İstanbul. Edmondo De Amicis

duyurur.

      KUŞLAR

      İstanbul; Türklerin derin bir sempati ve saygı beslediği, her türden sayısız kuş ile kendisine özel bir şenlik ve zarafete sahiptir. Camiler, korular, eski surlar, bahçeler, saraylar hepsi şarkı söyler, hepsi guguklar, hepsi şakır, hepsi cıvıldar, her yerde kanat çırpma sesi duyulur her yerde hayat ve ahenk vardır. Serçeler cesurca evlere girerler, bebeklerin ve kadınların ellerini gagalarlar, kırlangıçlar kahvelerin kapılarına ve çarşıların tonozlarının altına yuva yaparlar, padişahların ve kimi önemli kişilerin beslediği sürüyle sayısız güvercin kubbelerin saçaklarında ve minarelerin teraslarında uzun siyah ve beyaz bir çelenk oluştururlar, martılar kayıkların etrafında mutlulukla uçuşur, binlerce kumru mezarlıklardaki servilerin arasında sevişir, Yedikule’nin çevresinde kargalar gaklar, akbabalar döner, yalıçapkınları Karadeniz ve Marmara Denizi arasında uzun bir sıra hâlinde gider gelirler ve leylekler türbelerin kubbelerinde gagalarını tıkırdatırlar. Bir Türk için bu kuşların her birinin önemli bir anlamı ve kıymetli bir erdemi vardır: kumrular aşkı korurlar, kırlangıçlar yuva kurdukları evlerde çıkan yangınları önlerler, leylekler her kış Mekke’ye hac yaparlar, yalıçapkınları sadıkların ruhlarını cennete götürürler. Bu gibi sebeplerle kuşları korurlar ve hem minnettarlıktan hem de dinen gerektiği için onları beslerler, kuşlar da evlerin, denizin üstünde mezarların arasında keyifle uçuşurlar. İstanbul’un her yerinde kırsal kesimin neşesini şehre yayarak ve doğanın duygusunu ruhumuzda devamlı tazeleyerek üstünüzden uçarlar, yarattıkları rüzgârla yanınızdan sıyrılıp giderler.