ҳис қилганида қуввати қолмаганди. Юраги беҳол, кўнгли шикаста ўтирарди. Буларнинг барини кексаликка йўйди. Ётиб, кўзини юмди.
У ширин туш кўрди: ёш келинлик пайти экан. Бўйнида бувисидан қолган ёдгорлик маржон. Сочи кумуш тангалик ипак иплар қўшиб ўрилган. Қўлларига хино қўйилган. Эгнида бинафшаранг крепдешин кўйлаги. Кўзлари ёшлик эҳтиросидан ёнади. Шундай ҳимо билан юрадики, бундан ўзи уялиб кетади. Сафар ҳам самбитдек бўйлик, қора қош, қора кўз йигит. Забаржад уни ҳаммадан қизғанарди. Шу куни Сафар нимагадир қоронғи тушганда кириб келди.
– Бегим! – деб Забаржад унинг бўйнидан қучоқлади. – Нега кеч келасиз? Ман соғиндим!
У бегининг кўзларига тикилди. Сафарни эти жимирлашиб кетди.
– Хаёлингга бошқа нарса келдими? – деди.
– Ким билсин…
– Мугат йигитлари хотинига садоқатли бўлишини биласан-ку? Мани борим, тану-жоним саники, Забаржад!
У шундай деб, бақувват қўллари билан Забаржадни кўтариб олди. Забаржад унинг қайноқ қучоғида эриб, ўзидан кетай деди. Ҳушини йўқотмаслик учун уйғониб кетди…
Ҳаммаси туш экан. Забаржаднинг юраги тез урар, нафаси қисиб, пешонасидан тер қуйиларди. Кўзини очиб, зимистон ертўлада эканлигини ҳис қилди. Ўрнидан туриб, пайпаслаб зинани топди. Икки қўли билан қопқоқни юқорига кўтарди. Қопқоқ кўтарилганда юзига салқин ҳаво урилди. Юлдузли осмонга кўзи тушди. Энди ертўла қопқоғини баралла кўтарди. Тўлиной тоғ томонга яқинлашмоқда. Демак, бир-икки соатдан кейин тонг ёришади. У шошилиши керак!
Забаржад халтасини олиб ташқарига чиқди. Ертўла қопқоғини эҳтиётлик билан ёпди. Қаддини ростлаб, атрофга аланглади. Ойдин кеча. Атроф жимжит. Гўёки ҳеч нарса бўлмагандек. Ҳовлида осойишталик. Уйда қолган хассакашлар чарчаб ухлаб қолишган. У бутазордан чиқиб дарвоза томонга юрди… Ажаб, дарвоза илгаги туширилган, очиқ экан. «Беркитишни унутишибди», деб қўйди пичирлаб Забаржад. Ташқарига чиқиб, дарвозани маҳкам беркитди. Халтасини елкасига осди-да, катта асфальт йўлга қараб кетди.
Тонг ёришишига ҳали бироз бор. Қишлоқ кўчаларида ҳеч ким кўринмайди. Ҳар ер-ҳар ерда олапар итлар эринчоқлик билан хуришади.
Юз-кўзини рўмол билан ўраб олган Забаржад тез-тез юриб бормоқда. Уни ҳеч ким таниб қолмаслиги керак. Кўрган тақдирда ҳам тонг саҳарлаб биринчи автобусга шошаётган мугат аёлига ҳеч ким эътибор бермасди. Забаржад дадил қадам ташлаб кетаверди. У биринчи автобусга улгуриши лозим. Бу автобус бозорчи қишлоқ аёлларини йиғиб шаҳарга боради. Аёлларнинг кўпчилиги сут-қатиқ сотишади. Парранда, мева-чева олиб кетаётганлар ҳам бўлади. Забаржад икки чақиримча юриб, яйдоқ даладаги бекатга яқинлашди. Шу пайт бекатдан бир аёл ўзига тикилиб турганини кўриб қолди.
– Ё Оллоҳ! Синглим, Зарбиби-ку, – пичирлади у.
Бекатдаги аёл ҳам шошиб у томонга юрди.
– Биби, бибижон! – деди у Забаржадни жон-жаҳди билан қучоқлаб. – Ўзингизми? Тирикмисиз?!