var. Təzə dəmləmişəm. İndi gətirərəm.
– Hə, bir çay versən yaxşı olar. Ciyərim yanır.
Bir azdan qapı önündə Aynanın ayaq səsləri eşidildi. Qapı xəfif açıldı. Nəlbəkidəki çay dolu stəkanı irəli uzadan Ayna, heç nə demədən gözlədi ki, Fərrux çayı götürsün. Nəlbəkini qızın əlindən almağa tələsməyən Fərrux bayaqdan bəri uzandığı döşəyin üstündən qalxmadı. Hələ də Ayna ilə bağlı şəhvət dolu xəyalda idi.
Yavaş səslə, – gətir, – dedi.
Ayna içəri keçmək istəmirdi.
– Gətir də. Orda niyə durursan.
Başqa yolu qalmayan Ayna ürkək addımlarla Fərruxun uzandığı döşəyə doğru addımladı.
Qız çayı onun qarşısında xalçanın üstünə qoyub dikəlmək istədikdə bir anın içində yerindən qalxan Fərrux onu qolları arasına aldı. Qızı özünə tərəf sıxıb öpmək istəyirdi ki, üzünə dəyən şillədən gözlərində qığılcım çarpdı.
Kənd qızı güclü əlləri ilə Fərruxu yumruqlayıb ondan canını qurtarmağa çalışdı. Aynanın müqavimətini qıra bilməyən Fərruxun qolları süstləşib yanına düşdü.
Əsəbdən və həyəcandan qıpqırmızı olmuş Ayna geri çevrilib qapıya doğru qaçdı. Fərrux onu durdurmağa çalışsa da, nə söz tapa bildi, nə də ayaqları yerindən tərpəndi.
Etdiyinin indi fərqindəymiş kimi, – aman Allahım, mən nə etdim. Tülkü atasına desə, nə oyun çıxaracaq, hələ məlum deyil. Özü də bu gün səhər onu söymüşəm, – dedi.
Fərrux ən pis halda nə edəcəyini götür-qoy edirdi. Fikirləşirdi ki, qabaqdangəlmişlik etsin…
Hava qaralanadək evdən bayıra çıxmadı Fərrux. Az sonra həyətdən Əhmədəli və Gülgəzin səsləri gəldi. Onların alt evə keçmələrinə imkan vermədi, qapını açıb hər ikisini yuxarı səslədi. Gülgəzin yuxarı qalxmaq fikrinin olmadığını görüb, – Bacı, sən də gəl, – dedi.
Gülgəz təəccüblə çiyinlərini çəkib Əhmədəlinin arxasınca yuxarı qalxdı:
– Axşamınız xeyir. Hara getmişdiniz, çox narahat oldum.
Əhmədəli:
– Anam ağır xəstədir, dedilər arvad məni görmək istəyir,
getmişdik ona baş çəkək, – deyə cavab verdi.
– Mənə niyə demədiniz. Mən də gələrdim sizinlə.
Əhmədəli məktəb direktorunun birdən-birə mülayimləşməsini, səhər
tezdən ona etdiyi təhqirlərin əvəzi kimi qəbul etsə də fikirləşdi ki, “Ayə, deyəsən, bu mənim Cəbrayılovun adamı olduğumu bilib”.
Gülgəz də heç özünə oxşamayan Söhbətovun bu dəyişkənliyini səhər tezdən ona qarşı etdiyi kobud rəftarın, ərinə etdiyi təhqirin üzrxahlığı kimi qəbul etdi.
– Sağ ol, ay müdir. Gəlmiş kimi varsan. Narahat olma. İndi
Gülgəz aşağı düşüb sənə çay, çörək də düzəldər.
– Yox, əziyyət çəkməsin. Mən sizə burda çox əziyyət verirəm. Gərək özümə başqa yer tapım. Daha istəmirəm ki, siz bu qədər əziyyət çəkəsiniz.
– Yox, yoldaş Söhbətov. Sənin burda qalmağın bizə çox xoşdur. Bir də ki, gedib tək necə qalacaqsan? Sənin yeməyini, çayını kim verəcək?
