звязаў мяне лёскай. вось зірніце. ён жа здаровы мужык.
сяржант азадачана ссунуў фуражку. на патыліцу. – у вас ёсць дакументы? – спытаў ён у канстанцыі. —
– пакажыце. калі вам не цяжка. валовіч на ўсё гэта ўсміхнуўся.
– не давайце ёй веры. яна жартуе. гэта я вязу яе ад экзарсіста. шараговец красамоўна зірнуў на сяржанта. —
– ад каго? – пацікавіўся ён спачувальна. і забраў з рук канстанцыі паперкі і пасведчанне. сяржант пераняў іх. і пачаў чытаць: —
– так. сарока лада міхайлаўна. медсястра.
рэспубліканская псіхіятрычная клініка. валовіч перапыніў яго. —
– ды не яна гэта. давайце разбярэмся. бачыце – яна прыхварэла. я вязу яе дамоў. сяржант прысеў насупраць. яму з гэтай нагоды вызваліла месца жанчына ў капялюшыку.
– эйш, нацуга пракляты. дык яшчэ і псіх. – пракаментавала тая ў адрас валовіча. —
– а з выгляду – прыстойны. адразу і не разгледзіш. валовіч ужо з цяжкасцю стрымліваўся. – выйшла бы ты прэч, клімактэрычка, – сказаў ён. але яшчэ даволі спакойна.
жанчына адразу завішчэла. замахнулася на валовіча сумкай. праз праход.
– забярыце яго! мы тут усе ў сведкі пойдзем!
сяржант вытрымаў невялікую паўзу. і звярнуўся ўжо да валовіча.
– прад’явіце вашы дакументы. грамадзянін.
валовіч пацягнуўся да сваёй рыбацкай сумкі. расшпіліў замок. і ўспомніў, што ў спешцы не браў нічога. дый навошта яму былі дакументы? каму прад’яўляць?
– у мяне іх няма. – сказаў ён. шараговец, які, стоячы, зазірнуў у раскрытую сумку валовіча, спытаў:
– а чаму там у вас камень?
і паказаў на ружовага колеру, з украпінамі, брукаванец. які валовіч знайшоў раней на храмавым падворку. і адтуль прынёс айцу віталю.
– вы не супраць, што я яго забяру? а то яшчэ ўжывяце тут. у вагоне. валовіч перадыхнуў. ён змусіў сябе гаварыць спакойна. і па справе.
– гэта яна мне падклала. – ён паказаў на дзяўчыну. —
– сцягнула яго ў экзарсіста. я б не раіў вам браць гэты камень у рукі. бо цалкам, магчыма, туды загнаная «бесавіца». калі тая выйшла вось з яе. —
ён зноў кіўнуў на канстанцыю. быў злы на яе.
– а можа, і не выйшла. можа, іх там дзве, а то і больш.
канстанцыя засмяялася. зрабіла адпаведны выраз на сваім прыгожым твары. кранула міліцыянта за руку.
– ну, вы самі чуеце. і каментаваць не трэба. добра, што вы з’явіліся. я б адна з ім не справілася. калі вам не цяжка, звяжыцеся па рацыі. няхай вышлюць з лякарні брыгаду. прама да цягніка. тым больш, што мы ўжо амаль у сталіцы.
шараговец пацікавіўся. пакуль сяржант раздумваў над прапановай.
– а чаму яго адразу з брыгадай не скіравалі?
хто гэта вас адну прымусіў? канстанцыя развяла рукамі. і патлумачыла:
– эканамічны крызіс, як кажуць. самі ведаеце.
то паліва няма. то яшчэ чаго. вось і вязу. адна. валовіч сказаў:
– не давайце ёй веры. яна – апантаная. вельмі хітрая. выкрутлівая. і дакументы скрала. і камень.
на што дзяўчына зрабіла свой каментар:
– бачыце.