ağ buludun şəklini… Yusif Rüstəmli aparatı ışə salıb cəkməyə başladı. Şəhidlər xiyabanının üstünü saran ağ bulud elə bil diksinən kimi oldu, bir anın içində əriməyə başladı. Amma Yusif də qoçaq oğlan idi. Bir neçə şəkil çəkə bilmişdi.
Mən şəkilləri ertəsi gün gördüm. Qəlbimi bürüyən hisləri göz yaşları içində kağıza köçürdüm. Surəti ilə tanış ola bilərsiniz:
Hardan gəldin ağ buludum?
De sən hara, bura hara?
Burda qoca dağlar deyil,
Qəlb qərq olur dumanlara…
Hardan gəldin, ağ buludum?..
Şuşadanmı, Laçındanmı?..
Gülablıdan, Mərzilidən,
Qirxqızdanmı, Xaçındanmı?..
Qubadlıda, Kəlbəcərdə,
Sonaları gördünmü heç?
Füzulidən uçub keçən
Durnaları gördünmü heç?..
Zəngilanın meşələrin
Oxşadımı ağ əllərin?
Sığallaya bildinmi de,
Çəbrayılda tər gülləri?
Söylə görüm Qarabağın
çöllərində nələr yandı?
Getmə dayan, ağ buludum,
Şəhidlərim nigarandı.
Getmə dayan!!!
Bəs Ağdamım…
Soruşmadım Axı səndən…
Xəbər tuta bilmisənmi
Məscidimdən, minarəmdən?..
Bilirsən də, Qədirim də
Bax beləcə köçüb getdi.
Necə – neçə ahıllarm
Pərən – pərən düşüb getdi…
Ağ buludum, getmə, dayan,
Neçə – neçə analarım,
bacılarım qalıb ağlar.
Söylə görüm darıxırmı,
Nigaranmı bizdən dağlar?
Getmə dayan, ağ buludum,
Gözümüzdə qalıb axı,
Çox arzumuz, diləyimiz.
Getmə dayan, ağ buludum,
Bir doyunca sənə baxaq,
Bəlkə bir az təmizlənə
Pas bağlayan ürəyimiz…
Şamaxı…
Bu torpaqda bu yurdda,
Sabirin səsi yaşar.
Nəsimi ülviyyəti,
Səhhət həvəsi yaşar,
Xəqaninin, Seyyidin
Ölməz nəfəsi yaşar,
Od oğlu, od qızıdır
Hər övladın, Şamaxı…
Qucağı bol bəhrəli
Düzlərindən keçəndə,
Şeh qoxulu gülləri
Dəstələyib biçəndə,
Pirsaatın suyunu
Ovuşlayıb içəndə,
Sandım, axdı qanıma
Yanar odun, Şamaxı…
Çiçək olar ürəyim
Pirqulu yaylağında,
Günəş olub yanaram
Dədəgünəş dağında,
Bir gilə üzüm yedim
Barlı üzüm bağında,
Damağımdan getmədi
Bu bal dadın, Şamaxı…
Ata həsrəti
Qonşular arabir söz salır səndən,
Mehriban qəlbini xatırlayırlar
Cəndən söz düşəndə – bilmirəm nədən,
Elə bil qəlbimdə od qalayırlar.
Demə, oğlun səni salmayır yada,
Torpaq soyuqüzdür, mən soyuyuram.
Sanıram, nəyimsə çatmır dünyada,
Sənin yoxluğunu indi duyuram.
Sazının telindən qopan nəğmələr,
Coşqun xəyalınmış, arzularınmış.
O dağ çayı kimi coşan nəğmələr,
Çəkdiyin qayğınmış, intizarınmış.
Demə, bağçamızda açılan güllər,
Ömrünün gecikən bahаrı imiş.
Məni səxavətlə böyüdən illər,
Heç demə günləri səndən kəsirmiş.
Mən indi duyuram, niyə adamlar,
Hər məni görəndə gülümsəyirmiş.
Sənə inamlarmış, mənə inamlar,
Bütün ehtiramlar sənə görəymiş.
İnana bilmirəm bu yoxluğundan,
Belə soyuqlaya ilıq baxışlar.
Ömür yollarında dolaşdım yaman,
Bir dost köməyinə ehtiyacım var.
Demə, oğlusn səni salmayır yada,
Torpaq soyuqüzdür, mən soyuyuram
Sanıram, nəyimsə çatmır dünyada,
Sənin yoxluğunu indi duyuram.
Dostum Kərimə – Uğurun babasına
Hamımız bu günü səbirsizliklə gözləyirdik. Gözləyirdik ki, əziz dostumuzun sevincinə qoşulaq. Dünyaya qədəm basan balaca Uğura görə ona gözaydınlığı verək. Amma unutmuşuq ki, yaşadığımız həyatın çox sərt qanunları var. Ən gözləmədiyimiz anlarda, xoşbəxtlikdən göylərin yeddinci qatında olduğumuz anlarda belə, bizə qəfil sürprizlər göstərə bilər…
Allah, Allah, bu sürprizlər bəzən necə də ağrılı, necə də acılı olur.
Balaca Uğurun öz gəlişi ilə dünyanı şərəfləndirdiyi gün bu sad xəbərlə birlikdə daha bir xəbər aldıq. Uğurun ata babası qəflətən dünyaya əbədi göz yumub. Beləcə qəflətən…
Aylarla gözlədiyi nəvəsinin üzünü görmədən, süd qoxulu nəfəsini ciyərlərinə çəkmədən, körpə təbəssümü ilə fərəhlənmədən…
Bu xəbər bizi – Uğurun ana babası Kərimin dostlarını çox sarsıtdı. Bilmədik dostumuza gözaydınlığı verək, yoxsa başsağlığı.