Fərrux birdən durub oturdu. Əli ilə işarə elədi ki, siz də əyləşin. Əhmədəli ilə Gülgəz bir-birinə baxdılar. Söhbətovu heç zaman belə gülərüz və köməksiz görməmişdilər.
– Amma nə vaxtacan belə olacaq? Həmişə siz mənim qulluğumda
durmayacaqsınız ki! Mən də ev-eşik olmalıyam, ya yox?
– Düzdür, yoldaş Söhbətov…
Araya sükut çökdü. Gülgəz dinmirdi. Əhmədəli gülümsəyib:
– Allah bir halal süd əmmiş yetirsin, subaylığın daşını atasan.
– Yetirsin də, yetirsin… Hazır var da. Axtarmağa nə gərək.
– Anlamadım, ay direktor. Əgər varsa, day nə gözləyirsən?
– Məndən asılı heç nə yoxdur. Bu sizdən asılıdır.
Əhmədəli Gülgəzə baxdı, Gülgəz də Söhbətova.
– Ay direktor, kimdisə de, biz də qabağa düşək, görək kimdir.
Fərrux pəncərəyə tərəf baxıb:
– Yox əşşi, uzağa getmək lazım deyil.
– Vallah, mən andıra bilmədim.
Fərrux daha sözü uzatmağın yersiz olduğunu görüb dedi:
– Qızınız Aynanı istəyirəm…
Gülgəzin elə bil indi dili açıldı. Bayaqdan bəri o susqunluğunu
qoruyub saxlasa da, indi daha Fərruxdan utanmadı da:
– Bıy, ay yoldaş Söhbətov, böyük qız dura-dura Aynanı sənə
verə bilmərik. Bir də ki, Ayna səndən çox uşaqdır. Alınmaz bu iş…
Əhmədəli çevrilib arvadına baxdı. Arvadı başı ilə Əhmədəliyə yox dedi. Yəni fikrim qətidir.
– Hə, alınmaz, ay direktor. Böyük qızı verməmiş, onu kimə
verə bilərik ki…
Fərrux Əhmədəlinin böyük qızını görmüşdü. Bayaq Aynanın onu şillələyib əlindən çıxması qıza olan ehtirasını artırmışdı. Artıq o nəyin bahasına olursa-olsun, məhz Aynanı ələ keçirmək istəyirdi. Hələlik isə ortanı səngitmək üçün dedi:
– Mən gözləyərəm. Siz də böyük qızı bir az tez baş-göz edin ki…
Gülgəz:
– Allah qismətini versin. Xeyirlisi. Amma ona hələ çox var… – dedi və qapıya tərəf getdi.
Əhmədəli də sağollaşıb qapıdan çıxdı.
Həmin gün alt evdəkilərdən daha bir səs çıxmadı. Fərrux ac-susuz
yatsa da, şükür elədi ki, Ayna baş verənləri valideynlərinə danışmayıb. Gözlərini yumub yatmağa çalışdı. Xəyalının bir ucunda gənc, dəli ceyranı xatırladan Ayna, o biri ucunda da yaşıdı, dünyalar gözəli Şəhrizad. Xəyalən gah Aynanın, gah da Şəhrizadın yanında olurdu. Birdən at belində Şəhrizada tərəf gələn Talıbı gördü. Tez gözlərini açdı. Yuxusu ərşə çəkilmişdi… Masa üstünə kağız-qələm qoyub oturdu. Moskvaya, Mərkəzi Komitəyə və Fövqəladə komissiyaya Talıbın bu günə kimi azadlıqda qalması barədə donos yazacaqdı…
***
Bu yaz erkən quzuların sayı çox idi. Talıb İsmayılı da götürüb mal bazarına satmağa quzu aparırdı. Erkən quzuları satıb şişək alacaqdılar. Hümbət də bu gün qoyunları tövlədən çıxarmayıb onlarla gəlmişdi. Quzuları qabaqlarına qatıb üzü bazara doğru getdilər…
Sibir