ёз қанот.
Сени ҳурмат қиламиз,
Сен-ла гўзал бу ҳаёт.
Эй, қушчажон, қушчажон,
Сени кутмоқда инсон…
«БАХТИЁР ҲАЁТИМДА…»
БАХТИЁР ҲАЁТИМДА
Шодлик барқ уриб кулсин.
Бошланғич варағимдан
Севинчлар сўзлаб турсин: –
“Гулларга ўранаман,
Бахтиёрлик одатим.
Куламан, қувонаман
Ҳар минут, ҳар соатим”.
ТУН
Қора туман ёзиб қанотин,
Яйловларга тушди қоронғу.
Ёзаяпман, ўлтириб мен тин,
Ўйларимни босган бир қайғу.
Фақат тунда бўламан хушҳол,
Хаёлимни сенга этиб банд.
Кулганда ой, эсганда шамол,
Гўё тунда қуршаб олур бахт.
Оҳ, дилбар! Севмассан наҳот,
Сўзларингга эдим-ку муштоқ.
(Мен) севаман, севаман бедод,
Сенинг севгинг қалбимда чақмоқ.
Мен севаман, лекин жиноят,
Чақмоқ кўзинг ўткирдир чунон.
Хаёлларим сўнгсиз ниҳоят,
Кўзларимга сенсан ҳукмрон.
Ўйимда сен – чақнаса юлдуз,
Ўйимда сен – кулганида ой.
Ўйимда сен – тушда ва ҳаргиз,
Ўйимда сен – куйлаганда сой.
Севгинг билан менман бахтиёр,
Ғазабингга бўлиб журъаткор…
ЖОНЛИ ГУЛ
(Капалакка)
Капалакжон, гулдан гулга уч,
Сени севар гулзорлар ва боғ.
Гуллар сенга ҳовуч ва ҳовуч,
Хоҳлаганча қилиб ол гулбоғ.
Қанотларинг бўёқли, рангдор,
Ялтирайсан сен олтинсимон.
Сени кутди орзиқиб баҳор,
Сени кутди гулзор ва инсон.
Гулзор ичра уч энди қувноқ,
Сендан жуда шод бўлар баҳор.
Атрофингда ғунчаларга боқ,
Эй, капалак – гўзал, беозор.
Боққа керак бўлгандай булбул,
Гулга ҳусн қўшасан сен ҳам.
Биздек эркин яйра, жонли гул,
Қувноқликни севасан сен ҳам.
Бу ватаннинг гул баҳорида,
Ўйна-ўйна, гўзал капалак.
Болаларнинг кўнгил орида
Сени севиш ягона истак.
БАҲОРДА
Далалар кўркам,
Бўлганда кўклам.
Гуллар очилган,
Ҳар ён сочилган.
Ажойиб баҳор,
Нафас ол наҳор.
Гўзал мутлақо,
Ўхшашсиз асло.
Қалдирғоч, учинг,
Ҳавони қучинг.
Сизга кенг фазо,
Сизга жон фидо.
Эсингиз, шамол,
Ўйнаб бемалол.
Силкинсин гулзор,
Аста беозор.
Келинг, капалак,
Қанот қоқарак.
Сизга боғ, гулзор,
Кўм-кўк бедазор.
Далалар кўркам,
Ажойиб кўклам.
Гуллар терайлик,
Даврон сурайлик.
ЗАРҒАЛДОҚ
Ғазалхон қуш, сулув зарғалдоқ, Ошён қуриб қарағайзорда Куйлар эди чўзиқ, жарангдор…