toz olmuş ayaklar altında.
Bazısı hangi arabadaysa
öyle unuttum gitti.
Bazısı
bir zaman kenarında
Yaşadığımız nehrin
suyunda akıp gitti.
Ama öylesi de var ki,
gitmemiş.
Gönlümü incitmemiş.
Öyle saatlerim var ki ağaç oldu
Bir dost bağında.
Her dakikası bir meyveye dönüşmüş
Yeşil dalında.
Boynuna kolumu dolarım saatimin
Otururum ömrümün
bir parçasının gölgesinde:
Dizerim kızıl yanaklı dakikaları
On dört günlük ay – tabağa,
yeriz şirin şirin.
Her yılı tekrarlanacak
bu dakikaların.
Bazen düşer dakikalar dallarından
yere bir bir
Sahibini görüp gelir, onlar nedir,
Saatim var
Bir insan sevincinde
bir hissedir.
Solmuş bir tebessümün
Pırıltısını geri vermiş
O ölmemiş. O yaşıyor.
Anlarım var:
Sağanak yağmur gibi yağmış
Duygulu bir insan kalbine;
Yeşerttiği çiçekler
ödüldür bana.
Oğlanlarıma bakıyorum:
Boylu postlu günlerimdir.
Nurlu gecem, al sabahımdır.
Şiirlerime bakıyorum:
Deme ölmüş günlerimdir.
Tutuşup deftere dökülmüş günlerimdir.
Otuzdan çok yaşadım.
Pişman değilim.
Geleceğe bakıyorum,
Dur!
Bak ne diyorum.
O daha ömründen değil,
Düşün akşam – sabah
Sen onu fethetmelisin
Son zerresine kadar.
TAŞ
Yarı çıplak
Eski insan
Düşmanına bir taş attı,
Kana battı.
Taş düşmedi
Ama yere.
Uçup gitti.
Ufuklardan ufuklara.
Demeyin ki taş kayboldu.
Oldu kılıç,
kurşun,
mermi.
Hiç durmadı fikir gibi.
Atom gibi
Meridyeni kırık kırık,
Arzuları zerre zerre,
Okyanusu parça parça
Edip geçti…
İşte o taş
Şimdi yine hiç durmuyor
Uçar nereye?
O nötron,
Elektron –
Dönüp
neler,
neler olur.
Alev olur,
ölüm olur,
zehir olur.
Ey yüzyıllım,
Hakikatin kan kardeşi,
Hiç durmaz mı, de,
Yarı çıplak
yarı yabani
Eski insanın
attığı taş?!
HEP SEFERDE
Trenler durduğunda,
Uçaklar indiğinde,
Bence bitmez ki sefer
Seferdeysen yine de.
İnsan dünyaya benzer –
Seferdedir ebedî.
Bence oturmuşsa da
Bir taşın üzerinde.
Anlamlı bir kitabı
Karıştırırsa eğer,
Güzel bir seferdedir.
Uyuklarken her akşam.
Uykusu köprüyse
Günle gün arasında –
Seferdedir o insan…
Hatta mezarlıktaysa,
Hatırası dostlara
Bir tepe aşmak için
Kuvvet verirse eğer,
O yine seferdedir.
Ulaşmağa var hele…
Seferdedir
yol gider…
NERIMAN HASANZADE
(1931)
Halk Şairi, Azerbaycan Emektar Sanat Adamı. Sayısız şiirlerin, tiyatro oyunlarının, bu bağlamda Aklına Geleceğim (1966), Neden Söylemediniz (1970), Zümrüdü Anka (1073), Sen Affettin (1979), Kimin Sorusu Var (1984), Bütün Milletlere (1991), Talihin Armağanı (1993), Gelişli Gidişli Dünya (1995), Poylu Beşiğim Benim ve onlarca eser yazmıştır. Eserleri Rus, İngiliz, Fransız, Alman, Romanya, Türk, Leh, İspanyol ve eski Sovyetler Birliği cumhuriyetlerindeki tüm halkların dillerine çevrildi. 2002 yılında Uluslararası Bilimler Akademisinin (Azerbaycan Bölümü) geçici, 2004 yılında iseasli üyeliğine seçildi. Kendisine bağımsız Azerbaycan Cumhuriyetinin Şeref Madalyası verildi. Yılın Şairi (2010) ödülünü aldı.
KADINA MEKTUP
Sizin kızınızla görüşüyoruz biz,
Gidiyoruz kâh yolla, kâh kenar izle.
Bunu ben biliyorum, siz bilmiyorsunuz,
O geliyor zaten sizin izninizle.
Okul arkadaşı, yol yoldaşı var,
İşi