Hayatımızın Kış Ayları. Yakup İsmail

olur mu yahu! Dil kursları için dilekçe vermeye gidiyoruz.” Diye izah etti Mümün.

      “Ne? Ama sen de mi Hasan?”

      “Evet. Sen yazılmak istemiyor musun?”

      “Ben?! Siz ikiniz de aklınızı yitirmişsiniz!”

      Mümün ile Hasan’ın ardından dudaklarını bükerek baktı ve elini sallayarak kulübün bulunduğu sokağı tuttu.

      -9-

      Hasan ikinci maaşı da aldıktan sonra düşündü kaldı.

      Elinde dört bin Mark kadar bir para birikmişti. Onları hep cebinde mi gezdirecekti? Şimdiye kadar öyle bir alışkanlığı yoktu. Bu paranın bir kısmını eşine nasıl yollayabilirdi, acaba? Bunun bir çaresini bulmalıydı… Eve dönerken Mümün’e sordu:

      “Bu iş pek kolay değil.” dedi o. “Ben evvelsi memlekete gidenlerden, yani elden gönderiyordum. Üç aydan beri bir bankada hesabım var. Böyle bir hesap açmak için şimdilik sen açamayacaksın. Yakında memlekete gidecek güvenceli bir kimse bulman gerekecek.”

      “Kimi tanıyorum, kime güvenebilirim ki?”

      “…Birkaç gün sabret. Belki memlekete gidecek bir kimse buluruz.”

      Eve dönünce yine kitapları kavradılar. Hasan taraçaya çıkarken Aydın’a doğru bakmış oldu. İşten geldiği elbiselerle yatağa yan gelmişti. Ayakkabılarını bile çıkarmamıştı. Kalkıp bir yere gidecekmiş gibi bir tutumu vardı.

      “Neden gerektiği gibi yatıp dinlenmiyorsun Aydın?” diye sordu.

      “İşte dinleniyorum ya.” Dedi Aydın kısık sesle.

      “Üzerindeki albiselere bakınca her an sokağa fırlamaya hazır durumdasın gibime geliyor. Onun için sordum.”

      Aydın cevap vermedi. Ellerini başı altına koydu ve gözlerini kapadı.

      Beş-altı dakka geçti geçmedi kalktı, o da çıktı taraçaya. Gitti ve Mümün’ün karşısına oturdu. Bir sigara dumanlattı. Sonra da laf olsun diye:

      “Kursa mı hazırlanıyorsun?” dedi.

      Mümün elindeki tükenmezi bıraktı, kitabı ve defteri yanıbaşına dürttü.

      “Evet.”

      O da yaktı bir sigara ve göz ucuyle Aydın’ı süzdü. Başını önüne eğmiş susuyotrdu. Nihayet pek kati olmayan bir sesle konuştu:

      “Memlekete dönmeyi düşünüyorum.”

      Mümün hayret dolu sesle sordu:

      “O ne demek? Geleli iki ay oldu olmadı. Hani bir laf var, yolculuktan toplanan toz hep daha ayakkabılarının üzerinden silinmedi. Buraya gelmek için yaptığın masrafı karşılayacak kadar bile para kazandın kazanmadın. Bütün maaş bu gün sefte aldın.”

      “Aldım, ama… az.”