разгулялася завіруха, аднак Аляксей ад сваіх планаў не адмовіўся. Раз ужо вырашыў вырвацца ў Мінск, ніхто яго не спыніць, нават дырэктар школы Станкевіч.
А той, нібы мацёры вартавы сабака, ужо да яго падыходзіў, бразгаючы ланцугом.
– Не забыліся, Аляксей Канстанцінавіч?
– Пра што?
– Бацькоў Кабака наведаць. Вы ж яшчэ і да Курачаў не схадзілі?
Аляксей пачухаў патыліцу. Да бацькоў двоечнікаў Кабака і Курача ён сапраўды не хадзіў. Дакладней, спроба была. Мінулай нядзеляю ён з’ездзіў на ровары ў Першамайскае, якое калісьці называлася Кабыллем.
– Куды ідзеш?
– У Кабылле.
– Навошта?
– Па кабылу.
Ужо гадоў дваццаць прайшло, як памянялі найменне, а кожны першакласнік у школе ведае, што Кабак з Кабылля.
Між іншым, баба Зося, у якой кватараваў Аляксей, лічыла, што дзеўкі з Кабылля не самыя горшыя.
– Пра іх у нас кажуць: пілоткай стукнеш, не паваліцца – можна браць, – сказала яна. – У мяне там пляменніца жыве.
Аляксей Канстанцінавіч толькі паціснуў плячыма. Яму падабаўся салдацкі гумар бабы Зосі, але жаніцца ён не збіраўся ні з кабыльскімі, ні з крайскімі дзеўкамі.
Аляксей прыехаў у вёску – і ўбачыў мужыка, які стаяў пасярод вуліцы. На шыі ў яго вісеў баян. Раз-пораз мужык шырока разводзіў мяхі баяна, але намацаць пры гэтым патрэбныя кнопкі не мог. Баян усхліпваў і замаўкаў.
– Хто гэта? – спытаў Аляксей цётку, якая вызірнула з-за плота.
– Кабак.
– А чаму п’яны?
– Палучка сёння.
Аляксей зразумеў, што пагаварыць з бацькам свайго двоечніка яму не ўдасца. Ён развярнуўся і паехаў назад.
– Кажуць, вы ўчора ў нас былі? – падышоў да яго на наступны дзень Мікола Кабак.
– Быў.
– А чаму ў хату не зайшлі?
– Твой бацька быў п’яны.
– Ён кожны дзень п’яны, – паціснуў плячыма Мікола. – Маці дома была.
– Ты таксама сядзеў дома?
– Я заместа бацькі на трактары ў полі араў.
Аляксей Канстанцінавіч гмыкнуў. Мікола Кабак, канечне, двоечнік, аднак жа вось арэ. Нягледзячы на трыццаць памылак ва ўчарашняй дыктоўцы, трэба ў чвэрці ставіць тройку. І з восьмага класа выпускаць. Усё роўна яму далей араць, а не ў інстытуце вучыцца.
Але Станкевіча ўсе гэтыя тонкасці не хвалявалі. Яму важна, каб класны кіраўнік правёў гутарку з бацькамі двоечніка.
І, тым не менш, Аляксей Канстанцінавіч заместа Кабылля накіраваўся ў Мінск.
На аўтобусным прыпынку ён убачыў цётку, абвязаную пуховай хусцінаю да самых вачэй, на нагах бахілы. Пры бліжэйшым разглядзе цётка сталася школьнай бібліятэкаркай Галінай Пятроўнай.
– І вы ў Мінск? – не паверыў сваім вачам настаўнік.
Галіна Пятроўна ў яго ўяўленні была старой бабаю, якой ужо не было сэнсу кудысьці ездзіць. Ёй было гадоў трыццаць, не меней. Да ўсяго яна была незамужкаю.
– Бу-бу-бу, – сказала з-пад хусціны Пятроўна.
– Аўтобус адмянілі? – зноў здзівіўся Аляксей. – Не можа быць. Яго яшчэ ні разу не адмянялі.
І