Sıcak Taşlar. Анонимный автор

gücüyle aşağıya doğru uçuyordu. Hiç kımıldayamadım. Daha önce de böyle donakalmış anlar başıma gelmişti. Direksiyonun arkasında duruyordum ve kendimde değildim: Korku, düşünce, önsezi-bende hiçbir şey yoktu. Fakat arabanın yoldan çıktığını ve uçuruma yuvarlandığını anlamıştım. Korkunç darbeyi beklerken, gözlerimi dahi kapatamadığımı hatırlıyorum. Arabam önünü yukarı doğru kaldırdı ve kuş gibi uçurumun üzerinden süzülüverdi. Ben yalnız direksiyonu tutuyordum, araba hafifçe döndü, şose tarafına doğruldu, yavaşça, hiç hissedilmeden lâstikler yolun asfaltına yapışıverdiler. Bir an hareketsizce donakaldım. İlk düşüncem elbette rüya gördüğümü sandım. Yok. Bu hiçbir şekilde rüyaya benzemiyordu. Ben her şeyi hatırlıyordum. Kirlenen asfaltı, dökülen yaprakları, yarılmış yamaçlardan akan suları görüyordum. Telefon tellerine konan kuşları da gördüm, boğazdan geçen trenin uzaklardan gelen düdüğünün sesini de duydum. Fakat her şeyden daha çok belirgin olarak uçurumu ve sağ tarafımda bulanık akan nehrin sularını görüyordum. Rüya gördüğümü sandım; belki de halüsinasyondu?

      O an arkamdaki adamı tamamen unutmuştum. Birden onun her zamanki sakin ve alçak sesini duydum:

      – Hayır, ürkmenize gerek yok… Ne olduysa her şey normal ve hakikatti…

      İrkildim ve dönüverdim. O sakince yerinde oturuyordu, sanki hiçbir şey olmamıştı.

      –Nasıl hakikat olabilir ki?..

      Ciddi bir sesle:

      –Tamamen hakikat! diye cevap verdi.

      – Siz kültürlü insansınız, bu olayın ne olduğunu bilmiyor musunuz?

      – İşin aslı o ki, böyle bir olay yoktur. Hiç olmazsa yaşayan insan bunu görememiştir.

      – Kendinizden o kadar emin olmayınız… Levitasyonun1 ne olduğunu hiç duydunuz mu?

      –Evet, elbette, bu bir Hint hokkabazı düzenbazlığıdır… Ama bunu binek otomobillerle yapabilecekleri sanmıyorum…

      Tanımadığım adam gülümsedi:

      – Evet, arabayla daha da zordur. Fakat prensip olarak aynıdır…

      – Demek yerçekimine karşı olan güçleri biliyorsunuz!

      –Evet, buna benzer…

      Çekingence mırıldanarak:

      – Ama bunun için herhâlde çok büyük miktarlarda enerji gerekiyordur, dedim.

      –Enerjiler insanların onlar haklarında bildikleriyle tükenmezler.

      İnsanların bildikleri! Bu sözler ile ne demek istemişti? O da insan değil miydi?

      Hakikatler ortada dururken bütün kelimelerin ne anlamı olabilirdi. Uçurumun kenarında bile arabanın çamurlu izleri hâlâ gözlerimin önünde. Benim, uçurumdan aşağıda parçalara dağılmış olmam gerekirken, yolda, bu korkunç yerin birkaç metre ötesinde sakince duruyordum. Batıl inançlı değildim, gözlerimle eğer görsem şeytanın var olduğuna dahi inanabilirim.

      Fakat arkamdaki insan her şeye benziyor, fakat şeytana benzemiyordu.

      –Benim için mi yaptınız bunu? diye yeniden sordum.

      –Tam olarak değil… Ama siz benim yüzümden kaydınız. Eğer arabanıza binmemiş olsaydım, belki de bu olay olmamış olabilirdi… Arkaya döndü ve ekledi:

      – Gidelim!

      Ben sessizce motoru çalıştırdım. O zaman fark ettim ki ben arabayı hiç durdurmamışım. Sonra vitese geçtim ve yavaşça yürüdüm. Ellerim hâlâ hafifçe titriyordu. Yüz metre kadar geçince tekrar sordum:

      –Yer yüzündeki her insan, az veya çok mucizelere inanır… Taa şimdi anladım sebebini. Bu, onun ölümü kabullenmeyişinden ötürüdür…

      –Bu öyle anlı şanlı bir mucize değildir ki, diye cevapladı. Özel bir nimet de değildir. Bilincin ölümsüzlüğü var olan ve mümkün olan doğada problem değildir. Problem başka yerdedir…

      –Bilhassa nerededir?

      Şakayla karışık:

      –Çok bilmek istiyorsanız! Problemin var olmasının ta kendisindedir, dedi.

      – Siz dünyalı mısınız?

      – Bu mesele hakkında sizin düşüncelerinizi duymak ilgi çekici olabilir.

      – Bu bana hepten imkânsız gibi görünüyor, dedim. Bu yaptıklarınızı insanlar, herhâlde yüzyıllar sonra yapabileceklerdir.

      – İyimserlik iyi bir şeydir, – Yine de bu kadar erken olabileceğine inanmıyorum.

      – O zaman, siz dünya dışı bir medeniyetin elçisi gibi gözüküyorsunuz.

      – Böyle düşünmeniz mantıklıdır, diye cevapladı.

      – Doğru değil mi?

      – Peki niye olmasın, kendi mantığınıza güvenin…

      – Doğrudan neden cevap vermiyorsunuz?

      – Çok basit, dedi. Formalite icabı da olsa bana verilen talimatlara uymaya çalışıyorum.

      – Evet anlaşıldı, diye başımı salladım.