уни қидиришарди.
Биринчи қаторда, чеккароқда турган тортинчоқ, озғин, жиккаккина қиз бир қадам олдинга чиқди. Кўпчилик танимас эканми, ҳайрон бўлиб қараб қолишди. Аммо қиз приемникни ўзи азот кўтариб олганини кўрган давра қарсак чалиб, уни шодон олқишлади.
Иккинчи ўрин Оловиддинга насиб қилиб, унга йигирма саккиз русумли велосипед тегди. Давра уни ҳам табриклаб, айниқса шериклари кўпроқ бақириқ-чақириқ қилиб чапак чалишди.
Учинчи ўриндаги Ноила деган бадқовоққина қизга саккизтепкилик хон атлас насиб қилди. Шу билан ҳамма илғорларини қутлаб, катталарга ташаккурини билдирган ҳолда йиғин тарқади.
Оловиддин велосипедини хирмондаги шериклари турган хонага олиб кириши билан чўнтагини кавлади.
Чунки шериклари ювмайсанми деб тама қилишни давранинг ўзида бошлашганди. Айниқса, Ринат шошириб: «Эй, илғор, пулдан тезроқ чиқармайсанми, дўкон ёпилиб қолмасин», деркан, ундан беш сўм ундирди.
Йигит сочини тараб, дурустроқ кийинаркан, маишатни бошлаб юборган шериклари: атир ҳам сепиб ол. Илло, бугун дилдоранг билан хайрлашсанг керак ёки уни чемоданингга солиб, яширинча уйингга олиб кетасанми, деб кесатишарди.
Оловиддин: кўп гап эшакка юк, дея кулиб қўя қолди ва ташқарига шитоб билан отилди.
Уни кампир билан жиддий суҳбат кутаётганди.
Ромли айвондаги ясатиғлик дастурхон атрофида, тўрда Оловиддин, чордона қуриб, бир қўлини хонтахта четига тираб жойлашган, ўнг ёнида кампир, унинг рўпарасида келини ўтириб, жимгина ош ейишди, чой ичишди. Озгина вақт ўтмай лаганда текис сўйилган тарвуз келди.
Тамадди вақтида бирор гап кўтарилмади. Ҳамма одоб билан сукут сақлаб ўтирганди, кейин кампир секин суҳбатга тортди.
− Мукофотлар олибсан. Баракалла. Иш деган мана бунақа бўлибди.
− Раҳмат, − деб Оловиддин кампирга кўз қирини ташлади ва “жаҳлдан тушмаган, лекин адовати бир оз чекинибди”, деб ўйлади.
Қалдирғоч уларнинг бир-бирига зимдан қарашларидан хавотирга тушиб:
− Чой берайми, − деди.
Улар унинг гапига эътибор бермай, бирпас яна сукутда қотдилар-у, у ёғига Оловиддин гап қўшди:
− Нон, тузингизни кўп марта едим, рози бўлинглар.
Шундай деб аввал кампирга, сўнгра Қалдирғочга қаради.
Кампир: «розиман. Мингбад розиман. Сен ҳам қилган меҳнатларингни роҳатини кўр! Бизга кўп ёрдамларинг тегди. Барака топ!» − деди.
− Меҳнат бўлмаса, бу ўтиришлар қайда? Мен сизларни, сизлар мени синашта билмай, дангаса, ялқов бир ҳашарчи, ҳеч бир ишга ярамас экан, − деган баҳо олиб, қайтиб кетган бўлардим.
Кампир иягини қашлаб бошқа гапни айтди.
− Урушдан ногирон келган бўлса-да, раҳматли чолим меҳнатдан қочмаган. Бу хоналарнимас-ку, ёрдамчи хўжаликни, сизлар турган ҳужрани ўз қўли билан кўтарган эди. Ҳеч қийинчиликдан қўрқмасди. Илоҳо омин! Жойлари жаннатда бўлсин!
У қўлини дуога очганди, бошқалар ҳам қўшилишди.
Оловиддин: “шунча вақт ўтирдим, бир садо чиқмади, бу дуо менинг туришим лозимлигига ишора”, деб ўйлади. Иззати битганини