иси келмоқда –
Табиатнинг гўзали.
Оппоқ қорли қиш, хайр,
Кел энди, кўм-кўк баҳор.
Сенга тўйиб боқайин
Севинч билан ҳар наҳор…
БАҲОР ШАМОЛИ
Баҳор чоғи эсингиз, шамол,
Табиатга ҳуснсиз сиз ҳам.
Шохчаларни силаб бемалол
Майин-майин учингиз сиз ҳам.
Чумчуқчалар сизга парвона,
Сизга гуллар эгадилар бош.
Шамол, сиз ҳам бизга ягона,
Юракларга завқ этасиз бахш.
Ғамларимни кетдилар олиб,
Баҳор чоғи шамоллар эсиб…
ТЎРҒАЙГА
Мен севаман сайрашинг, тўрғай,
Шўх куйларинг менга нафис, соз.
Ёнимга туш, сенга дўст бўлай,
Қўшиғингга бўлай жўровоз.
Қўшиғингни жуда севаман,
Сен қуш билан куйлай, пастга туш.
Сенга ўхшаб эркин юраман,
Сенга ўхшаб юракларим хуш.
Эркин, завқли олабер нафас,
Кўк юзида, майли парвоз эт.
Сенга фақат якка илтимос:
Куйларингдан менга ташлаб кет.
ЁМҒИР ЁҚҚАНДА…
Ёмғир ёғмоқдайди алла айтгандай,
Олтин доначалар сачратар ҳар ёқ.
Шамол ҳам шовуллар бетиним сойдай,
Бир зум, севгилигим,