Ak Yol. Omor Sultanov

olacaksın anlaşılan, demişti.

      İşte hepsi orada… İşte dere yatağı… İşte balıkları özgürlüklerine kavuşturduğum kıyı… İşte ahşap köprü… İşte su kıyısında yetişen akdikenler… Her şey yerli yerinde… Aşağı gölden vak vak diye bir ördek sesi geliyor. Geç kalmış yaramaz ördek. Ördekler ancak tek kaldıklarında böyle ses çıkarırlar. Köksandal uslu durmuyor, dizginlerini kemiriyor. Yorgunluktan bitap düşmüş, yanımda uyukluyor.

      Dere kenarında daha ne kadar kaldım bilmem ama eve vardığımda gece yarısıydı. Etrafı ürkütücü bir sessizlik sarmıştı. Bir tek bizim evin penceresinden ışıklar geliyordu.

      Avlu kapısından girer girmez köpeğim Yolbars çok özlemişçesine havlaya havlaya bana doğru fırladı. Beni bir kere kokladıktan sonra geldiğimi haber verip, yengemden müjde alacakmış gibi tekrar evin kapısına koştu.

      Yengem, sapsarı bakır yüksüğü parmağına takmış, Bayzak dedemden aldığı eski meşin pantolonu bana uyacak şekilde küçülterek dikiyordu.

      Başım ağrıyor deyip uykuya çekildim.

* * *

      Yine bir sabaha açtık gözlerimizi… Hayvanlar avludan çıkarılıyor, uykulu gözlerini ovalayan çocuklar, kuyruğundan tuttuğu inekleri ana caddede toplanan sürüye götürüyorlardı. İnekler mütemadiyen mölüyordu. Boynuzuyla ön ayağından bir iple bağlanmış olan bir inek –yeni doğurmuş olmalı- sürü başını atlatarak avluda kalan yavrusuna kaçtı. Sürü başı küfrü bastığı gibi ineğin peşinden koşturdu. Cılız keçiler tek tük meleyerek avlulardan çıkartılıyordu.

      Aca’m, kolhozun geçici olarak verdiği iki keçiyi sağmakla meşguldü. Ben onları sürüye götürecektim. Direğe yaslanmış bekliyor, bir yandan da örgüsü çözülmüş kırbacımı düzeltiyordum.