қўйдинг?! – дея Моҳирўй бақириб юборди ва югуриб келди-да, йигитнинг бошини кўтарди.
Фаррухнинг боши ёрилган, базўр нафас оларди.
– Ҳозир, ҳозир, – дея қиз ҳансираб кўйлагини йиртди-да, Фаррухнинг бошини боғлашга тушиб кетди.
Вақтида етиб келгани учун шеригига миннатдорчилик билдирган новча билан Раим яна Моҳирўйнинг иккала қўлидан ушлашди.
– Кетамиз, дадангиз кутиб қолди, – деди новча.
– Йўқол-л-л-а-ринг, итлар, йиртқичлар! – деб Моҳирўй иккаласининг ҳам қўлини силтаб ташламоқчи бўлди, аммо кучи етмади.
Хизматчилар қизнинг чинқириғига, кўзидан оқаётган ёшга ҳам эътибор қилмасдан, уни пастга судраб олиб кетишди. Уларга учинчи хизматчидан кейин етиб келган озғингина, кўзлари мудом ўйнаб турувчи Моҳирўйнинг укаси – Достон ҳам кўмаклашиб юборди. У ҳатто хизматчилардан нима гаплигини сўраб ҳам ўтирмади. Сабаби, новча хизматчининг гапларини эшитганди. Бундан ташқари, у ҳар доим қилган ишларидан камчилик топувчи опасини кўпам ёқтиравермас эди.
Моҳирўйни Тургун Ғаниевичнинг ёнига шу ачфозда олиб боришди.
– Итдан тарқаганлар, менинг қизимни бунақа қилиб олиб келишларингга қандай ҳаддиларинг сиғди?! – дея бақирди у хизматчиларига. – Сенларга қайтариб келинглар дегандим, судраб олиб келинглар демагандим!
Учала хизматчи ҳам бирдан бошларини эгишди. Турғун Ғаниевич асабий равишда уларнинг ҳар бирини шапалоқ билан сийлади.
– Сен чўчқаларни дастидан, – дея гапини давом этказди амалдор, – дам олиш ҳам ҳаром бўлди! Йиғиштирларинг ҳамма нарсани, тамом, кетамиз!
– Хўжайин, тандир пишиб қолганди, – деди раис сохта илжайиб.
– Тандирингни орқангга ур. Падарингга лаънат, шумиди мақтаган чўпонинг?! – деди баттар тутоқиб кетган амалдор.
Кўрпачанинг бир чеккасида бошини эгиб турган Моҳирўй дадасининг гапларидан ялт этиб унга қаради ва ўрнидан турди-ю, шаршара ёнида тепада нима воқеа содир бўлганлигини билолмай гаранг бўлиб турган Марди чўпоннинг ёнига югурди. Бу "шайтон" қизнинг қилиғидан эр-хотин ҳанг-манг бўлиб қолганди.
– Амаки! – деди Моҳирўй шошиб. – Анави гўрсўхталар тепада Фаррухнинг бошига тош билан уриб ёришди. У хушидан кетиб ётибди. Тез бормасангиз, ўлиб қолади!
– Уришди?! – деди Марди чўпон кўзлари олайиб. – Нега уришади?!
– Мен билан қорли қояга бормоқчи бўлгани учун!
Чўпоннинг вужудига титроқ кирди, у раиснинг ёнига югуриб келди-да, ёқасидан ушлаб:
– Агар Фаррухга бирон нима бўлса, биринчи ўринда сенинг қонингни ичаман, кейин анавиларнинг! – деди ғазаб билан.
Раис чўпоннинг важоҳатидан қўрқиб кетди ҳамда унинг қўлларидан ёқасини айирмоқчи бўлди. Бироқ чайир қўлларга кучи етмади. Қайтанга, ўзининг кўйлаги йиртилгани қолди.
– Ў-ў, чўпон! – деди аламидан бўғилиб амалдор. – Кимнинг қонини ичасан?!
Марди чўпон ғазабдан тишини ғижирлатиб бир зум унга қараб турди-да, кейин арчазор томонга югурди.
– Буни, – деди амалдор